"Thank you, Rivan."
"Thank you for inviting us, Rivan."
"Welcome, Salamat din sa pag-punta." Reply ko sa kanila.
Tatlong taon na ang nakalipas simula noong ako'y nawala sa aking landas. Tatlong taon na ang nakalipas simula noong nawala ang aking mga mahal sa buhay. Tatlong taon na ang nakalipas noong akala ko ako'y masaya na pero hindi pa pala.
"Hey, Rivan ang lalim ng iniisip ah."
Halos, mapatalon ako sa gulat dahil sa nagsalita.
"Hey, Hope don't do that again." He chuckled.
"You looked cute." Ayessa said.
"Nah, not me Aye!"
Nandito kami sa bagong bukas na coffee shop na pag-aari ko, at syempre sa tulong ng relatives ko abroad nakapapatayo ako ng ganitong business, at dahil din sa kanila nakapagtapos ako ng pag-aaral.
Marami din ang nagbago. Yung school na kung saan binubully ako. Syempre hindi na ako bumalik doon simula noong namatay si mama.
At kung paano ko naging kaibigan yung dalawang ito. Nakakatuwa lang isipin na mag karelasyon pala silang dalawa. Laking gulat ko pa nga non eh.
Ako? Eto masayang humihinga pero masaya nga ba? matapos ang lahat ng nangyari 3 years ago.
"Hey! Were going home na. Thanks for today." Pagpapaalam nilang dalawa.
"Welcome for today too, lovers!" I said, at ginantihan ko naman ang kanilang matatamis na ngiti.
"Goodbye."
Mag-isa nalang ako dito sa loob ng coffee shop.
Hey, Lovers,
Thank you, for your awesome support. Alam nyo na yun. Salamat sa lahat. Alam kong hindi nyo ako maiintindihan sa ngayon pero soon sana maintindihan nyo ang aking desisyon.
Thank you Hope, for everything you've done to me and to my family as well.
Thank you Ayessa, for saving me alam mo na kung saan.
Thank you for everything.
Kayo ng bahala sa coffee shop na ito. I know the both of you can manage this shop very well. I trust the both of you.
Ps: Don't you dare to search where are the freaking ass of me.
-Rivan Sheim Port,
Iniwan ko ang sulat sa ibabaw ng cashier table para makita agad nila. Isang tanaw muli sa buong lugar na ito bago ako lumisan. Bago ko hanapin ang sariling ako. Napangiti nalang ako ng mapait at tsaka nilisan ang lugar na ito.
Tatlong taon simula noon, akala ko tuluyan na akong mawawala sa gitna ng kawalan. Akala ko tuluyan ng mawawala ang isang ako. Akala ko tuluyan na akong aagusin ng alon papunta sa kawalan. Akala ko wala ng pag-asa.
Simula noon eto pa rin ako. Hinahanap ang sarili sa kawalan. Hinahanap yung gusto ko. I want to be stronger than before. Kailangan kong mapag-isa para makapag isip-isip ng mga bagay-bagay.
Marami ang nangyari, marami ang nagbago. Marami man ang nawala, pero may mga dumadating din na bago. Sinusubukan kong kalimutan ang nakaraan. Sinusubukan kong huwag ng maalala mga pait nito. Sinubukan kong maging masaya sa harap ng iba. Pero kahit anong subok ko hindi ko magawa.
Kailangan kong hanapin yung sariling ako. Makapagmuni-muni. I need to breathe. I need to be brave. I need to overcome, this kind of depression eversince, I was loss this depression killing me slowly every night and no one knows, then.
Alam kong mahirap, pero kakayanin para sa sarili. Kakayanin para sa mga taong nakapaligid sa akin. Kakayanin.
Nandito ako sa private resort kung saan pag-aari ng pamilya nila Mama. Hinilig kong pumunta dito simula noong umuwe ako galing London.
Dito kasi ang presko, dito kasi walang maingay.
I need to be alone to search my soul. I need to be alone to find the new me. I need this to be brave one as well.
Napangiti nalang ako ng mapait. I need this to myself. You need this Rivan.
_
Am I fade?
Nagising ako dahil sa tumamang sikat ng araw sa aking mukha. Agad kong kinusot ang aking mga mata at tumayo sa higaan.
I was about to go to comfort room when someone's calling to my phone.
Ayessa's calling....
Hinayaan ko lang ang pagtunog nito at naligo. Pagkatapos kong maligo chineck ko yung mga messages. Halos galing sa kanilang dalawa.
34 message.
22 missed call.
"Hey, where are you now?"
"Ri, where are the hell are you?"
"Hey, Ri, can you please hang up your phone."
Ilang mensahe ang galing sa kanila. Huminga ako ng malalim bago ishut-down ang aking phone. Bago ako lumabas ng kwartong ito tinignan ko muna ang aking sarili sa whole body mirror.
"You can do it. Rivan."
Agad akong lumisan sa silid na iyon at nagsimulang maglakad sa dalampasigan. Mataas ang sikat ng araw, malakas ang hampas ng mga alon sa dalampasigan.
This is the perfect time for soul searching.
I hope, I can found the new me.
I hope, that someday, I can be the brave one.
I hope.
This is Rivan Sheim Port,
The one who choose to be fade and be back to be brave.
I'll be back soon.
__
"There's no real ending it's just a place where you stop the story." -April Avery.
THANK YOU FOR READING GUYS.
Vote and Comment.
