De reflectie van een leugen

Hoofdstuk 1

"Nu is het jouw beurt, Ruby," schalde de gymleraar in de verte. Hij had zijn handen als een koker voor zijn mond gepositioneerd en stond breeduit naast de leren bok. Zijn korte donkerblauwe Adidas broek, die iets te hoog was opgetrokken, liet ruimte over voor zijn stevige benen zien die bedekt waren met donkere haren.

Ruby glimlachte. Dit was waar ze van hield, sport. Ze keek geconcentreerd naar de bok waar de leraar ondertussen zijn grote hand op had gelegd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en voelde een adrenaline rush door haar lichaam gieren. Met grote passen rende ze naar de bok, waar ze in één handige beweging over kon springen.

"Goed gedaan, Ruby," zei de gymleraar tegen haar.

"Bedankt, meester," antwoordde Ruby met een glimlach. Ze liep terug naar de rij, die ondertussen alweer iets geslonken was omdat een andere leerling ook over de bok was gesprongen. Mike was haar gymleraar. Het was tevens haar gewone leraar van groep 6. Het was een vriendelijke man, vond Ruby, maar niet alle leeftijdgenoten waren het daarmee eens. Isa vond bijvoorbeeld dat hij iedereen voortrok die goed kon sporten. Ruby vond dat een onterechte opmerking. Zij vond dat Mike juist een van de leerkrachten was die iedereen in zijn waarde liet. Hij was namelijk heel vriendelijk tegen Robin, die niet zo goed kon sporten. Robin had overgewicht en zijn motivatie was ook niet om naar huis te schrijven.

"Goed, jongens en meisjes. Jullie mogen stoppen. We gaan nu nog een potje zaalvoetbal spelen." Meester Mike bukte om de rode en gele lintjes te pakken die op de blauwe vloer lagen.

"Yes, zaalvoetbal!" Juichten de jongens. Enkelen vlogen elkaar om de hals en Omar lachte de meisjes uit die dramatisch aan het gillen waren.

"Waarom nu zaalvoetbal?" klonk het verveeld vanuit de monden van de meisjes. Ruby deed hier niet aan mee, zij hield juist van zaalvoetbal. Het is tenminste wat anders dan turnen, waar de meeste meisjes dol op waren.

"Jongens tegen de meisjes?" stelde Mike voor. Hij hield de rode lintjes in zijn linkerhand omhoog en de gele lintjes in de rechterhand.

"Geel is jongens, rood is meisjes. Goed idee?" vroeg Mike ter bevestiging, maar dat was helemaal niet nodig. Zelfs de meisjes begonnen enthousiast te worden. Zo ging het op de basisschool, iedereen vond spelletjes pas écht leuk als het jongens tegen de meisjes was. Behalve Ruby. Hoe enthousiast ze net nog was over het zaalvoetballen hoe rot ze zich nu voelde. Ze was tegen de muur aan gaan staan en plukte wat aan haar shirt. Door haar wimpers zag ze dat iedereen zich rond Mike had verzameld.

"Geef mij ook een lintje," riep een van de leerlingen.

"Ja, hier ook. Ik heb er ook nog geen," riep een ander.

Ruby sloeg het geheel gaande en beet zacht op de binnenkant van haar wang. Waarom deed ze nou zo kinderachtig? Het was toch gewoon een simpel voetbalpotje. Jongens tegen de meisjes, wat was daar zo erg aan?

Alle kinderen stonden inmiddels klaar. Enkele meisjes uit de klas stonden bij elkaar en waren aan het giechelen. Waarschijnlijk ging het weer over hun barbies of over mode. Ze zuchtte en zette zich af tegen de muur. De ruwe stenen lieten enkele sporen na op haar handen. Schuifelend liep Ruby naar de gymleraar die langs de gele lijn stond van de gymzaal. Hij had zijn handen in de zakken van zijn korte broek en hij keek haar indringend aan. Zijn olijfgroene ogen keken recht in het kleine, ronde gezicht van Ruby. Haar donkerblonde haren vielen stijl langs haar gezicht. Het zag er treurig uit.

"Wat is er Ruby?" vroeg Mike bezorgd. Hij hurkte voor haar en keek haar nu recht aan. Ruby haalde haar schouders op.

"Ik weet het niet," zei ze eerlijk. Ze wist het ook oprecht niet, als ze eens wist waarom ze zich ineens zo rot voelde, had ze het waarschijnlijk wel gezegd. Ze vond het nooit leuk als de groepen werden ingedeeld op jongens en meisjes.