UMUT

Buraya Kadar Mı

Biliyor musun bazen kendimi anlatamamaktan  çok ama çok rahatsız oluyorum içimden geçenleri kelimelere dökememekten. Acaba diyorum korktuğum için mi söyleyemiyorum yoksa karşımdakini kırmamak için mi söyleyemiyorum. Bazen içimden haykırmak gelirken susmayı tercih etmek bana çok acı veriyor olsa da neden susuyorum. Belki de bazen susmak konuşmaktan daha çok şey ifade ediyordu. Hyr etmiyordu etse bile anlaşılmıyordu.
Böle çok tuhaf bir duygu. Tam kalbinizde değil de tam ortada. Koskocaman bir boşluk gibi. Bir yandan boğazınız düğümlenmiştir. Diğer yandan içinizden çığlık çığlığa bağırısınız. Fakat  gözyaşlarınızla çıkar ortaya asıl çığlıklarınız, asıl kırgınlıklarınız. Bu kadar düşüncesiz olmasına yanarsınız belki de en çok. Hazmedemezsiniz. Zaten sizi de asıl kahreden bu değil midir? Yaşadıklarınızı zerre bilmiyor zerre hissetmiyor oluşu.

Sonra dayanamıyorsun işte. Hayatındaki her şeyin kötüye gittiğini hissediyorsun. Her şeyi içine atmaktan tükendiğini hissediyorsun. "seni çok iyi anlıyorum" diyen insanların seni anlamadığını görüyorsun. En yakınındakinden uzaklaşıyorsun. Herkesten gizlesen de saklasan da tüketiyorsun. En çok da dışarıya yansıttığın ben iyiyim sözlerin içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve tam anlamıyla yanında olsa düzeleceksin gibi geliyor. Ama bir tarafında kimseye değer verme diyor. Değer vermekte sorun yok asıl sorun verdiğin değerin karşılığını alamayınca başlıyor. Asıl sorunlar asıl acıları getiriyor peşinde. Ne giden geri geliyor ne de kalan değerini biliyor. Hayat devam ediyor. Sadece sen günden güne hissizleşiyorsun.

Anlatamazsın kimselere. Kendi içinde yaşarsın her şeyi kusacak gibi olursun. Belli etmemek için yutkunursun. Ağlayacaksındır. Kimse görmesin diye boğazına dizersin gözyaşlarını. Vazgeçersin sevmekten, vazgeçersin gülmekten. İçin yanar kanar adeta. Söyleyemezsin kimselere arada bir çığlıklarında boğulursun ama kimse duymaz sesini. Unutmak istersin her şeyi, vazgeçmek istersin tutunduğun daldan ama yapamazsın...

Ağlamıyorsun. Kendini sıkıyorsun. Yanakların burnun kızarıyor. Nefes alman zorlaşıyor ama ağlamıyorsun ya da ağlayamıyorsun. Gözlerini kapatıyorsun, derin bir nefes alıyorsun. Duruyorsun öylece, öylece bekliyorsun. Her şey saçma geliyor bazen etrafında, şarkı duyuyorsun ama anlamıyorsuun. Nefes alışın birden hızlanıyor. Ve aklına en çok dediği kelime,  en sevdiğin gülüşü sesindeki o kuş cıvıltıları geliyor aklına. Ağlıyorsun. Ağlıyorsun

İçini dökmek istersin ama içindeki izin vermez, konuşmak istersin atılıverirsin ama o yine izin vermez. Anlatamazsın...

Ben içimdeki sıkıntıdan kaçtıkça sevdiklerim sanki kaçmamı engelliyor ya da ben öle hissediyorum. Beni anlamamalarından sıkıldım artık. Sevdiklerim hayatımdan gitmesin istiyorum.  Bir şekilde gidiyorlar işte. Ben yine bir şekilde yalnız kalıyorum. Arkalarında tek şey bırakıyorlar : kocaman bir yara
Tükendim artık hala benden bir şey bekliyorlar. Ben artık vazgeçtim her şeyden. Hiç bir şeyin anlamı yok artık. Zamanında en değerli bulduklarımı bile umursamıyorum. Hissetmiyorum artık galiba.

Sanırım vazgeçiyorum artık her şeyden. Sanırım hedeflerimden gitgide uzaklaşıyorum. Sanırım umutlarım yok olmak üzere. Her şeyi topladım derken tekrar yıkılıyorum. Bir yerde okumuştum . Tutunacak bir dal bul ki ayağın takıldığında düşmeyesin yazıyordu. O dalı bulamadım galiba ben. İlk hatamda da düştüm sanırım. Sanırım diyorum çünkü emin değiliim artık. Hiç bir şeyden. Kendimden bile emin değilim. Ama emin olduğum bir şey var. Güçlü görünmek istemiyorum artık. İçimde fırtınalar kopmasına rağmen dışarıya ruhum bahar açmış gibi görünmek istemiyoruuum.

Ne zaman kaybedersin?
Yenildiğinde mi düştüğünde mi?
Hayır. Yenildiğin zaman vazgeçtiğinde. Düştüğün zaman ise kalkmadığında. İstersen bir yarışmada üst üste 10 kere yenil. Ama git bir daha katıl. İstersen 10 kere düş. Sana gülseler bile her defasında yeniden kalk. Unutma her kalktığında daha güçlü olacaksın. Daha deneyimli olacaksın. Umut seni her defasında kaldırıcak. Önemli olan bu umudu kaybetmemek. Ama bir kaybediş var ki sen bile kaybettiğini, yenildiğini anlamazsın.
Zaman ilerler.
Sürekli kaybedersin, mutsuzsundur. Gerek şu ki bunu çok farkedersin. Farkettiğinde ise bir düşünürsün neleri kaybetmişim diye  ? Anlarsın ki hayallerini, istediklerini, duygularını, düşüncelerini, kısaca mutluluğunu seni sen yapan en önemli şeyi kaybetmişsin. İşte ozmn sığınacağın tek bir yerin kalır.
Yukarısı, gökyüzü, yıldızlar. Düşünürsün evet şu ana kadar bir çok şey kaybettim ama şu an sahip olduğumu anladığım şey kaybedilmiyor. Çünkü gökyüzü şu an hiç bir cüzdana sığmıyoooor.

Her şeyin farkındasın aslında o gitgide uzaklaşıyor ama senin elin kolun bağlı hiç bir şey yapamıyorsun. Konuşmak istiyorsun duyacaklarından korkuyorsun, bu sefer susuyorsun için içini yiyip bitiriyor.

Galiba değişiyorum zamanla
Artık eskisi gibi değilim mesela
Benle konuştun diye delirmiyorum mutluluktan. Gözlerimin içine baktın diye her şeyi başa sarmıyorum. Bana güldün diye geceleri uykusuz kalmıyorum. Yeniden umutlanmıyorum bazı şeyler için. Çoğu şeyi kabullendim. Çünkü biliyorum. Sen yoksun. Hiç gelmedin. Gelmeyeceksin de avucunun içindeki çizgileri ezberlemek isteyecek kadar da deli olsa bile bu kalbim. Artık eskisi gibi çarpmıyor var oluşuna. Yani çarpmıyordur inşallah.

Bir şeylerin iyiye gideceğii yoktu aslında, buna inanmak da sayaklık olurdu. Ama sen vardın işte. Benim bu dünyada iyilikten anlamadığım tek şeydin. Kötülüğün dibine batmış bu dünyada ben sana inandım. Ne yalan sölim gökyüzü kadar sevdim seni ve mavi kadar sonsuz.

Son kez seviyorum belki de seni.
Son kez uyandığımda aklıma ilk sen geleceksin.
Son kez gecelerimi feda edeceğim senin için
Son kez senin şarkını dinleyip kendimi tutamayıp ağlayacağım.
Son kez siyah bir kalemle Gökkuşağını çizmeye çalışacağım. Son kez sahte kahkahalar atacağım.
Son kez içimde fırtınalar kopmasına rağmen son defa güleceğim etrafa.
Son kez siyaha boyayacağım hayallerimi.
Son kez boşlukta hissedeceğim kendimi.
Bak gidiyorum bu sefer.
Hoşçakal anne, kendine iyi bak olur mu?
Hoşçakal kardeşim hoşçakalım kardeşlerim oyuncaklarım size emanet iyi bakın onlara iyi bakın anılarıma. Ben gidiyorum babamın yanına.
Ve sıra sana geldi galiba. Sana şunu söyleyeyim. Bir daha kimse benim kadar sevmeyecek seni. Her gördüğünde içi parçalanmıcak. Kalbi çıkcak gibi atmıcak. Kimse seni kendinden çok sevmeyecek. İnşallah sen de bir gün birini kendinden çok seversin. O zamana kadar kendine iyi bak olur mu çünkü ondan sonra bakamayacaksın. Kendimden biliyorum. Hoşçakal sevdiğim insan ben ölüyorum.
Bazen düşünüyorum da keşke hiç büyümeseydiim. Büyümeseydim de paylaşmam gereken tek şey oyuncaklarım olsaydı. Senin gözlerini paylaşmak zorunda kalmasaydım.
Olsun sonuç olarak ben çok şey öğrendiim. Hayal kurmayıııı öğrendiim. Çok hayal kurmayıı öğrendim. İnanmayı öğrendiim. İmkansız diye bir şeyin olmadığını öğrendim. Ama her istediğim şeyi elde edemeyeceğimi de öğrendim. Pişman olmayı öğrendim. Ama yine aynı şeyler olsa yine aynı şeyleri yapabileceğimi öğrendim. Sevmeyi öğrendim. Hissetmeyi öğrendim. Herkesin verdiği sözleri tutamayacağını öğrendim. İnsanların söz verirken düşünmeden verdiklerini öğrendim. Sonra hayallerin en çok hayal kur diyen insanlar tarafından kırıldığını öğrendim. Kimseyi sevmemem gerektiğini öğrendiim. Yeri geldi hıçkırarak ağlamayı da öğrendim. Sevgiyi doruklarına kadar yaşamayı öğrendim. Karşılıksız da bir şeylerin yapılabileceğini öğrendim. Bazı şeyleri kabullenmeyi öğrendim...

Tamam duygularıma hakim olamayan biriyim, sana karşı böle şeyler hissetmem de yanlış. Ama olmuyor işte unut deyince unutulmuyor. Belki bu yazdıklarımdan dolayı benden iğreniyorsun belki de okumaya üşendin okumadan sildin. Sen de haklısın artık elimden bir şey gelmez gelmiyor da zaten. Her şey için çok üzgünüm. Ben bir an bir şansım olduğunu düşündüm  dünyadan kaçmak için bir fırsat olduğunu düşündüüm. Şimdi istediğini de bana ne bilim kız, say, söv, haksızsın de bağar, çağar ama susma bir şey de