Take a risk on you (COMPLETED)

CHAPTER 1

Damang dama ni Jai ang sarap ng hangin ng araw na iyon. It was like her mother was with her. Kasalukuyan siyang nasa puntod ng ina at binibisita ito. It was her mother's death anniversary that day. Kahit labing walong taon na ang nakalilipas noong namatay ang ina ay di pa'rin niya maiwasang hindi ito ma-miss. If only that thing never happened. Naputol ang pagmuni-muni niya nang tumunog ang kanyang telepono. Nakita niya sa screen na ang kaibigan ang tumatawag.

"Where are you? I told you to wait me, right? Sana'y sabay na tayo d'yan pumunta." Sunod sunod na litantiya nito. Ang daldal talaga. Parang hindi lalaki. She can't help but roll her eyes.

"Pasensya na po, itay. Ang tagal niyo po ka'sing dumating." She can't hide her sarcasm.

"Stop that sarcasm of yours,  silly girl. I'm on the way there. Nasabi sa akin ni Nana na nag-commute ka lang raw, I'm 'gonna fetch you, so  wait. I'm nearby and I'm hanging up. See you."

"Wait-" He hunged up. Ni hindi man lang ako pinagsalita. That man!

Tiningnan niyang muli ang puntod ng ina at sumulyap sa katabing puntod nito. It was his father's grave. Yes. Magkatabi ang puntod ng kaniyang mga magulang. Kung gugustuhin niya sana ay sa iba na sementeryo na lamang ito inilibing. Pero wala naman siyang magagawa kung ang lola niya ang nagdesisyon nito noon. Kahit sa mga nagdaang taon ay di niya pa'rin magawang pag-alayan ang puntod ng ama ng bulaklak. Markado na kasi ng puso at isipan niya ang mga ginawa nito. Ipinilig niya ang ulo para di na maalala ang mga pangyayaring iyon.

"When will you put a flower in here?" Nakita niyang dumating ang kaibigan. May dala itong dalawang tumpok ng bulaklak at tig-iisang pinaglagyan ang dalawang puntod ng mga magulang.

"You're fast." Iniwasan niyang sagutin ang tanong nito.

"I was nearly on the way here when I called you." Inakbayan siya nang lalaki. Tumingala siya at tiningnan ito. Hanggang balikat lang siya nito. Hindi naman siya pandak bagkus masyado lamang talagang matangkad ang huli. Nasa anim na talampakan ang lalaki. The man he was with is no other than his bestfriend. Yes. A guy bestfriend. He's Kristian Sparagoza. Matalik na silang magkaibigan since she was ten years old and he's thirteen years old. He owns a restaurant na siya mismo ang namamahala. Magkapitbahay silang dalawa kaya mas lalo pang nakadagdag iyon sa closeness nila.

"Are you done? Let's go home? It's getting dark" Pag-ayaya nga nito sa kanya. Tumango siya bilang pag sang-ayon. Kanina pa naman siya nandoon sa sementeryo. Inakay na siya ng huli papuntang kotse nito. Nasa loob na sila ng sasakyan ng magtanong itong muli.

"Nasaan nga pala ang kotse mo? Bakit ka nag-commute lang?" Inayos niya ang seatbelt bago niya sinagot ito.

"Pinadala ko sa talyer. May sira ata. By the way, how was the event proposal in your resto?" Ang tinutukoy nito ay ang isa sa kliyente nitong nireserve ang resto niya ng araw din na iyon para doon magpropose sa girlfriend nito.

"It was well done. The proposal was perfect. It was so fascinating to see such moments" Tila sinariwa pa nito ang nasaksihang pangyayari. He was indeed right. Masaya talagang makasaksi ng mga ga'noong mga pangyayari. She feels it since she was a hopeless romantic. Gusto niya 'ring maranasan ang mga ga'nun. But I don't think  she will be ready for that. Not for now. May takot pa'rin kasi sa puso niya na mag-commit sa isang relasyon base na'rin sa maaga niyang pagkamulat sa pagkabigo sa pag-ibig. Hindi sa kanya bagkus sa mga magulang niya.

"Kaya kung gusto mo maranasan iyan, ay magseryoso ka'na. Hindi puro pang bababae iyang pinag-aatupag mo." Katwiran niya sa kaibigan. Ang pagiging playboy nito ang kaniyang tinutukoy.