Ben artık vazgeçtim. Senden, benden, biz olarak yazılamayan ve asla yazılamayacak olan sen ve benden . Mutlu musun ? Soruyorum sana mutlu musun ? Beni değil de onu seçtiğin için ? Mutlu musun onun yanımda ? Bir gün kendime söz vermiştim sana olan sevgim sağır bir ressamın kristal bir yüzeye düşen bir gül yaprağının çıkardığı sesi çizdiği zaman senden vazgeçeçektim. Ama seni sevmek öyle bir şey ki... Zor seni sevmek bile çok zor. Senin yanımdayken duran kalbimi başkalarıyla dolduramam. sen ona gülerken ben senin ona gülüşünü izleyemem.
Hani birini çok seversin sonra herkesten çok onu kaybedersin (SANKİ VARMIŞ GİBİ) .
Ben anlamamıştım, anlamak istememiştim. Beni seversin sanmıştım. Hala umutlar peşineydim. Baktım sadece anlarsın sanmıştım gitmezsin sanmıştım... Ama sen ne anladın ne de kaldın. Ben seninle aynı sokakta yürüken bile mutlu olabilirken sen çoktan gitmiştin (pardon sen hiç gelmemiştin ki) hiç gelmemek üzere...
Ben alışamam ki sen farklıydın senin acın bile farklı. Sen diğer acılarıma, yaralarıma bile benzemiyorsun. Sen her zaman kanayan yaramdım. dokunmadan kanayan yaramdın. Artık kalbimde olmaman lazım bu kalp sana çok ağır gelir.
Yanımda olmayışının öldüren etkisi var ve ben her zaman biraz daha ölüyorum. Seni gördüğüm ilk gün yüzüne bakamadığım bakamadığım ne kadar dakika varsa o kadar yok oluyorum. Şimdi sana anlatsam bu hissettiklerimi anlar mısın ? Hayır. En çok bu acıtmaz mı zaten ? Anlıyor musun cümlelerimi yoksa ben mi anlatamıyorum hislerimi.Artık ne sen bana gelebilirsin ne de ben sana gelebilirim. Aramızda olan tüm köprüleri yıktım.
Bir yerde okumuştum.
"Biliyorum bir gün sen de bir gün benim sana ettiğim gibi sen de bana dua edeceksin ve o gün şehrin bütün minarelerinde adım söylenecek."
Ama sen onu bile yapamazsın. Artık yaşamanın bile bir mantığı yok. Her gün ismini sayıklayarak uyuduğun o kişini seni sevmediği gerçeği gözlerinden fışkırıyorsa yaşamak çok zor...sevmeyi bilmeyen sen..
VeGözlerinin hastası ben...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT
RandomHepimiz bazen kırıldık hepimiz bazen düştük hepimiz bazen yalnızlığımızla baş başa kaldık ama hiçbiri de bizi yolumuzdan alıkoymadı. Çünkü biz onlarla güçlüydük, onlarla yaşıyorduk, sadece onlara tutunuyorduk.