Królewski pakt

Niepokój

Obudził ją podmuch wiatru wpadający do małego pokoju przez nieszczelne okno. Klasztor, w którym mieszkała odkąd skończyła pięć lat był dużym, ciemnym budynkiem, który z racji wieku pozwalał wiatru hulać po swoim wnętrzu.
W sypialni panowała ciemność, musiało być jeszcze bardzo wcześnie. Maria jęknęła głośno wiedziała, że panujący chłód nie pozwoli jej znów zapaść w sen.

-Nie możesz spać? - usłyszała głos dobiegający z sąsiedniego łóżka.

-Zmarzłam, a ty czemu nie śpisz Brit? - Maria przez dwanaście lat spędzonych w klasztorze zyskała wielu przyjaciół, jednak to młodsza o rok Brit była dla niej jak siostra.

-W głowie kotłują mi się czarne myśli. Mam złe przeczucie, to ono nie pozwala mi spać — Twarz Brit zwykle radosna, teraz przypominała maskę. Jej niebieskie oczy na które spadł kosmyk jej rudych loków, ukazywały ogromny strach.

Maria podeszła do łóżka Brit i gestem wskazała, aby ta zrobiła jej miejsce. Przytuliła do siebie młodą Materyjkę i uspokajającym gestem zaczęła głaskać jej długie włosy. Po chwili, Maria usłyszała jak oddech Brit zwalania, przybierając senny rytm.

Odetchnęła z ulgą, znała na tyle długo przyjaciółkę, by wiedzieć, że potrafi nie spać wiele nocy, kiedy jest zmartwiona. Rano powinna obudzić się wypoczęta i bez zbędnych myśli w głowie. Tylko jedna osoba powinna teraz czuwać i Maria doskonale wiedziała, że to zadanie należy do niej bowiem również czuła, że zbliża się coś złego coś, czego nawet ona nie zdoła pokonać. Nadchodził pierwszy dzień reszty jej życia.