Bir Kızın Günlüğü

BEKLEMEK...

Beklemek Bazen çok bekler insan. Bekleyiş süreleri sanki hiç zaman geçmiyormuşçasına yavaş yavaş, ağır ağır geçer. Bir gün de beklenir, bir ay da, bir yıl da, bir ömür de…

İnsan bekler ama o bekleyişin sonunda ne olduğunu bilmez. Belki sonsuz bir mutluluk vardır, aydınlık günlerle dolu; belki ağır pişmanlıklar vardır, karanlığı beraberinde getiren.Bekleyen insanın pişmanlığı, normal pişmanlıklara göre daha ağırdır, daha zordur. O hayatının bir kısmını önüne çıkan fırsatları kaçırarak, beklemekle geçirmiştir. Bazen de o uzun zaman boyunca beklediği kişinin aslında onun için doğru olmadığını fark eder ama geç kalmıştır bunu fark etmek için ve beklide bir sürü şansı o beklerkenki kör gözüyle kaçırmıştır.Evet, insan birini uzun süre beklerse körleşir, sadece ona odaklanmıştır, ondan başkasını göremez olur. Dikkatini çekmez kimse. O kişiye odaklanmıştır. Onu o düştüğü karanlık kuyudan çıkarmayı çalışanları da tersler. Bekleyen karanlıkta olduğunu, etrafının dört duvarla örtülü olduğunu fark etmez bile, o kadar kördür. Ona yardım edenleri terslemesi bile yavaş yavaş ona pişmanlık oluşturur çünkü onları kaybetmeye başlar. Pişmanlıklar, bekleyenin gözlerini açmaya başlar.

Pişmanlık ne kadar çabuk kendini hissettirirse o kadar kaybedenler geri döner ama geç kalındığı sürece kaybedilenler kaybolmuş sayılır.