Loresima{NefTah}

Ayrılık

*1. Bölüm*

\Nefes'in Ağzından-2010/

-Abi,sen bunları eve taşır mısın?

-Tabii Nefes,sen nereye gideceksin?

-Sınavım var da,Beyza ile ona çalışıcağız.

Bu abime söylediğim ilk yalan oldu.Abime "Tahir'le buluşuyorum" desem,babama da aynısı derdi.Abim yalan söylemeyi sevmez.Canı pahasına olsada yalan söylemez abim.Abim, benim Tahir'le buluşmamı sıkıntı etmez ama babam,beni çok pis azarlar.

Abimin arkasındaki duvara sessizce bakarken,abimin sesiyle irkildim;

-Tamam Nefes git,saat kaçta dönersin?

-Bilmiyorum!

Koşa koşa ayrıldım oradan,kahkülüm gözümün önüne geliyordu.Aldırmadan yoluma devam ettim.

Tahir mi?Tahir benden 2 sınıf büyük.20 yaşında olmasına rağmen hala okuyor.Sürekli okuldan kaçtığı için hocalar onu derslerden bırakıyor,bu sebeple şuan üniversite okuması gerekmesine rağmen,hala lisede.

Ona bu durumdan rahatsız olup olmadığını sorduğum zaman da;

"Arayanım yok, soranım yok.Niye rahatsız oliyrum da?"Diyor.

Evet,Tahir Trabzon'lu olduğu için pek arayanı soranı yok.Annesi ve abisi yılda bir kere geliyor.

Bana öyle dedi.

-Nereye bakıyorsun minik kuş!

Tahir gelmişti işte,rüyalarımın beyaz atlı prensi.Keşke onu sevdiğimi ona söyleyebilsem.

-Bana minik kuş demezmisin,lütfen.

-Emredersunuz Nefes Hanum.

Ona, "hahaha çok komik" bakışını attım.Sustu.

Aradan 2 saniye geçince sözüne devam etti.

-Eee ne ettun,konuştunmi Büşra'yla?

İşte,Tahir bunu her tekrarladığında,aşkımın platonik olduğunu hatırlıyorum.

-Hayır.

Ne kadar sakince söylemeye çalışsamda, bağırdım.

Gözüm doldu,Tahir anlamasın diye koşarak uzaklaştım.

-Nefes'im, nereye?!

Birden durakladım.Nefes'im demişti,"Nefes'im"...

Ona son birkez bakmak için arkamı döndüm.Arkamdaydı,sarıldık.Sa-çımın kokusunu içine çekerken bana;

-Seni seviyorum Nefes.Dedi.

-Bende.Dedim,

-Ama olmaz biz,görüşemeyiz.

-Niye?

O daha sözünü bitirmeden kendimi onun kollarının arasından çektim.

-Babam,babam izin vermez Tahir!

Eve doğru koştum.Evin sokağına girdiğimde ise kendimi toparladım.Gözyaşlarımı sildim.

Abim çöp atmak için dışarı çıkmıştı.Beni görünce şöyle dedi;

-Noldu,Beyza eve almadımı seni?

Gülümsedim.

-Ben Beyza'ya hiç gitmedimki.

-Eee,ozaman niye gidiyorum dedin?

-Anlatırım sonra.

Eve girdim.Annemin çığlıklarını duymazdan gelip kendimi odama kapattım.

Ağladım.Annem yıllardır gözümüzün önünde dövülüyor,ve bizde sesimizi çıkaramıyoruz.Niye?Çünkü ölürüz...

/18 Haziran 2010-Okulda\

-Pardon.

Kitaplarımı yerden topladı,ve bana verdi.Daha kim olduğuna bile bakamdan geçti gitti yanımdan,

-Tahir!

Durmadı, koşmaya devam ediyordu.Okulun kapanacağı gün bugündü,akşam binip gidecekti otobüse.Kolundan çektim.

-Umarım birdaha görüşürüz Deli Tahir.

Ben ağlıyordum,onun gözleri dolmuştu.Okulda olmamıza rağmen sarıldık.Son bir kere yüzüne baktım.Okul zili çaldı.12. sınıflar çıkıyordu.Benim ise ilk dersimdi...

Ağlayarak derse girilmeyeceğini bildiğim için lavaboya gittim.Yüzümü yıkadım,ama toparlanamıyordum.Olmuyordu.Zaten dersede geç kalmıştım.Eve gitsem babamdan fırça yiyecektim.Ne yapacağımı bilmiyordum.

Tahir'in arkasından koştum,onu kolundan tuttum;

-Bende geliyorum!

-Ne?Olmaz Nefes.Anam, izin vermez.

-Olur,hemde çok güzel olur.

O sözünü söylemek ağzını açmıştı ki;

-Beni çekip kurtar bu cehennemden Tahir!Bunu bir tek sen yapabilirsin..(dedim)

-Cehennem mi?(Bu sırada yüzünde "Doğrumu bu Nefes?" bakışı var)

Cevap vermemi beklemeden,elleriyle yanaklarımdan tuttu ve kahkülümü yukarı kaldırdı.Gözyaşlarımı gizlemek için elimden geleni yaptım.Ama olmadı,gizleyemedim.

-Olmaz Nefes'um,olmaz.Ama unutma ilk fırsatımda kurtaracağım seni.

Sarıldık....

/Ertesi Gün-Evde\

-Nefees,yemeği yapmayı unutma,ben işe gidiyorum!

-Tamam baba...

Ağlamaktan helak olmuştum,kimsenin odaya girmemesini ümit ederek saçımı topalamaya başladım.

Kapı tıklandı,kim geldi şimdi?

-Nefees,abicim girebilirmiyim?

Abim gelmişti,abim benim en büyük sırdaşımdı.Ona anlatmasam rahatlamaycaktım.

-Gir.

Abim içeri girdi,yatağımın üstüne oturdu ve ağlamaktan helak olmuş gözlerime baktı.Kendimi ne kadar tutmaya çalışsamda hala ağlıyordum.

-Nefes,ne olduğunu anlatacakmısın yoksa benim 3 tahmin hakkımmı var?

Abimin beni güldürme çabası birazda olsa başarıyla sonuçlanmıştı.Minik bir gülümsemeden sonra abime cevap verdim;

-Ben, Tahir'i seviyorum.

Abim beni hem dikkatle dinliyordu hemde beni anlamaya çalışıyordu.

-O da beni.Trabzon'lu.Benden 5 yaş büyük.2 yıl geç mezun oldu.Sürekli okuldan kaçtığı için.

Son 16 saattir onu anımsadığımda her an gülümsüyorum.Gülümsedim.

-Dün Trabzon'a geri döndü.Bende gelicem dedim ama o olmaz dedi.Fakat ilk fırsatta seni kurtaracağım dedi.Abi,kurtarır demi beni buradan?

-Tabi kurtarır Nefes'im,tabii.Yeterki sen ümit et..