Chapter 88 ♦ soonhoon

~0~

Tahimik niyang pinapanood ang paglubog ng araw. Patapos nanaman ang araw at darating nanaman ang kasunod nito. A tomorrow.

Hindi niya maipaliwanag kung bakit ngunit nalulungkot siya sa tuwing pinapanood niya ang tanawin na ito. He used to love sunsets. Pero magmula nang iwan siya ng mga magulang niya, hindi na niya naramdaman pa ang halaga ng kinabukasan.

Bawat segundo, minuto, at oras ay nawalan na ng saysay sa kaniya. Hindi na niya ito pinapahalagahan.

His life went downhill. Simula nang maaksidente ang tanging dalawang tao na nagmamahal sa kanya, para bang kinuha rin nila ang kaligayahang taglay nito.

Hindi rin nakatulong yung buhay niya sa paaralan. Ewan niya kung bakit siya yung palaging napagtritripan. Kumbaga naging target na ng mga bullies doon. Wala naman siyang ginagawang masama kundi tumahimik.

Basically, he's got no one but himself in this cruel world of his.

Malas na kung malas, pero 'yan naman talaga ang salitang nababagay sa kanya.

Hindi na niya naiwasang makapag-isip ng mga bagay-bagay. Nagawa na niyang bigyan ng hiwa ang kanyang mapuputing braso at halos hindi na niya mabilang kung ilang beses niya na rin ito nagawa. Alcohol? Smoking? Been there, done that.

It happened so suddenly that he found himself standing on top of a bridge, watching the beautiful view in front of him.

Naisip niya, if people were born to die, why not die right there, right now?

Kasi hindi na niya mahanap pa ang halaga ng buhay niya. Ang buhay na minsa'y iniingatan niya pa dahil biyaya ito sa mga tao.

He wanted to end the chapters of his life. Hindi naman kasi lahat ng storya ay natatapos sa happy ending. And his life is a perfect example of that. Puno ito ng pighati kaya naisip niyang mas mabuting matapos na rin ito.

Huminga siya ng malalim at pumikit, the sunset serving as his last sight before jumping.

"Yah!"

Ramdam niya ang pagbagsak niya sa tubig at sakto dahil hindi siya marunong lumangoy. Unti-unti na siyang kinain ng kadiliman nang maramdaman niya ang mahigpit na hawak sa kanyang bewang. Nagawa niyang makita ang mukha ng taong kaharap niya bago siyang tuluyang mawalan ng malay.

Soonyoung...?

｡☆✼★━━━━━━━━━━━━★✼☆｡

CHAPTER 88
"In which Lee Jihoon didn't understand the meaning of his life until he met Kwon Soonyoung."

｡☆✼★━━━━━━━━━━━━★✼☆｡