Trust Me

2.Bölüm - CESARET -

Uzun, yorucu ve bir o kadarda sıkıcı bir uçak yolcuğunun ardında sonunda Forx’a ayak basmış bulunmaktayız.Hava alanı tahmin ettiğim gibi kalabalık değildi. Ahh tanrım. Burayı sevmeye başladım.Bir dakika ne ? Ne dedim ben. Çok dengesizim.Bunu ileride anlayacaksınız.

“Hava soğukmuş.”Camları yarıya kadar açık olan siyah range rovera binerken annem söyleniyordu.

“Uçakta bana sus diyordun ya. Ben sana bunları söylüyordum ama dinlemedin bile beni.” Diye çıkıştım. Bağırdım da denebilirdi ama ben çıkıştım demeyi tercih ediyorum. Yoksa beni kaba saba bir şey sanarsınız diye korkuyorum.

“Buyrun hanımefendi.” Arabanın şoförü kapıyı inmem için bana açmıştı.”Bu kadar ilgiye gerek yok. Teşekkürler.” Dedim ve arabadan indim.Keşke inmeseydim.

“Ne, ne yani burada mı kalacağız?” diye sordum.

“Hayır Taylor kalmayacağız.Artık burada yaşayacağız.” Diye düzeltti annem. Ve soğuktan kurumuş olan dudaklarını yalayarak devam etti.”Ne kadar harika değil mi?” hı hı anne çok harika.Bu ne yaa.Bu-Burası küçücüüüük.Aslında böyle şeylere takılmamama bu ev –yoksa kulübe mi demeliyim- çok küçük.”Anne biz bu evin neresine sığacağız bana bi söyler misin?” dedim Ukalıkla.Annemde evin kapısını açıyordu.”İşte buraya.” Dedi ve içerisini gösterdi.Önyargılarımı  s*kiyim emi.Burası harika. Müthiş.”Tamam anne sen kazandın.” Dedim ve ellerimi havaya kaldırarak salonun içine girdim.Bana ‘sana söyledim’ bakışı attıktan sonra dışarıya çıktı ve kalan eşyaları almak için dışarıya çıktı.

Burası cidden harikaydı.Tabi ki bana göre. Annemden önce davranıp küçük ama bi o kadarsa harika olan çatı katını ben kapmıştım. Ne şans ama .

“Geriye sadece senin okulun kaldı.”Annem odama eşyalarımı getirmek için gelmişti. Normalde benim odama sadece beni uyandırmak için gelirdi.Hayır yanlış söylediniz. Tamam belki beni yanlış bi şekilde tanıyorsunuz şu anda.Hatta belki değil evet beni yanlış tanıyorsunuz.Benim asıl karakterim her zaman okulda belli olur.Ve yine evet odamı kendim topluyorum.”Bunları böyle bıraktım.” Dedi annem ve elindeki ıvır zıvırları odadaki çalışma masasının üstüne bıraktı.O kadar büyülenmiştim ki eşyalarımı bile aşağıda bırakmıştım.Annemin bıraktığı çantanın içinde de muhtemelen odam için getirdiğim süsler vardır.Gidip baktım ve doğru tahmin. Ama şimdi onlarla uğraşamazdım.

“Banyo’ya gir ve bi güzel dinlen.Yarın okula gideceksin.” Diye uyardı. Annem. Bir dakika Gideceksin derken ? “Ne yani Kendim mi gidicem ?”dedim tek kaşımı kaldırarak.Herhalde gelmeden önce kayıt işlemleri bitmişti.”Evet tatlım kendin kayıt yapacaksın.” Dedi ve devam etti.”Al bunlar lazım olacak.” Diyerek elindeki birkaç kağıdı bana uzattı.”Bunlar ne ?” şaşkın bakışlarla anneme bakıyordum.” okul için gerekli olan bilgiler.” Dedi ve göz kırptı.”Anne sence bu doğrumu yani benim oraya tek gitmem ?” bana doğru gelmemişti.”Araban geldi.”diye konuyu dağıttı annem. “Benim arabam yok ki.” Dedim. Benim arabam yoktu ki. Geçen sene o kadar yalvarmama rağmen almamıştı annem ve bende bi şoför bozuntusuyla yolculuk ediyordum. Oldukça sıkıcı.”Artık sana bi araba lazımdı ve bende aldım.Kötü mü olmuş.” Anne saçmalama bu bu aldığım en güzel haberlerden biri.”Seni seviyorum bebeğim.” Dedim ve boynuna atladım.”Camdan bakarsan görürsün.”dedi ve dışarısını işaret etti.”Zaten küçük bişey.” Diye ekledi. Büyük ihtimalle minicooper falan olabilirdi.

“Anne dışarıda range rover’dan başka bişey göremiyorum ben.”dedim.Bu buraya gelirken bindiğimiz arabanın aynısıydı yada belki oydu.”Bu gelirken bindiğimiz araba değil mi?” diye sordum.Hala dışarıya bakıyordum.”Hayır değil Ve bu senin hayatım.”dedi. “Anne sen buna mı küçük bişey diyorsun ?” dedim. Ağzım açık kalmıştı.Yani range rover’a küçük diyen birisi aman tanrım.”Mutlu olmana sevindim.Ben bir duş alıp dinleneceğim. Saat 8’e geliyor.Sende duş al ve yat. Yarın senin için büyük gün.”dedi ve yanaklarıma öpücük kondurarak odamdan çıktı.Aman tanrım. Yarın okula yalnız gidecektim ve bir range roverla ve o araba benim. Hala inanamıyorum.Rüyada olmalıyım. Ama eğer rüyadaysam da beni uyandırmayın ne olur.