ကလင္...ကလင္....ကလင္~~~
မနက္ႏိုးစက္သံကအဆက္မျပတ္ျမည္ေနတာမလို႔ Jennieတစ္ေယာက္အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ႏိုးစက္႐ွိတဲ့ေနရာလက္လ်ိႉၿပီးပိတ္လိုက္တယ္။ မိုးေလးေတြတဖြဲဖြဲရြာေနသည္မို႔ အပ်င္းတက္ကာျပန္အိပ္ခ်င္ေသာ္လည္း သြားစရာေနရာတစ္ခု႐ွိေနသည္မို႔ အိပ္ယာထဲကကုန္း႐ုန္းထလိုက္ရတယ္။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မနက္ေျခာက္နာရီ။
Jennieတစ္ေယာက္အိပ္ယာထဲကထၿပီး ေခါင္းရင္းမွာ႐ွိတဲ့ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ႀကီးကတိမ္ေတြဖုန္းေနၿပီးေတာ့မိုးဖြဲေလးေတြကအဆက္မျပတ္က်ေနတယ္။ တိမ္ဖုနး္ေနသည္မို႔ေနကိုလည္းေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေသး။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုကိုယ္လဲုးနည္းနည္းထြက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ လမ္းထိပ္မွာေစ်းေရာင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္ေတြကိုေတြ႔ရလိမ့္မွာေပါ့။
"Good morning" Jennieကလက္ႏွစ္ဖက္ကိုအျပင္သို႔ဆန္႔ထုတ္ကာကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာလိုက္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျပာလုိက္တာပာ။Jennieကတစ္ေကာင္ႂကြက္၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့မိသားစုစံုစံုလင္နဲ႔ေပါ့၊ သူကတစ္ဦးတည္းေသာသမီး၊ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ Jennieအသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာအေမကဆံုးသြားတယ္၊ Jennieနဲ႔သူ႔အေဖႏွစ္ေယာက္တည္း ခက္ခက္ခဲခဲဘဝကို႐ွင္သန္ခဲ့ရတယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာပိုေၾကကြဲစရာေကာင္းတယ္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဟာ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးနွစ္ခန့္ေလာက္ကပဲျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာJennieအေဖရဲ႕သံုးႏွစ္ေျမာက္ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔။
######ကားကိုအ႐ွိန္ျဖည္းျဖညး္နဲ႔ေမာင္းလာရင္းကေနတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အ႐ွိန္သတ္ကာရပ္လိုက္ၿပီးကားထဲကေနထြက္လာလိုက္တယ္။ သူမလက္ထဲမွာေတာ့ပန္စည္းေလးတစ္စည္း။
YOU ARE READING
A SUDDEN VISITOR(hiatus)
Fanfictionတစ္ေယာက္တည္းေဘးနားမွာအေဖာ္မဲ့စြာနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာခဲ့တယ္ တစ္ေယာက္တည္း႐ွင္သန္ၿပီးတစ္ေယာက္တည္းပဲေသဆံုးရမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ မထင္မွတ္ပဲတြယ္တာစရာလူတစ္ေယာက္ထပ္တိုးလာတဲ့အခါအေျခအေနေတြကအရင္လိုတည္ျမဲေနပါဦးမလား?