Blind (on hold)

~6~

POV Felix

"Hallo, met Jazz Greenwood." "Hallo, met de politie, Harrie der Landen." "Oh hallo, is er nog nieuws?" "Zet hem op speaker." fluister ik, Jazz drukt op de speaker knop en gelijk hoor je der Landen praten, "...over een uur kunnen komen?" Jazz kijkt om ons alle drie aan, we knikken. "Ja dat is goed, tot dan! Doei." "Doei" Jazz hangt op en sluit haar telefoon af.

Celvin haalt zijn sleutels uit zijn zak en schut er een keer mee. "Let's go." "Wie het laatste bij de auto is, trakteert de rest op Starbucks." Roept Jazz, die gelijk begint te rennen. Celvin en ik beginnen ook te rennen. Maar Alex loopt gewoon rustig met zijn handen in zijn zakken richting de auto. Wanneer hij eindelijk aankomt staan wij allemaal tegen de auto aan geleunt. "Dat wordt een rondje Starbucks Garnaal." Zeg ik lachend en stap in. "Mag ik rijden?" vraagt Jazz. "Als je wilt dat we allemaal dood gaan, dan ja." Ik grijns. "Als jij nog mee wilt zou ik maar eens aardig gaan doen."

Even later lopen we het politiebureau binnen en geven onze namen bij de secretaresse. "Jullie kunnen doorlopen naar kamer 5.18." "En waar ligt dat?" Vraag ik. "Met de lift naar de vijfde verdieping, tweede links en dat de derde deur aan je rechterzijde." Antwoord ze toonloos en gaat weer gelijk aan her werk. We draaien ons om op zoek naar de lift, als we hem eindelijk gevonden hebben, stappen we in en Celvin drukt op het knopje van de vijfde verdieping.
"Tweede links, derde deur rechts." Zegt Alex eerder tegen zichzelf dan tegen ons. Als we er zijn aangekomen kloppen we op de deur.

"Binnen." Komt er van de andere kant van de deur. We komen binnen en daar zitten der Landen en Abigail, die vernietigend naar ons kijkt. Er id weer eens een stoel te weinig, dus gaat Jazz weer bij iemand op schoot zitten, dit wordt Felix. Echt als blikken konden doden, was Jazz nu al iets van zes keer vermoord.

"Dus..." begint der Landen. "We hebben haar overhoord." Duidelijk tegen ons pratende, "maar ze ontkent het, hebben jullie misschien bewijs dat dit jouw bankkaart is en dat zij deze echt gestolen heeft?" Gelijk pak ik mijn telefoon en open een app, ik scrol helemaal naar beneden. "Mijn eerste betaling was vijf jaar geleden." Ik draai mijn telefoon naar hem toe. "Weet u ook nog wat U gekocht heeft?" Ik draai mijn telefoon weer terug en kijk in welke winkel de betaling was. "Nee ik heb echt geen idee." "Ah oke." Hij schrijft wat op.

"Er zal een rechtszaak komen." Zegt hij als hij weer op kijkt, "we zullen verdere informatie mailen, maar jullie kunnen alvast nadenken over getuigen." We knikken, Jazz schrijft haar mail-adres weer op een blaadje en overhandigd het aan der Landen. "Tot ziens." Zeggen we als afscheid en we verlaten de kamer.

"Guys, wij moeten gaan, ons vliegtuig staat al klaar." Alex kijkt op van zijn telefoon. "Ik ga jullie zo missen." Jazz trekt ons weer in een groepsknuffel. "Ach we komen terug voor de rechtszaak." "Nee jullie moeten voor leuke dingen terug komen, tot die tijd moet ik het maar met Celvin doen." Zegt ze half grappend, maar ondertussen beginnen er tranen over haar wangen te rollen. "Girl don't cry." Ik geef haar een knuffel. Ik zet mijn vinger onder haar kin en duw hem zachtjes omhoog, waardoor ze mij aankijkt. "We houden van jullie oke." Hierdoor moet ze nog harder huilen, ik trek haar weer in een knuffel en zo staan we een paar minuten lang.

"Ik wil het moment niet verpesten." Begint Alex, "maar we moeten echt gaan." "Bro, I don't care, dit is belangrijker." "Ik breng jullie wel naar jullie huis." De tranen stromen nog steeds van haar wangen. "Celvin rij jij maar." Ik trek Jazz mee de auto in, zodra we zitten omhels ik haar. Celvin start de auto en we rijden richting ons oude huis. De hele weg blijf ik Jazz vasthouden.

"Hey daar zijn jullie." Roept mijn vader. We stappen de auto uit en lopen naar hem toe. "Ik werd net gebeld door de politie over-." "De rechtzaak." Onderbreken we hem. Onze vader kijkt ons even verbaasd aan, maar gaat dan weer door. "We moeten daarvoor terug naar hier, dus Jazz en Celvin." Hij draait zich naar ze toe, "als jullie willen mogen jullie mee voor de vakantie." "Echt waar?!" Jazz barst in tranen uit. "We hebben jullie ouders al gebeld en ze vonden het prima, kom we gaan." "En onze spullen dan?" Vraagt Celvin dan. "Geen zorgen jongen, het is allemaal geregeld." We stappen aan boord van de privéjet.

Jazz en ik zitten naast elkaar, tegenover ons zitten Alex en Celvin en achter hen zitten onze ouders. Al de hele weg houd ik Jazz in mijn armen, die van vermoeidheid in slaap is gevallen. "Vraag jij even aan mam en pap over New York?" Vraag ik na een tijdje aan Alex. "Sure." Krijg ik als reactie. Hij draait zich om en richt zich op onze ouders, "mam, pap, kunnen wij volgende week misschien een paar dagen naar New York?" "Is goed schat." Antwoord mijn moeder, "met zijn vieren?" "Ja als het kan." Zegt hij. "Komt in orde." Zegt ze met een glimlach. Alex draait zich weer naar ons om. "Geregeld." Zegt hij met een grijns.

Het is een vlucht van vier uur, we zitten nu op twee uur. Ik ben muziek aan het luisteren en speel met Jazz' haar. Celvin en Alex hebben een gesprek over een of andere geweldige film. "Willen jullie misschien wat eten?" vraagt mijn vader. "Ja graag, wat is er?" vragen Celvin en Alex tegelijk we schieten in de lach. "Gewoon wat lunch, sandwiches en wraps als ik het goed heb." "Kom maar op." Zegt Alex al watertandend.

Even later zijn we alle drie aan het eten, Jazz ligt op mijn schouder te slapen. "Hoelang moeten we eigenlijk nog?" Vraag ik aan mijn moeder, die gelijk op haar horloge kijkt, "nog een klein uurtje schat ik." Ik knik, wat ze waarschijnlijk niet zag, want ze is alweer op de iPad  bezig. Ik voel dat Jazz  haar hoofd van mijn schouder afhaalt en slaperig om zich heen kijkt. "Wat is er gebeurd?" Ze kijkt verward om zich heen. "Waar ben ik?" "Nou je bent in slaap gevallen en we zitten in het vliegtuig." Krijgt ze als antwoord van Alex.

"Hoezo zitten we in een vliegtuig?" "Heb je iets teveel gedronken ofzo." Zegt Celvin lachend. Jazz werpt een kussen baar zijn gezicht, geen idee hoe ze er aan kwam, maar oke. "The devil has awoken inside of her." Zegt Celvin nadat hij het kussen in zijn gezicht haf gekregen, ondertussen hebben hij en Alex de slappe lach. Ik heb het allemaal maar half mee gekregen, want ik zat even in mijn eigen wereld. Ik was aan het nadenken over ons nieuwe leven, in een onbekende stad, een onbekende school, met onbekende mensen.

Ik schrik op uit mijn gedachtes als er een kussen tegen mijn hoofd aan komt. "hey, waar was jij over aan het dromen." Alex en Celvin gaan nog steeds dood van het lachen. Ik kijk een beetje verward om me heen. Jazz legt haar hoofd weer op mijn schouder en ik leg mijn hoofd op haar hoofd. Ze liggen we een lange tijd, totdat ik in slaap val.

"Hey toverFee." "Feetje word wakker." "Felix, kom op we zijn er." Ik word door elkaar geschud, langzaam open ik mijn ogen en kijk in het glimlachende gezicht van Jazz. "Kom je?" Ze reikt haar hand naar mij uit, die ik vast pak. Ze trekt me omhoog en sleurt me naar de uitgang van het vliegtuig.

Zodra we buiten zijn word ik verblind door de zon, snel sla ik mijn handen voor mijn ogen. Als ik ze weer weg haal, knipper ik nog een paar keer. Ik zag allemaal vlekjes, maar na een tijdje kon ik weer fatsoenlijk zien. Ik kijk over de landingsbaan, en zie Celvin en Alex als 5-jarige als een vliegtuig rond rennen, er komen echt de raarste geluiden uit hun monden.

Ik lach, ik word ook altijd vrolijk van deze mensen. "Kom je nog?" Jazz trekt me mee aan de hand. Op de laatste traptreden blijf ik staan, ik staar naar de grond. Langzaam til ik mijn voet op, en zet hem op de grond neer, mijn andere voet volgt. Mijn eerste stappen in de stad waar wij gaan wonen. Jazz trekt mij mee de auto in. Ik zit de hele weg in mijn eigen gedachten, niets bewust zijnde van wat er om mij heen gebeurd.

Ik schrik op als de auto stop. Ik kijk naar buiten. Daar staat het huis, ik word weer mee getrokken, maar ik weet niet door wie, ik ben helemaal in een andere wereld. Vlak voor we binnen lopen. Stop ik, ik kijk naar de drempel. "Kom op Felix schiet eens op." Zegt Celvin ongeduldig. Ik zucht, en loop het huis binnen, ons nieuwe thuis...

++++++++++++++++++++++++++

Einde Hoofdstuk 6,
Laat vooral een comment achter,
En vergeet niet te stemmen.

Xxx ESI

Ps. Yes I know, het is vijf eeuwen geleden dat ik geüpload heb. Ik ben gewoon zeer langzaam met schrijven😅