ျငင္းမရတဲ့အဆံုး သူ႔အိမ္ကိုလိုက္ေနတာေတာင္၃ရက္႐ွိေနၿပီ ပိုၿပီးတိတိက်က်ေျပာရမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တြဲတာ၁ပတ္ျပည့္ၿပီ
ထူးျခားမႈမရွိ အရင္အတိုင္း
အဲ. . .မနက္ဆို alarm သံအစားသူ႔အသံေလးနဲ႔ထရတာကလြဲလို႔ေပါ့
ဒီေန႔ကအလုပ္လုပ္ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ပိတ္ေတာ့ အလုပ္မ႐ွိ သူ႔အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲ
အိမ္ေပၚေခၚတင္တဲ့အတြက္ေရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို႐ွိေနေပးတာအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္ေသာအားျဖင့္ ဟင္းခ်က္ေကြၽးမယ္စိတ္ကူးၿပီး ၾကက္ဥလိပ္ေၾကာ္မလို႔ ၾကက္ဥေခါက္ေနတုန္း ခါးေပၚကိုၾကလာတဲ့လက္တစ္ဖက္
"OhHun?လန္႔ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔ကြ
သြားေရခ်ိဳး ငါအားတုန္းထမင္းခ်က္ေကြၽးခ်င္လို႔ ငါ့မေႏွာင့္ယွက္စမ္းနဲ႔"
ဖက္ထားတဲ့လက္ကိုဖယ္ရင္းေျပာေတာ့ ပိုတင္းၾကပ္စြာဖက္လာၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွဆိုမလာတဲ့သူေၾကာင့္စိုးရိမ္စြာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မ်က္ရည္ေတြျပည့္ဝတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့သူ
"OhHun ဘာျဖစ္လာတာလဲဘယ္ေတြသြားေနမွန္းလဲမသိရဘဲနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ဒါကဘယ္လို႐ုပ္လဲကြ"
"ဘယ္သြားမွန္းကြၽန္ေတာ္ေျပာသြားလို႔ရေအာင္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ထြက္တဲ့အခ်ိန္ခင္ဗ်ားကအိမ္မွာ႐ွိေနလို႔လား Chan"
"အဲ့တာကငါအလုပ္ေတြ႐ွိေနလို႔ေလ"
"ဟက္. . .အလုပ္?မနက္မိုးလင္းကတည္းကေနညေမွာင္အထိလုပ္တဲ့ခင္ဗ်ားအလုပ္ေတြက တိုက္ခန္းဖိုးေတာင္႐ွိလို႔လား"
"မင္းကဘာဆိုင္လို႔ငါ့အလုပ္အထိလာၿပီးေလွာင္ေနရတာလဲ"
"ခ်စ္သူေတြChan. . .ခ်စ္သူေတြ"
ထိုအခ်ိန္ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံကလံုးဝရယ္စရာေကာင္းေနမွာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကပြင့္အာလို႔...ဝိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးေတြကဝိုင္းစက္မႈေက်ာ္လြန္ၿပီးျပဴထြက္ကုန္ၿပီ... အထင္႐ွားဆံုးနားရြက္ကားကားႏွစ္ဖက္ကေတာ့နီရဲတြတ္ေနၿပီး...
