Murder in Love

3

Ik ontwijk zijn veelbetekenende blik en bijt zenuwachtig op mijn lip. ''Oh Medina , dit is een goede vriend van me , Hasib. Ik glimlach zwakjes naar hem en kijk weg als ik merk dat ik iets te lang kijk. ''Ik belde Hasib op omdat hij ons kan helpen met de zoektocht naar je vader'' zegt Imane terwijl ze de laptop weer openklapt. 

''Oke Medina , het belangrijkste is dat je me zoveel mogelijk informatie geeft  over je vader. Wat voor vrienden had hij? Had hij een goede band met zijn familie? Als je me zelfs over zijn gewoontes en kleine trekjes vertelt kunnen we dichterbij hem komen'' zegt Hasib op een kalme toon.

''Luister Hasib , ik ken je niet. Maar ik reken erop dat je dit alles aan niemand vertelt , het ligt namelijk erg gevoelig bij me en ik houd mijn zaken liever privé. Mijn vader was een hele vrolijke en lieve man die warmte uitstraalde en altijd klaar stond voor de mensen om hem heen. Een jaar voor zijn verdwijning veranderde hij in een vreselijk mens en kwam hij elke dag laat thuis en soms zelfs niet. Die vrolijke en lieve man? Daar was opeens niks meer van over. Ik heb mijn opa en oma nooit ontmoet noch andere familieleden.''

Hij knipt met zijn vingers en kijkt me aan. ''Je familie , daar kunnen we iets mee. Misschien kunnen we ergens achter komen wat ons dichterbij ons doel brengt.''

Hij grist zijn autosleutels van de tafel en wenkt met zijn hoofd richting de deur. ''We gaan op zoek naar je familie'' zegt hij terwijl hij met mij op zijn hielen de deur uitloopt. Zal ik ze dan echt ontmoeten? Ik vraag me echt af wat voor mensen het zijn en hoe ze op mij zullen reageren. Zal ik dan echt de waarheid over mijn vader tegemoet komen? Eerlijk gezegd ben ik bang voor de waarheid , ik ben bang om iets te horen wat me kapot zal maken. Nee Zayna , je hebt hier zelf voor gekozen. Ik kijk stiekem vanuit mijn ooghoeken naar Hasib die aan het rijden is en tegelijk druk in gesprek is met een van zijn medewerkers. Tenminste dat is waar het op lijkt. Zuchtend leun ik achterover in de stoel en sluit ik mijn ogen.

-

Gapend open ik mijn ogen en zie ik Frankrijk op een bordje staan , Frankrijk? Ik kijk opzij naar Hasib die probeert niet in slaap te vallen en lach zachtjes. ''Zal ik nu een paar uurtjes rijden? Je ziet er heel moe uit'' vraag ik voorzichtig. ''Nee nee , je hoeft niet te rijden. We zijn er over een kwartier , dus dat is onnodig. Oh en je vraagt je zeker af waarom we in Frankrijk zijn , ik ben er achter gekomen dat de zus van je vader hier woont. Misschien kan ze ons wat vertellen dus ben ik meteen doorgereden naar Frankrijk , jij sliep dus maakte ik je niet wakker.'' 

''Ik ben bang , bang om de waarheid te horen. Ik vrees dat het me kapot gaat maken Hasib''.

Er valt een stilte , hij heeft vast niks te zeggen. Of hij wilt niks zeggen. Waarom zou hij ook.

''Er is 1 ding die ik je mee wil geven , wees niet bang , voor niets en niemand. In dit leven ga je veel dingen meemaken die je angst bezorgen , dat zeker. Maar laat die angst je nooit overwinnen. Vecht ertegen en leer er bovenop te komen. Lach je angsten toe'' hij zet zijn hand op mijn bovenbeen en lacht zwakjes.

Ik had niet verwacht dat hij zoiets zou zeggen , totaal niet. Ik glimlach en denk eens na over zijn woorden. Ik moet het gewoon op me af laten komen en het accepteren al is het moeilijk. Mijn leven draait alleen om hoop hebben , die hoop houdt me sterk maar maakt me tegelijk ook zwak.

''Weet je Hasib , het is zo vreemd. We kennen elkaar  geeneens een dag en we zijn samen in Frankrijk?'' grinnik ik ,hij grinnikt en knikt instemmend. ''Hmm Parijs , stad van de liefde huh?'' zegt hij met een stomme grijns op zijn gezicht. ''Ja , misschien vinden we de liefdes van onze levens wel'' zeg ik lachend.

Of   is dit de stad waar er harten gebroken gaan worden en er veel gaat gebeuren?