Trust Me

1.Bölüm - BÖYLE BİRŞEYİ HAYATTA YAPMAM -

1.BÖLÜM -BÖYLE BİRŞEYİ HAYATTA YAPMAM-

"Hayır anne yaa." diye söylenerek kendime gelmeye çalıştım. Ye yatakta doğrulup sırtımı yatak başına rastladım. Gözlerimi ovuşturuyordum."Tatlıım.Bunu yapmak zorundayız.Oraya alışacaksın." dedi.Bahsettiği şey California'dan Forx'a taşınmaktı. Nedeni ise . YOK. "Anne bu hayatta senin isteklerine göre hareket edemem ki ben." diye karşı çıktım. Her ne kadar oraya taşınacağımızı biliyor olsam dahi
kendime en azindan "Taylor sen direndin yapabileceğin birşey yok." demek için di bütün bu direniş."Tam bir hafta. Bir hafta sonra orada olacağız.Herkesten uzak. En çokta beladan." dedi. Haydaa. Sanki hergün başka bir bela alıyormuş gibi başımıza."Neyse ben acıktım."dedim. Amacım bu konuyu bir hafta sonraya taşımaktı."Aşağıda birşeyler var." dedi annem yatağımın kenarındaki dün çıkarttığım siyah yırtık bluzümü ve dar kotumu ortadan kalıdrırken."Baksana sende neden normal oyuncular gibi göz önünde değilsin.Yani ne bileyim. Bu hayatta istediğin herşeye sahipsin.Milyonlarca para.Araba ev. Hayranlar.Neden göz önünde olmaktansa onlardan uzaklaşıyorsun ki? Ben senin yerinde olsam NewYork'a yerleşirdim ve sokakta yürümenin keyfini çıakrtırdım." bu cümleleri ben mi kurmuştum.Ben ? Ben yani. Bir oyuncunun kızı olmaktan her zaman nefret etmiş ama bundan büyük bir zevk almış biri olarak. "Bilmiyorum kafa dinlemek biraz iyi olabilir. Alışamazsak döneriz." Tabi yaa. Ne kolay değil misenin için. Bana fikrimi soran bile yok.Hayatımdan nefret ediyorum.

"Evet, evet iki kişilik.Tamam teşekkürler." ve telefon kapanır.Odamda son gecem. İnanmıyorum kendi odamda son gecem."Arkadaşlarınla vedalaştın mı ?" annem odamın kapısında durmuş bana bakıyordu."Hı hı evet." diye kestirip attım. Bunun nedeni vedalaşmış olmamadı.Benim arkadaşım bile yoktu. Okulda doğru düzgün insanlar yok.Erkeklerden bahsediyorum tabiki. Ben kızlarla anlaşamam. Bana çok yapmacık geliyorlar.Ner ne kadar ben de bir kız olsamda.Bunun için hep lanet etmişdir.Eğer bir erkek olsaydım büyük ihtimalle 15 yaşında evi terk ederdim ve ta taa işte hayat dediğin budur. Sokakalarda özgürce dolaşmak ve istediğini yiyip içmek. Tabi benim hayal gücümün sınırları olmadığı için birde sınırsız para olucak-HİÇ ÇALIŞMADAN- elimi her cebime attığımda para çıkıcak ve ben onları isdetiğim yere harcayacağım."Taylor biliyorum gitmek istemiyorsun ama."

"Ahaa bak aklıma ne geldi anne biliyormusun? Gitmek daha iyibir seçimimiz var." dedim Tabiki dalga amaçlıydı."Neymiş o?" dedi. Ve masmavi gözlerini üzerime dikti. Benimasla böyle gözlerim olmadı ve olmayacaktı. Ben tamamiyle babama benzemişim.Kahverengi dalgalı saçlarım ve bal rengi gözlerimle erkeklerin odak noktası olmaktan kurtulmuştum. Ama annemin ünü bunun üzerini örtüyordu. Ama iyiki annem gibi sarı saçalrım ve mavi gözlerim yok. Şu anda ne kadar arzulanıyorsam o halimle. Aman tantım. İyiki öyle değilim.

"Neymiş dedim Taylor?"diye hatırlattı annem."Eee gitmemek." dedim ve işaret parmağımla baş parmağımı şıklattım.Sanırım türkler bunu düğün denen yerlerde yapıyordu. İşte internetin faydaları.

"Ne kadar da akıllısınız Taylor Grey." dedi annem ve güldü."Hadihazırlan yarın sabah uçakkalkıyor." diye devam etti. "Bence hazırlanması gereken sensin. Hayranların havaalanını basıcak. Uuu ne kadar havalı."dedim ve kahkaha patlattım. "Komik değil." dedi ve ellerini beline koydu."Ne olur anne kabul et komikti." dedim. Bunu komik bulduğunu biliyorum."Evet tamam komikti." işte bu.Doğru tahmin.

TANRIM! Of ben bunu hak edecek ne yaptım. Dün gecesöylediğim herşey çıktı. Hava alanı tıklım tıklım.'Anne ne den ünlüsün ki'diye bağırmamk için kendimi zor tutuyordum.

"Her defasında annem bana dönüp 'Sakin ol' bakışı atıyordu.

"Ben gidiyorum daha fazla katlanamayacağım." dedim ve annemin cevabını beklemeden uçağa doğru hızlı hızlı yol aldım. Zaten hava 39,5 derece.Bide bu insanlar insanın üzerine üzerine gelince kendinizi çölde gibi hissetmenize yol açıyorlar.

Hayır anlamıyorum.Ünlü görünce ne oluyor. Bizde insanız. Sizin gibi yemek yiyiyoruz.Tuvalete gidiyoruz.Uyuyoruz uyanıyoruz.Okula gidiyoruz.Ama siz bunu hep farklı zannedersiniz. Çok lüx okullara, çok lüx lokantalara gittiğimizi her gün keyif yaptığımız, istedğimizi yapabileceğimizi düşünüyorsunuz.Evet dediğinizi duyuyor gibiyim. Tek kelime Yanılıyorsunuz.Dışarıya çıksam herkes peşimde.Ne yapsam herkes biliyor. Ama bu hayatı ben seçmedim.Emin olun kendi hayatımı seçebilseydim kesinlikle ünlü olmazdım.

'Sayın yolcularımız.Uçağımız kalkmak üzere.' anonsunu duyduktan sonra herkes kemerlerini bağladı. Ben hariç.

"Taylor takar mısın şunu ?" annem yanımda oturmuş kolumu dürtüp duruyordu.

"Anne biraz daha devam edersen kolum moraracak haberin olsun." dedim.Ağrımaya başlamıştı bile.

"Sen takmazsan ben takarım." dedi ve kemere uzanıp üzerimden geçirdi ve zafeer. Kemer üstümde takılı.

Uçağın yavaş yavaş yükseldiğini hissedebiliyordum.Pardon burası benim 'Bekle beni Forx ben geliyorum.' diye bağırmam gereken yermiydi.Üzgünüm ama böyle birşeyi hayatta yapmam.

İŞTE BAŞLIYORUZ.