Kathryn's POV
"I'm sorry Mr. and Mrs. Castro. We did our best but it didn't work. I'm sorry to say but your daughter has only more than 1 year to live. We have nothing to do with it. We're sorry. Excuse me."
Kasabay ng pag-alis ng doktor ay ang pagtulo ng luha ko at ang pag-iyak din ng mga magulang ko.
"No. No. No." Sabi ko habang umiiyak at umiiling.
"Anak." Nilapitan ako ni mama at papa at hinaplos ang buhok ko.
"Ma! Pa! Hindi naman totoo yun diba?! Diba ma? Diba pa? DIBA?!" Umupo ako mula sa pagkakahiga at sinubukang tumayo pero pinipigilan ako nila mama.
"No anak! Hindi mo pa kaya!" Pilit nila akong pinapahiga.
Nung napagod ako, humiga nalang ako at umiyak. Nakatanaw lang ako sa labas ng bintana.
"Anak, sa tingin namin kailangan mong mapag-isa ngayon. Kung may kailangan ka, tawagin mo lang kami."
Tumango nalang ako at lumabas na sila.
No. No. Bakit Lord? Bakit?
<3 Flashback <3
"Ms. Castro, you're suffering from a heart failure. Kung hindi agad maaagapan, maaari mo itong ikamatay."
Hindi naman kami makapaniwala nila mama. May pumatak na luha mula sa mga mata ko. Nakita kong umiiyak din sina mama at papa.
"No Doc. That's not true. That's unbelievable."
"I'm sorry Mrs. Castro but it's true. Excuse me."
Umalis na ang doctor para mag rounds.
Nagkatinginan nalang kami ng mga magulang ko. Lumapit sila at hinaplos ang buhok ko.
"Shhh... Everything will be alright baby." Mama said while crying.
<3 End Of Flashback <3
Pagkatapos nun ay pumunta kami sa iba't ibang ospital pero isa lang ang sabi nila. Sa ibang bansa daw ako maaaring makapagpagamot.
At first ayoko, ayokong maiwan si DJ dito. Ayokong mahiwalay sa boyfriend ko. Pero mommy said na cinontact niya daw yung hospital sa US at sinabing baka mga 2 months lang daw yung pagpapagamot ko dun, so pumayag na ako.
Ayaw kong ipaalam kay DJ na may heart failure ako. Ayoko kasi siyang mag-alala. So I lied. Ang sinabi ko sa kanya 2 months na bakasyon lang sa ibang bansa with my family. Hindi ko sinabi kung saang bansa kasi baka sundan niya ako.
Akala namin pagpunta namin dito sa US gagaling na ako, pero hindi pala. Lumala ang kundisyon ko at palagi nalang akong nakaratay dito sa hospital. Nanghina ako. Hindi ko na sinagot ang mga tawag at text ni DJ kasi masasaktan lang ako and that will make my condition worse. Isa pa ayaw ko ding marinig niya ang boses kong nanghihina. Wala ring ibang nakakaalam na tungkol sa kalagayan ko kundi kami lang ng mga magulang ko.
After a few months, I broke up with him via MMS because alam kong umaasa pa rin siyang babalik ako. And I can't.
At ngayon, eto, malalaman ko nalang may taning na pala ang buhay ko. *sigh* Isang taon mahigit nalang.
Kumusta na kaya si Daniel?
Galit kaya siya sakin?
Ay malamang Kath ilang taon ka di nagparamdam sa tingin mo hindi yun galit?! -_-
*sigh*
May iba na kaya siya?
NO.
HINDI KO KAKAYANIN.
Sumakit yung puso ko sa naisip ko kaya kinuha ko agad yung gamot sa beside table ko at ininom 'yun.
*sigh*
(A/N: Paulit-ulit ka Kath. Pasalamat ka hindi mabaho hininga mo.)
-_-
"Anak."
Pumasok si mama sa hospital room at umupo sa upuan katabi ng kama ko.
"Mama." I started crying again.
She hugged me and kissed my forehead. Sometimes all you need is your mother's comfort.
"Shhh anak. Is that how you'll gonna spend your last year?"
"What do you mean ma?" Kumalas ako sa yakap namin at tiningnan siya.
Ngumiti siya at may kinuha sa bulsa niya.
Nagulat ako nang may inilabas siya mula doon na ticket. Plane ticket.
"M-ma."
"Yes anak. We're going back to the Philippines. You're going to spend your last year with the ones you love."
"OMG Ma! Thank you po! Thank you talaga!" Napayakap nalang ako sa aking mama. She's the best! ^_^
"You're always welcome anak. Always remember that mama loves you."
"And I love you too ma."
~ <3 ~ <3 ~ <3 ~ <3 ~ <3 ~ <3 ~ <3
Aww... Kathryn's side. =( Nakakaawa siya noh. Huhuhu...
Ano kayang mangyayari pag-uwi niya sa Philipines? Huhuhu...
by ThisHopelessHeart
