Murder in Love

2

Ik klap mijn laptop vermoeid dicht en sluit mijn kantoor af terwijl ik diep in gedachten verzonken naar de lift loop. Zou mijn vader nog aan me denken? Of is hij me vergeten? Natuurlijk is hij me vergeten,  want als hij echt veel van mij hield, verliet hij me niet zo. Of was er echt iets wat hem dwong om te gaan?

Zoveel vragen maar geen antwoorden. Ik schrik op als ik hard tegen een gestalte aankom , slikkend kijk ik omhoog en ontmoet ik twee donkere en kille ogen. De persoon in kwestie kijkt me sluw aan en grijpt mijn pols ruw vast , hij seint richting een steegje met zijn ogen en laat me voorop lopen. Wie is deze man? Ik durf niet tegen zijn handelingen in te gaan aangezien hij een kop groter is en hij me makkelijk onderuit haalt als het zou moeten. Het zou me ook niks verbazen als hij een geweer of iets dergelijks  bij zich draagt. Ik ga doen alsof ik heel bang ben zodat hij het niet aan ziet komen als ik me verweer. Zo zie je dat ik toch nog iets heb geleerd van films en series.

Bij het steegje aangekomen duwt hij me stevig tegen de muur en graait hij wat in zijn zak. Hij haalt er een pistool uit en houdt die tegen mijn heup. De geur van alcohol dringt mijn neus binnen , walgelijk. Hmm , mijn charmes erin gooien dan? 

Ik strijk met mijn vinger langs zijn wang en probeer zo onschuldig mogelijk te kijken. Ik glimlach lief en peil zijn reactie. Hij lijkt los te komen en strijkt een pluk van mijn haar naar achter , het is nu of nooit. Net als hij me wilt kussen schop ik hem hard in zijn ballen en gris ik mijn tas van de grond , ik krijg het flesje parfum in mijn tas in het vizier en spuit een overdosis in zijn gezicht. Hij jammert en schreeuwt een reeks scheldwoorden wanneer ik weg ren. Net op het nippertje , anders was ik er vandaag echt geweest. 

Verbaasd kijk ik naar het beeldscherm van mijn telefoon als ik anoniem word gebeld , twijfelend neem ik op en wacht ik geduldig totdat er iemand gaat praten.

''Hallo , h-allo. Ik ben het Medina , papa. Help me alsjeblieft , haal me hier uit voordat het te laat is. Ik hou van j-.

Met open mond staar ik voor me uit als ik me opeens besef dat mijn vader gewoon misschien nog leeft , ongelofelijk. Verward masseer ik mijn slaap en laat ik mijn blik rusten op een specifieke foto in het vensterbank. Een foto van mij waar ik breed glimlachend op de schouders van mijn vader zit , ook hij ziet er hier dolgelukkig uit. Voordat ik het weet rollen de tranen alweer over mijn wangen als ik me besef dat hij gewoon nog leeft. Al die jaren hoopte ik op een wonder. Ik heb eindelijk het lichtpunt bereikt.

-

Ik kijk zenuwachtig naar mijn beste vriendin Imane als ze druk in de weer is met haar laptop en probeer het te volgen. Wat we nu precies aan het doen zijn? Het anonieme nummer waarmee ik gebeld werd proberen te achterhalen , zo kunnen we de locatie traceren en ben ik een stapje dichterbij het vinden van mijn vader. Het klinkt heel simpel op deze manier maar dat is het dus totaal niet. Alleen al het nummer achterhalen is iets waar Imane nu al uren mee bezig is. En eerlijk gezegd begin ik de hoop echt te verliezen.

''Ik heb het nummer gevonden maar ze zijn ons te slim af , de simkaart is hoogstwaarschijnlijk vernietigd waardoor we ze niet kunnen traceren. Het was te verwachten" zegt Imane zuchtend. Peinzend ga ik ijsberen door de woonkamer en probeer ik iets te bedenken waardoor ik mijn vader ka vinden. Een hint of een fout die ze maken kunnen de sleutel zijn. Maar die zullen ze wel niet maken. Wat dacht ik wel? Dat ik m'n vader ooit nog zou zien? Dit was slechts een droom. Ik begin plots emotieloos te lachen en het gelach vult de gehele kamer. Ik zie hem nooit meer. ''Hoe kon ik zo dom zijn Imane?'' vraag ik dit keer terwijl de tranen over mijn wangen stromen. ''De hoop behouden is echt zwaar , het is ook precies die hoop die mij kapot maakt en me tegelijk sterk houdt."

''Maar jij kunt dit wel''

Ik draai me om en kijk recht in een van de mooiste ogen die ik ooit heb gezien.