Sabah
Nefes'ten
Sürmeneye geldik. Allahım ben ne yapıcam? Acıktım birde. Çantamdaki paralara baktım. İyi ki de saklamıştım bunları babamdan. Bunlarla bir kira bile ödenebilir. Yürüyordum yolda, nereye gideceğimi bile bilmiyorum. Oof. Tamam Nefes sakin ol. Düşün. İlk olarak yemek yiycem. Sonra da kalacak yer bulucam. En sonda iş bulucam ve oldu bitti. He çok kolaymış gibi söyledim. Babam ve o Vedat denen herif farketmişlerdir yokluğumu. Her yerde arıyorlar beni kesin. Ama burayı da bulamazlar herhalde. Neyse, yürürken bir lokantaya denk geldim. Ev yemeği. İçeri girdim.
İdris: Günaydın, hoşgeldin bacım
N: hoşbuldum
İ: yeni mısın buralarda, hiç görmedim daha önce
N: evet bu sabah geldim
İ: aa birinin ziyaretine mı
N: yok öyle uzun hikaye
İ: seni hanımla tanıştırıyım, Nuran
N: bende Nefes memnun oldum
İyi insanlara benziyorlardı.
Nuran: kahvaltı yapmak için mı geldin, otur otur
N: evet
İ: ne vereyim bacım
N: farketmez
Nuran: oo acız ozaman sen bana güven ben hallederim o işi.
Gülümsedim.
Telefonum yoktu. Vardı da eve bıraktım me biliyim bu Vedat beni sinyalinden bulur falan diye.
Yarım saat sonra yemek geldi.
N: ay enfes görünüyor, otur sende
Nuran: oturayım
N: bir şey sorabilirmiyim
Nuran: sorabilirsun
N: ben burda nerde kalıcak bir yer bulabilirim?
Nuran: he onu dıysın. Dur bakem bi düşüneyem. İdris kıracu isteyen birini tanıyırmısın?
İ: valla bacım burda kimse kimseyu öyle eve almaz kolay kolay da
N: da?
İ: bir tek Osman hocaya sorsak o bilur
N: o kim?
İ: köyün imamı
N: e ben onu nerde bulabilirim acaba?
İ: biz seni götürürüz bacım
N: çok teşekkür ederim
—
