Başlamadan önce olayların öncesinden bahsedeyim biraz.Evet bazen insanlar karşısındakine o kadar çok güvenip seviyor ki ne yaptıklarını ne de yapacaklarını kestiremiyorsun.Sadece inanıyorsun.Yeni öğrenci sınıfa gelmeden önce çok güzel bir dost kazığı yedim.Bu dost daha doğrusu aslında düşman desem daha doğru çünkü onun bu yaptığını düşman yapar.Önce dost görünümlü düşmanım sonra da değer verdiğim bir çok kişiyle aram bozuldu o düşman yüzünden.Ve tabiki tahmin edeceğiniz gibi o değer verdiklerimle bir daha eskisi gibi olamadım.Pek belli etmesemde ya da belli oluyordu belki kim bilir baya depresyonda gibiydim.
-Çünkü hani bir tabir vardır ya ota boka gülen diye öyle biri olduğum için moralim bozulduğunda anında anlaşılıyor.-
Hatta araba bile çarpıyordu bu konuları düşünürken.Sonra yavaş yavaş sineye çektim kırgınlıklarımı.Artık dahada gariptim.Bir gülüyor bir ağlıyordum.Çünkü önce diyordum ki güçlü olmalısın sen güçlüsün başka arkadaş mı yok onlar seni kaybetti falan filan palavralar işte.Sonra evet çok arkadaş ama onlar gibi değil diyordum ki haklıydım.Evet kazık attı evet kırdı hem de çok ama bir zamanlar en yakınımdı ya da en yakınım gibi davranıyordu.Sevmiştim onu,gerçekten.
Sıkıcı okul günüm aynı sıkıcılığında devam ederken kimya dersinde yeni bir öğrenci sınıfımıza gelmişti.Herkes meraklı gözlerlerle ona bakarken tabiki dönüp bende baktım yani :D O an farklı garip bi şey hissetim ama pek üzerinde durmadım.Sonra arka tarafa doğru ilerlerdi.Ben hala bakıyordum tüm sınıfta öyle.Oturunca herkes önünde döndü bende yandan yandan bakıyordum :D E yani yanlış anlaşılmak istemezdim hemen.Bi an göz göze geldik gibi oldu hemen önüme döndüm heycanla.Noluyordu anlamıyordum.Ama güzel bi histi.Böyle bi anlık kelebekler uçtu sanki midemden.
