Bir Kızın Günlüğü

SELAM! YAZDIĞIM YAZILARI SİZİNLE PAYLAŞMAK İSTİYORUM UMARIM BEĞENİRSİNİZ :')

Kimsenin en değerlisi olamamak ne demek iyi bilirim. Hep bir yanı eksik olur insanın. Mutsuzluğa mahkum olursun. Diğer insanların mutluluklarını izlersin uzaktan. Üzülürsün, ağlarsın. Birinin gelip gözyaşlarını silmesini istersin. Gelir bazen. Yaralarını sarar. Sonra daha çok kanatıp gider. Sende daha derin yaralar açıp gider. Toparlanamazsın çabuk. Olmuyor, yapamıyorum. Yaşayamıyorum artık dersin. Ölmek istersin. Ama o kadar kolay mı ölmek? O kadar kolay mı acılarını dindirmek? Hep terk edilen taraf oldum ben. Umursanmayan, yokluğu fark edilmeyen, gözyaşları dinmeyen, mutsuzlukla lanetlenmiş, yalnız taraf. Bazen neden böyle olduğunu düşünüyorum. Belki de tek hatam çok değer vermektir. Çok güvenmek, çok sevmektir. Ben hep karşımdakini kendimden çok sevdim. O kadar sevdim ki benliğimi kaybettim. Ona karıştım. Ben diye bir şey kalmadı. Aynaya baktığımda gördüğüm yaşayan değil, sadece nefes alan bir bedendi. Sadece nefes almak yeter mi hayata tutunmak için? Peki ya umutlar, hayaller? Her zaman bir umut vardır bilirim. Bir yerlerde küçük, cılız da olsa bir umut vardır. Ama ben umutlarımın tükenmesini istiyorum artık. Umutlar daima acıya gebedir çünkü. Ne kadar umut edersem o kadar kırılıyorum. Girdiğim her savaştan bir parçam eksilerek çıkıyorum. Nedense hiç akıllanmıyorum. Hala insanların umursanmaya gelmediğini, fazla seversem, fazla değer verirsem gideceklerini anlayamadım. Aptalım bu yüzden. Küçücük bir umuda kocaman bir adamı sığdırmaya çalışacak kadar aptalım. Onca şeyden sonra insanlara hala güvenecek kadar aptalım. Belki benim de kaderim budur. Başkalarının mutluluğu için kendi mutluluğumdan vazgeçmektir kaderim. Bir türlü akıllanmayıp hala çok değer vermektir. Bilmiyorum. Düşünemiyorum. Düşünecek halim bile kalmadı benim. Çok yoruldum. Hayal kurup olmamasından, canımdan çok sevdiğim adamın beni sevmemesinden, bana bir hiçmişim gibi davranmasından çok yoruldum. Güçlü olduğumu biliyorum. Ama güç bir insanı nereye kadar götürebilir ki? Nereye kadar güçlü olabilirim? Sevilmek istiyor insan. Gücü bir kenara bırakıp huzuru bulmak istiyor. Birini istiyor yanında. Asla gitmeyecek birini. Aslında öyle biri olduğuna inanmıyorum. Herkes gider. Doğanın kanunu bu. Gitmek için yaratılmışız biz. Sadece bazılarımız daha vefalı. Bazılarımız ise fazla acımasız. İnsanlar ikiye ayrılıyor bence. İyi ve kötü insanlar. İyiler hep kaybediyor. Kötüler hep kazanıyor. Biz iyi insanlar bencil olmayı öğrenmedikçe hep mutsuz olacağız. Ama bencillik bana göre değil. Asla insanları inciten biri olmadım ben. Olamam da bu saatten sonra. Ne yapalım, bizde mutsuz oluruz.