"Soulmate"

"Soulmate" (Chapter 10)

“Ate, how did you become an online writer?” As Marian asks me this, napag-isip ako, then

before answering her, I smiled,

“Hmmm…when I was in 4th year college, I met this professor, si Ms. Cabral, and she was

my mentor. I was then juggling work and studies and there was even a time na dun ako nag-

stay sa kanila. There, she taught me the ins and outs of her publishing business. Tinuruan din

niya akong magsulat…kung paano malabas ang emotions ko through my writing…I must

say, she taught me to find my passion and yun na…I decided to start this online shop..yun,

bakit Mario, you wanna become a writer, too?”

“Hahaha, si Mario, pwede ate, si Ms. Grammarian yan eh, pag nag-uusap nga kami, lagi

yang may say,haha!” Gela remarked.

“Bakit, wala namang masama dun ah. Palibhasa ikaw puro si ano ang iniisip mo,hahaha!”

“Sino?”

“Si Nonito,hahahaha!”

Napapailing ako at napatawa na din as I see this young girls make fun of each

other…nakikita ko ang sarili ko sa kanila noon…

“Asan na yung sina Aya, kala ko ba kaya kayo andito kasi may group study kayo?”

“Eh, ate, pwede bang mamaya na lang, kwentuhan mo muna kami about Kuya

Moe…eeeeehh…bilis na,hahaha!”

“Hanglandi nito,hahaha!”

“Oy, Mario, as if ikaw di mo siya feel, echosera,hahaha!”

“Tama na yan, sige na, later na lang tayo magkwentuhan saka di naman interesting na topic

yung si Elmo,hahaha!”

“Hahahaha! O Gardo, narinig mo yun, waley daw kwenta ung gusto mong pag-

usapan,hahaha! Si Nonito na lang kasi,hahaha!”

“Ate, pa-braid naman ng hair later, sabi kasi sa akin ni Tita Susan magaling ka daw mag-

ayos ng buhok.” Marian requested.

“Oo naman, di ko na nga kailangan ayusan yan nung bata pa siya eh.”

Di ko namalayan na andun pala siya…nakatayo malapit sa kinaroroonan namin.

Napatingin ako sa gawi niya at nakita kong nakangiti sa akin si Mama…aaminin ko,

matagal na din ako dito pero di pa kami nakapag-usap,

“Ate, una na kami ah, hanapin namin sina Aya sa loob, later na lang ah.”

Tumango ako.

“Pwede ba kong tumabi sa’yo anak?” di ako nagsalita, sa halip, hinayaan ko siyang umupo

sa tabi ko. Mag-aala sais na din ng gabi…malamig ang simoy ng hangin…at mula sa

aming kinauupuan, rinig na rinig ko ang kampana…di kalayuan ang bahay na ito sa

simbahan sa bayan…nung bata pa ako, tila ba hudyat ang tunog na iyon para umuwi na

kami mula sa maghapong paglalaro…pero ngayon…iba ang tingin ko sa tunog nito…na

tulad ba ng mga saloobin ko…pilit na naghuhumiyaw,

“Parang kelan lang nung…lagi tayong nakaupo dito sa veranda…hinihintay ang paglubog

ng araw…naalala mo pa ba yun…anak.”

“Yeah…” Matipid kong sagot,

“Alam ko…na dapat nakinig ako sa’yo…na dapat naniwala ako kasi anak kita…hindi

kita dapat hinayaang mag-isa…naranasan mo na ba yung malagay sa sitwasyong…di mo

magawa ang dapat mong ginawa…na kahit pa gustuhin mo…ang dami mong dapat

isipin…yung mga kapatid mo…kung paano na sila…”

“Ma, umalis ako para sa sarili ko…at kahit pa gusto kong paniwalaan nyo ko…isipin

ako…mahal ko ang mga kapatid ko…alam nyo, nagalit ako kasi di nyo man lang

naramdaman ang mga nangyayari sa akin dati…pero alam nyo ba…sinabi ko na lang sa

sarili ko na, Jules, pag umalis ka, oo masasaktan ka, mahihirapan ka, pero kaya mo ang

sarili mo…”

Natahimik ako sandali, pilit kong pinipigil ang pagpatak ng mga luha…pero tila ba tubig

silang patuloy sa pagdaloy…pareho kami ni Mama na nakatingin lang sa

kawalan…nagpapakiramdaman…

“Jules…anak….patawarin mo ko…sorry…”

Tiningnan ko siya at doon muli kong napagmasdan si Mama. Kung paano tila inagaw ng

panahon ang ganda ng kanyang mukha…ramdam ko ang ilang taong

pangungulila…pagtatanong…paghihirap ng kalooban…and just like her daughter, who

had to suffer alone…something in me urges me to forgive and finally let go…

Hinarap ko si Mama…at niyakap…ngayon ko na lang ulit naramdaman si

Mama…how her once agile body changed as times pass…how time changes the once vibrant

features…na mas kinasanayan kong tingnan.

“Ma…nung umalis ako…inisip ko na lang, mas kailangan ka ng mga kapatid ko…mas

kailangan ka nila. I love you, Ma…”

And just like that….tila ba bumuhos ang mga luhang kaytagal kong kinimkim sa puso

ko…mga saloobing di nabigyan ng pagkakataong maramdaman, mapakinggan. Habang

yakap ko si Mama…tila ba nagkaroon ng kabuluhan ang pag-uwi ko…dahil sa kabila ng

pagkawala ni Sam…muli kong natagpuan ang isa pang karugtong ng puso ko.