Kim ister ki?
Acının kendine,acımasızca vurmasını
Karanlığın,
Üstünden korkan bir çocuğun gözlerindeki,
Ağlamsı bir ışık gibi geçmesini
Hiçbir şey yapamadığın,
Demir parmaklığın ardında çaresizce,
Sadece "sabret!" diye haykıran iç sesini,
Dinlemek zorunda kaldığın zamanlarda,
Hissettiğin,
Korku,merak,endişe...
Ve bilinmezliğin içinde kaybolan duygulara,
"Sus!" dercesine vurup,
Susturamadığını hissettiğin o an,
Yaşadığın ümitsizliği yaşamayı
KİM isterr??
Hangi acının dostu tüm duyguları
Yaşamışçasına,
Tekrar tekrar acıyı hissederek,
Ve bir türlü geçmek bilmeyen ,
Kanayan yaranın üstüne basıp,
Canını daha da çok
Acıtmak ister?
Hangi acımasız? Hangi psikopatt?
Hayatı hep kötü anlarda ,
Umutsuzluğu kapıldığı zamanlarda,
"Artık kurtuluşum yok,yolun sonundayım"
Diye hiçbir şeyin yoluna girmeyeceğini sandığı,
Ama aslında her şeyin isterse düzeleceğini,
Hiç bir zaman,
Ümitsizliğe kapılmaması gerektiğini,
Elbet o günün geleceğini,
Bilemeyen cahil, karamsar ve önyargılı insanlar
Zanneder
Onlara bu hayatın bu acımasızlığı yaptığını...
Halbuki,
Gerçek şudur ki;
Herkes istediğini yapar kendine
Bunun sebebi değildir ki hayat denen döngü,
Zor zamanlarımızda ,
Başımıza gelen talihsizliklerin,
Suçunu üstüne attığımız,
Size hep kötü gelen bu adını,
"Hayat" diye adlandırdığımız kavram,
Şeytana dönüşüyor da,
Tüm iyiliklerin bizi bulduğu,
Yüzümüzde ufakta olsa belirttiğimiz
Gülümsenin ardından oluşan mutluluğumuzu
Gördüğümüz zamanlarda
Bu hayat denen acımasız şeytan,
Bir meleğe dönüşmüyor?
Neden?
Bence...
Bu düşünce ön yargı ya da
Önyargı sonucu oluşan kötü veya
Yanlış bir düşüncedir...
Üstelik bir çok tükenmişliğin,
Zevk alamamanın, karamsarlığın,
Ve intiharların sebebidir bu düşünce...
Neden böyle bir şiir yazdığım hakkında en ufak bir fikrim olmasa da paylaşmak istediğim şiiri eleştiriler için paylaştığımı açıkça söylemek isterim. Lütfen nasıl olduğu hakkında yorumlar yazınız...🤗
