Vampir | KTH

•5•

İlk önce en çok merak ettiğim soruyu sormak istedim:

"Biz insanlar size ne yaptık? Neden bana öyle davrandılar?"
"1890 yılında insan dışı yaratıklar ve insanlar arasındaki anlaşma bozuldu. Bir vampir ürettiğimiz ilaçlardan birini içmediği için insan kanını içti. İnsanlar korktu. Bu yüzden bizi sürgün ettiler. Yanlış anlaşılmamak için pek bir şey yapamadık. Ama içimizden bazıları 27 insan öldürdü. Daha da suçlandık. Tabii insanlar da saldırdı. Bizden 43 kişi öldü. Bütün sonumuzu getireceklerdi. Biz kaçtık. Kendimize bir yer inşa ettik. Pek insan gelmez buraya. Geldiğinde ise korkutup kaçırırız. Burayı kimseye söyleme, yoksa sonun kötü olur."
"Tamam söylemem. Ama cidden bunlar yalansa? Sonuçta o zamanı bilemezsin."
"Biliyorum."
"Nasıl bilebilirsin?!"
"Unuttun mu, ben bir vampirim. Ve ömrüm boyunca unutmadığım tek bir gün o gündü. Şu an 123 yaşındayım. O zamanlar 5 yaşındaydım. 43 canavar öldü dedim ya onların 2 tanesi benim annem ve babamdı. İkisi de en sevilenlerdendi. Hiçbir zaman kimseye kötülükleri dokunmadı. Herkes onları bir vampirden daha çok bir melek olarak tanımlardı. "
"Bu yüzden sana liderleriymiş gibi davrandılar o gece."
"Evet. Bana bu millet baktı. Şimdi de ben onlara bakıyorum. Ayrıca ben de ailem gibi onlara davranıyorum."

Üzüldüm, gözlerim doldu. Sanırım daha fazla soru sormamalıyım. Taehyung'un yüzüne dikkatlice baktım. Onunda gözleri dolmuştu. Ona sıkıca sarılmak istedim. Elimi omzuna koydum:

"Lütfen üzülme."

Elimi hızlıca itti ve bağırdı:
"Nasıl üzülmeyebilirim?!! Her şey sizin yüzünüzden oldu!"

Bağrışları yüzüme vurmuştu. Yerimde titremiş, gözlerimi birkaç kez kırpmıştım. Onun ise sinirden yüzü kızardı ve hızlıca arkasını dönüp gitti. Kendimi kötü hissettim, özür dileyeceğim.

Tam arkasından gidecekken gözüme yemekler ilişti. Çok açtım. Güzel gözüküyordu. Kendime engel olamayıp yedim. Ben orada kendimi yemeğe kaptırmışken Taehyung geldi. Ofladı ve "Ben bu kızla ne yapacağım?" dedi. Ağzıma sığmayan yemeklerle ona baktım. Çok hafif gülümsedi. Ağzımdakileri bitirip:

"Sen gülümsedin mi?"
"Hayır."
"Eveeet gülümsedin."

Dedim ve ona tatlı bir şekilde gülümseyip olduğum yerde bir iki kere küçük küçük zıpladım. Konuşmaya atıldı:

"Hemen şımarma. Şimdi gidip herkese geçerli bir açıklama yapmam gerekiyor.  Sen de benimle geleceksin."
"Gelmesem?"
"Merak etme. Asla sana bir şey yapamazlar. Yapsalardı gece senin tüm organlarını çıkarır kışta aç kalmamak için depolarlardı."
"Şu an çok rahatladım (!)"
"Hadi gel."

Dışarı çıktık. Tüm yaratıklar bana bakıyor ve birbirlerine bir şey diyor. Yutkundum. Biraz yüksek bir taşın üstüne çıktık. Taehyung konuşmaya başladı:

"İlk öncelikle herkese günaydın. Biliyorum benden uzun süredir bir açıklama bekliyorsunuz. Sizi beklettiğim için çok özür dilerim. Fakat böyle gerekti. Bu gördüğünüz kız bir insan, biliyoruz zaten. Unutmayın biz onlar kadar kötü değiliz. O yüzden onu ormanın ortasında geç vakitte bırakmak istemedim. Aslında onu orada bırakmamamın asıl nedeni küçük bir zombiye yardım etmesiydi. Ama biliyorum ki yine de rahatsız oluyorsunuz. Merak etmeyin az sonra buradan ayrılacak."

Ne? Ayrılacak mıyım? Ama öğrenmem gereken çok şey var.

Elime bir şeyler tutuşturdu:

"Bir yere kadar sana ben eşlik edeceğim. Sonra ise kendin yolunu devam edeceksin. Bu fener ve birkaç atıştırmalık, yol uzun sonuçta."
"Gitmesem?"

Bütün canavarlar bir ağızdan "Ne?!" dediler. Taehyung:

"Hayır. Hadi gidelim."
"Peki Taehyung Ajusshi."
"Ajusshi? Oppa olmasın o."
"Sana oppa dememi bekleme. Benden 100 küsür yaş büyüksün."
"Vampir olmasam 23 yaşında filan olurdum."
"Ama vampirsin."
"Kes sesini ve yürü."
"Tamam Ajusshi"

Ters ters baktı. Masum çocuklar gibi davrandım. O ise gülümsememek için kendini zor tuttu.

Yol boyunca pek bir şey konuşmadık. Bir süre sonra o geri döndü. Ben kendim devam ettim. Bir yere oturup atıştırmalıkları yedim. Sonra tekrar devam ettim. Acaba elimdekileri kim verdi diye sorarlar mı diye düşündüm. Yakınlaşınca bir yere bırakırım. Az kalmıştı. Ama ben geri dönmek istemiyordum.

İstemeye istemeye yürürken çığlık sesi duydum. Endişelendim, sesin geldiği yere doğru hızlıca yürüdüm. Çığlığı kim çıkardığını neden çıkardığını gördüm. Gözlerim kocaman açıldı, midem bulandı. Bir canavar bir insanın organlarını yiyiyordu. Arkası dönüktü . Bana baktığı anda biri ağzımdan tuttu ve büyük bir ağacın arkasına yaslandı. Ben ise onun bedenine deyiyordum.

Ramazan ayınız hayırlı geçsin. Oruç tutanlara Allah sabır versin. Bu benim oruçlu olarak yazdığım ilk bölüm oldu 😂.

♡