De reflectie van een leugen

Hoofdstuk 4

Na een lange schooldag kwam Ruby thuis. Ze voelde zich vreselijk. Het was weer hetzelfde als anders. Veel getreiter. Ze kon er niet meer tegen, maar tegelijkertijd wist ze dat ze geen andere optie had. Ruby gooide haar rode Kipling rugzak in de hoek van de hal en liep door de donkere gang naar de woonkamer. Het was doodstil in huis. Haar ouders waren nog aan het werk en haar jongere zusje was waarschijnlijk nog op school. Het oranje karpet kraakte onder Ruby's voeten. Met haar armen langs haar lichaam bleef ze in het deurportier staan. Een traan ontsnapte aan haar ooghoek en gleed via haar wang naar beneden. De druppel spatte uiteen op Ruby's grijs met witte Puma sneakers. Isa, Soraya en Amy waren vandaag expres tegen haar aangebotst, waardoor ze bijna op de grond viel. Gelukkig kon ze haar evenwicht bewaren, maar de lachsalvo van het groepje, zou ze nooit meer vergeten.

Ruby hoorde vlakbij een zacht piepend geluid. Ze draaide zich om in de richting van het geluid. Mies, haar witte huiskat staarde Ruby met haar grote gele ogen aan. Ruby glimlachte. Het beest hield haar kopje schuin en begon tegen Ruby's been aan te kruipen.

"Oh, Meisje, wat zou ik toch zonder jou moeten?" Ruby glimlachte en pakte de pluizige kat op. De witte haren dwarrelden in het rond. Samen met Mies in haar armen liep Ruby naar de zachte grijze bank, waar ze neerplofte. Ze gaf Mies een zoen op haar hoofd. De kat begon tevreden te spinnen en stootte hard met haar kop tegen Ruby's wang aan. Ruby voelde de korte haren prikken in haar neus. Ze glimlachte door haar tranen heen.

"Mies, weet je?" Ruby drukte de kat nog dichter tegen haar aan.

"Zonder jou wist ik echt niet wat ik moest doen, snap je dat? Je bent mijn grote vriendin en dat zal je altijd blijven." Ruby liet Mies, die inmiddels begon te protesteren, voorzichtig los en wreef met haar handen de kriebelige haren van haar gezicht. Mies bleef voor Ruby zitten en begon haar kopjes te geven.

"Ja, je gelooft me misschien niet, maar je bent echt mijn allergrootste vriendin." Ruby glimlachte. "En nu zal ik je even wat te eten geven." Ruby hoefde het woord 'eten' maar te laten vallen en Mies rende meteen naar de gang. Het tikkende geluid van kattennagels die het houten karpet raakten, klonken vertrouwd.

"Kom!" riep Ruby enthousiast en ze rende samen met Mies naar de gangkast waar het etensbakje van haar stond. Ruby aaide Mies een aantal keer over haar pluizige kopje.

"Kijk eens," zei Ruby die een pakje Sheba in haar handen had en ermee ritselde. Mies begon wild te mauwen.

"Ja, ik dacht al dat je dat lekker zou vinden," Ruby glimlachte en opende voorzichtig het zakje. Daarmee had ze niet kunnen voorkomen dat enkele spetters kattenvoer op de grond kwamen die Mies al snel oplikte. Met beleid deed Ruby het sterk geurende vlees in het rode etensbakje van de kat.

"Eet smakelijk, Mies," zei Ruby die de kat nog eenmaal over haar kop aaide, voordat ze naar de keuken liep. Ruby staarde uit het raam. Het weer was deprimerend. De hele lucht was bezaaid met grijze wolken en het was er donker. Een onweersbui zat eraan te komen.

Ruby drukte met haar voet het zilverkleurige pedaal van de prullenbak in en gooide het paarse Sheba zakje weg. De plastic geur van de vuilniszak en de weeïge geur van de spaghetti van gisterenavond kwam haar tegemoet. Ze trok haar neus op en liep naar de zinken wasbak om daar haar handen te wassen.

Nadat ze wat limonade voor zichzelf had ingeschonken, besloot Ruby om te beginnen aan haar huiswerk. Het meerendeel had ze gelukkig al in de les afgemaakt. Ruby tilde haar rugzak op en haalde haar boeken eruit. Met een klap liet Ruby de dikke boeken van Engels, Natuurkunde, Biologie en Wiskunde op de donkere tafel vallen. Haar rugzak legde Ruby naast zich neer. De stoffen rugzak die, doordat de boeken eruit waren, geen inhoud meer had, zakte als een plumpudding in elkaar.

Ruby keek naar de eikenhouten tafel waarop de boeken van verschillende formaten lagen met allemaal het witte 'hoe overleef ik' kaftpapier. Zijzelf had haar boeken niet gekaft, want dat was iets wat ze niet kon. Ook iets wat ze niet wilde leren trouwens. Ze was nooit goed geweest in knutselen. Haar leraar uit groep acht had daar nog een opmerking over gemaakt toen haar ouders op ouderavond kwamen. "Een kleuter kan nog beter knutselen dan Ruby," was zijn uitspraak. Ruby was het met hem eens. Knutselen en handenarbeid was nu eenmaal niet aan haar besteed, daar was ze te slordig voor.