* T H R O U G H T H E Y E A R S *

Am I ready?

Lumipas ang graduation ni Lea at papalapit na papalapit na ang araw na uuwi sila ng Pilipinas. Napapatanong si Lea sa sarili kung handa na ba siyang makita si Rob ang matagal niya ng inaasam asam. Dahil kahit papaano ay may kirot pa rin sa kanyang puso.

LEA's POV:

Ito na ang huli kong gabi sa NY. Sa totoo lang parang umaatras ang paa ko papuntang Manila kasi wala naman na akong babalikan. Wala na si Rob. Masaya na siya sa buhay na meron siya at ako, ito, nagluluksa pa rin dahil sa pagmamahal ko sa kanya.

*Biglang may kumatok at pinagbuksan ito*

Me: Ma, why you still up?

Mommy: May I come in?

Me: *Smiled at nod*

Mommy: so, it's been almost 10 years. Are you ready?

Me: Hindi ko alam Mom.

Mommy: Ready ka na bang makita si Rob at magkaroon ng lovelife? *tumawa*

Me: Parang dati Mommy ayaw mo ha. *Fake smile*

Mommy: Dati 'yun kasi the both of you are too young to enter a relationship. But now, you graduated. So sino ako para hadlangan ka?

Me: Mom? Do you believe in destiny?

Mommy: What do you mean?

Me: 'Yung may nakatadhana sa'yo ang isang tao. Like example, may gusto ka sa isang tao pero hindi kayo nagkatuluyan. Is it a choice or dahil ayaw ng tadhana?

Mommy: It depends baby.

Me: On what?

Mommy: We have the freedom of choices. P'wede mong piliin ang mga gusto mong gawin. Like sa course mo, ikaw ang namili niyan, so it's up to you kung gagalingan mo sa pag-aaral.

Me: I don't get it Mom.

Mommy: It will always be the people's choice anak. Ikaw ang gumagawa ng sarili mong tadhana. Hindi nangyari ang isang bagay kasi hindi mo hinayaan. Pero naniniwala naman ako na no matter what, may nakalaan pa rin na para sa'yo.

Me: *Nakikinig lang and this is the first time that we talked about this. Actually.*

Mommy: Bakit anak?

Me: W-wala Mom.

Mommy: is it about Rob?

Me: *Nod at yumuko*

Mommy: what's the matter? P'wede naman na kayong magkatuluyan wala ng hahadlang kasi for sure tapos na si Rob mag-aral.

Me: Mom, h-he has a new one.

Mommy: Oh sweetie. *Yakap ng mahigpit* If it's meant to be it will be. You just have to believe. And kung hindi man talaga kayo sa isa't isa, I'm pretty sure na sa billions ng tao rito sa mundo may matatagpuan kang para sa'yo. *Kisses forehead*

Me: Thanks Mom. *Smiles with tears*

Mommy: Stop crying my love. You better sleep na, it will be a long day for us tomorrow. I love you. *Halik ulit sa noo*

Mom's right, I don't made this. He does, kasi nag-hanap siya at hindi nag-hintay katulad ng ginawa ko. So I'd better move on with my life and live every second of it.