Still </3

Chapter 3- Flashback Memories

A/N:

Heyah Readers! Sorry talaga now nalang ako naka-UD. :3 Basta, I'll promise to update regularly as possible as I could.. Muahmuah! :*

----

Audrey's POV

"wala na." sabi ko nalang habang nawawalan na ng ganang kumain. Nasasaktan parin ako sa tuwing naaalala ko ang mga nangyari. "tama na nga. kahit naman sabihin ko sayo lahat diba? wala paring mangyayari? tapos na yun, I'm fine. More than fine." I inserted a pale fake smile.

"Eh tanga ka pala talaga eh! Hindi lang basta tanga, kinareer mo pa! Maawa din siguro sa sirili noh?" pasigaw niyang sabi habang nakapamewang sa harap ko. "may pa fine-fine ka pa jan! Don't english me ha!"

Natawa nalang ako sa sinabi niya. Alam kong sinasadya niya yun para lang mapa-tawa ako. Kaya nga mahal na mahal ko tong bigaitang to eh! Kahit malandi, alam ang pekesa hindi. How I wish I also have the same personality as her. Kahit mga 20 percent lang. :( Haaaaay.

"Huwag ka nang mag inarte jan. Mag shopping nalang tayo after class. Treat ko." she murmured.

"Wala naman akong balak bilhin. Samahan nalang kita." I answered with a lame voice.

"Mas okay." she said staring at me. I just looked at her with a *WhatAgainLook* tinaasan niya lang ako ng kilay sabay sabing, "Ayoko pala ng kasamang emo at parang namatayan ha?! Mas malungkot pa yang mukha mo kesa sa isang baklitang nagsindi na ng iba't ibang brand ng katol, tapos wala paring nangyayari sa buhay pag-ibig nila."

Magsasalita na sana ako ng biglang...

umulan.. --" at biglang tumakbo ang aking NAPAKABAIT na kaibigan.

I was left under the rain and all I did was to cry. Masakit na masakit parin. Lahat ng sakit, ramdam na ramdam ko parin. Para akong binagsakan ng langit. Para akong napag-iwanan ng panahon.

At heto ako ngayon, nakatayo sa ulan. Nag-iisa.

Naaalala ko na naman siya. :(

*flashback*

Third date namin ngayon ni Blue. And weeksary na namin. Konting araw nalang, Anniversay na agad! Yehey! Chos lang.

Alas tres yung usapan naming magkikita sa Park, at 3:04 na. Late na ako. @@

Pagdating ko dun, tatawagin ko na sana siya pero biglang nalipat yung atensyon ko sa maamo niyang mukha.

Nakaupo lang siya dun sa bench ng park habang nakapikit ang mga mata, naka number 4 pa.. Ang solemn niyang tignan. Napaka-peaceful ng mukha niya..

Malakas ang hangin at feeling ko, kami lang dalawa ang nandun sa lugar na yun.

Di parin ako makapaniwala na boyfriend ko tong gwapong nilalang na ito.

Nakatayo lang ako sa harap niya habang tahimik na pinagmamasdan ang mala-anghel niyang mukha..

"May nakita ka na bang mali sa mukha ko?" Sabay dilat ng mata niya na siya namang ikinagulat ko.

G-gosh! Nakakahiya! @@

"Ah-Ahhm. Wag ka ngang feeler." Pa-sungit kong sabi dahil sa sobrang hiya. Feeling ko, pulang-pula mukha ko.

Tinawanan niya lang ako at tumayo siya mula sa kinauupuan niya. Sabay abot sa kamay ko. "Upo muna tayo." sabi niya habang titig na titig sa mukha ko. Bigla siyang lumapit sa mukha ko.. As in, malapit na malapit.

Di ko alam ano'ng gagawin ko..

Mama, Papa! Sorry po, pero sa tingin ko, magkaka-first kiss na ako.

Napapikit nalang ako sa ginawa niya. Ramdam na ramdam ko na ang hiningi niya.

Ang lapit-lapit na ng mukha niya.

nang biglang...

.

.

.

.

.

.

"You really are beautiful."

Bulong niya..

Y-y-yun na yun?! Yun lang yun?! -______-'

Waaaah!! Biro lang. Pero a-ano daw?! Para akong nanigas sa sinabi niya. Tumatayo balahibo ko sa batok. Grabe talaga. Nakakainlove yung boses niya.

"I love you too." bigla ko nalang sabi out of the blue. At again, tumawa na naman siya.

Seriously, joke ba yun?! Bentang-benta uh?! Grr.

"Ang cute cute mo talaga Mahal ko!" he murmured and pinched my cheek.

Ayy okay. Kunwari di niya ako pinagtawanan. Erase. Erase.

"Mm-mahal.." pabulong kong sabi habang nakayuko at nakangisi.

"Oo. Mahal. Mahal kita. Mahal na mahal." sabay angat ng ulo ko at inipit niya ang buhok ko sa tenga ko.

Feel na feel namin ang moment. Tahimik lang kaming nagpapahangin dun.

Mas lalo pang lumakas ang hangin..

Lumalakas..

at lumalakas parin..

OA na toh uh? Sobrang lakas na.

Minulat ko ang aking mga mata dahil iba na ang aura ng hangin. Tinignan ko ang gwapong nilalang na katabi ko na kasalukuyang nakatingin na rin sa akin.

"Uulan ata. Alis na tayo." Aya niya sakin.

Tango lang ako at tatayo na sana nang bigla nyang hinila ang kamay ko at napatayo ako sa kinauupuan ko.

Napakabilis niyang maglakad dahil unti-unti nang bumubuhos ang ulan. Kaya napapabilis na rin ang lakad ko dahil hawak-hawak niya kamay ko.

Hala! Wait!! H-hawak niya kamay ko?!

M-mag kahawak kamay kami ngayon?

Waaaaaaaaaaaaaaaaah! ^___^ First holding hands namin! Noted! XD

Feeling ko bumabagal yung oras habang hawak-hawak niya kamay ko! Ang landi talaga ng instincts ko. Bwaha!

Habang nasa kalagitnaan ako ng fairytale ko, bigla siyang nag salita. Ang epal lang. --"

"may payong ka ba?" he murmured, still holding my hand.

"Ah. Wala eh."

"Nice." sabi niya ng naka smile.

"Nice? Bakit nice? Kung ganun mag sstay lang tayo dito?" Ano kaya tong iniisip ng gwapong toh?

"No."

"Eh ano?"

"Maliligo tayo. Isn't it exiting?"

M-maliligo? Kami? Wow!

Kanina, upo-upo lang. Tapos nag level-up, holding hands na. Tapos, ngayon ligo-ligo na naman?! Waaaaaaaah!! Ano to? Mamamatay na ba ako? Weeksary pa lang namin ah? Bakit ang dami na niyang gifts?

"U-uhm.. Wala akong extrang damit eh. :3"

"Okay lang yun. I have my motorcycle with me. I will drive you home. :)"

"O sige! GAME!" Sigaw ko at biglang tumakbo sa field at tumalon-talon.

Unti-unti na ding lumalakas ang ulan at this time, ako na naman ang humawak sa kamay niya at hinila siya papunta sa gitna ng field.

Naglaro lang kami dun na parang mga bata. Sumayaw-sayaw at kumanta-kanta.

Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na yun. Ang weeksary namin. Ang araw na siya lang ang naaalala ko tuwing umuulan. Ang araw na, masaya ako dahil umulan. Ang araw na siya ang kasama ko sa gitna ng ulan.

*end of flashback*

Now, I am here. Left alone. Standing under the rain. And thinking of the good and happy memories we shared again and again.

I just bow my head and cry.

I guess, that's the best thing I can do now.