A Love Like This

Chapter 2

They say pain dulls with time, and all the things will get better. I don't know if it's true or not.. o baka sa akin lang talaga hindi nag aaply?

Sa paglipas ng panahon, ang sugat na akala ko maghihilom ay mas lalo lamang lumalalim. Paulit ulit ko 'mang  sabihin sa aking sarili na ang ganitong eksena ay hindi na bago ay hindi ko parin pala kayang ibalewala ito. Hindi ko pala kayang hindi masaktan... ng hindi maapektuhan.

I closed my eyes, trying to concentrate on the feeling the cold wind is giving on my system. Time may passed but the wound remain.

Itinaas ko ang aking isang kamay, pilit na dinadama ang malamig na simoy ng hangin. Warm sun from the sunny sky beat down on my skin. The light blue sky was brilliant against the green tress dancing in their own kind of rhythm brought by the wind.

"I'm sorry. I drag you down in this kind of shit." He said in the middle of our silence. I open my eyes and directly darted my gaze to him.

Seryoso siyang naglalakad, ang mga mata ay nasa unahan. His two hands are freely hanging in his lab coat  at ang kanyang medyo mahabang buhok ay ginulo ng hangin.

Ilang minuto na kaming naglalakad sa gilid ng kalsada. Tirik na tirik ang araw sa ibabaw pero hindi ito naging hadlang para tumigil kami. We both don't know kong saang bayan na kami napadpad.

Matapos mangolekta ng pamasahe ni manong kanina sa jeep ay pinababa niya kami ng wala kaming maibigay na pera sa kanya. I left my bag in the skills lab same with this guy who happen to pulled me accidentally. We are both homeless, no money and even phone.

"Pareho pa naman kayong mukhang mga medical student's lalo ka na hijo nasa pribadong paaralan pa nanggaling tapos bente pesos wala man lang kayong maibigay?"

Sa sobrang kahihiyan ay nauna ako sa pagbaba. Mabilis akong tumalikod at naglakad palayo. Hindi pa nakaalis ang jeep at kahit nakatalikod nararamdaman ko pa rin ang mga titig ng ilang pasahero duon. Ang hindi ko inaasahan ay sumunod pala siya sa akin.

Umiling ako, muling binalik ang tingin sa unahan. "You don't need to apology. Sa katunayan nga ako pa dapat ang magpasalamat sayo."

I continue walking even though I saw him stop. Tahimik kong binilang ang aking bawat hakbang at ng umabot ito sa lima ay 'dun pa lamang ako tuluyang huminto.

Nilingon ko siya na may tipid na ngiti sa mga labi.

"Thank you for dragging me out from the misery a while ago even though it's not me who are supposed to be pulled...." I trailed off. "But still, I'm grateful."

He was rendered speechless because of my sudden confession. He just look at me, with eyes narrowed a bit. Quickly, he regained his composure.

"You're weird." Bulong niya sa hangin.

Tinalikuran ko siya at nagsimula ng maglakad ulit. I simple chuckled deep inside. Akala niya siguro hindi ko 'yon narinig.

Magkatabi na ulit kami sa paglalakad. Parehong posisyon kanina, sinulyapan ko siya.

"Hindi mo ba talaga alam ang bayan na 'to?" I said with hopefulness in my voice,

Halos kalahating oras na kaming naglalakad pero wala man lang kahit na isang jeep o bus ang dumaan. Tahimik lang din ang malapad na kalsada at mabibilang lang ang mga kotseng napadpad duon.

"Hanggang dun lang sa hinintuan ng jeep kanina ang alam ko. I known some people na duon nakatira and supposed to be, dun ko sana balak dalhin ang kaibigan ko kaya lang dahil sa pagmamadali, ibang kamay ang nakuha ko."

He already explain that to me kanina. Hindi ko na lamang tinanong kong sino sa mga kaibigan niya ang dapat sana na nandito.

I merely nod my head pero ng marealize ang sinabi ay agad ko siyang nilingon.