Anadolu Efes

8. Bölüm - Ağaç Ev ∞

Bölümün çok geciktiğinin farkındayım; elbette sebepleri var ama şimdi bunları anlatıp gözlerini yormak istemiyorum. Buyrunuz efendim yeni bölüm.

Terden sırılsıklam olmuş bir vaziyette gözlerimi açtığımda ellerimi saçlarımın arasında gezdirdim.  Ilık bir duşa kesinlikle ihtiyacım vardı. Temmuz ayının ortalarına gelmemize rağmen hala yorganımı kışlıklar arasına üşendiğimden dolayı koymamıştım. Bu yüzden her sabah aynı sıkıntıyı çekiyordum. 

Yatağımdan doğrulacağım sırada aklıma hamile olduğum, ve bu yüzden bu kadar terlediğim fikri gelince gülümsedim. Ellerimle yatağımdan destek alarak ayaklarımı buz gibi zeminle buluşturdum. 

‘’Neden sabah sabah etrafına gülücükler saçıyorsun?'’ dedi Melis yastığından kafasını kaldırırken. 

Kız kardeşim Sherlock Holmes’un İstanbul versiyonu gibiydi. Kime çektiyse artık! 

Güzel genleri fazla tehlikeli. 

‘’Hiç canım, hiç.. Ne olacak? Evrene pozitif enerji gönderiyorum da.’’ Dedim ve kendimi banyoya attım. 

Yüzümdeki ifadeyi gördüğünde bir şeyler sakladığımı kesinlikle anlayacaktı. 

Göbeğim iftardan sonra ayrı bir cumhuriyete sahip olan Şamil Abinin göbeğine benzemeden önce şu nikahı kıysak benim için çok güzel olacaktı. 

Gelinliğimin içinde göbeğimin Kim Kardashian’ın kıçı gibi gözükmesini de istemem açıkçası. 

*

‘’Ben çıkıyorum, canlar. Akşam görüşürüz.’’ Dedim ve hızlı bir şekilde çayımdan bir yudum alarak sandalyemden kalktım. 

‘’Dur bakalım olduğun yerde. İş kaçmıyor.’’ Dedi annem otoriter bir sesle. 

Ağzımdaki çayı yavaşça boğazımdan aşağıya kaydırırken Melis’le göz göze geldik. Bana kaş göz hareketleriyle yerime oturmamı işaret etti. 

Tekrar yerime oturduğum da ellerimi göğsümde birleştirdim. 

‘’Ne yapmayı düşünüyorsunuz Zeynep?’’ 

‘’Ne demek ne yapmayı düşünüyoruz?’’ 

‘’Kerem ve sen, gelecek ile ilgili ne planlıyorsunuz?’’ dedi annem çayından bir yudum aldıktan sonra.

‘’Kerem’e kalsa yarın nikah kıyarız.’’ Dedim ağzımda geveleyerek.

Annemin gözleri sinirle parladı.

‘’Ne demek yarın? Hiçbir hazırlığımız yok bizim!’’ 

‘’Annecim sakin olur musun? Lafın gelişi öyle dedim. Bir aydan evvel evlenmeyiz sanırım.’’

Annem beni dikkatle izledikten sonra yutkundu ve konuşmaya başladı.

‘’Kızım, babanı zor sakinleştirdim. Madem bu çocuk seni aldatmamış, madem bundan bu kadar eminsin; gelsinler istesinler bu hafta sonu. Artık baban verir mi onu bilemiyorum.’’

‘’Tamam, Kerem’e söylerim.’’ Dedim sakince.

‘’Zeynep, iyi misin kızım?’’

Allah’ım kesin hamile olduğumu anladı, kesin! Anne yüreği zaten hissetmiştir. 

Ekmek tahtasına koyacak beni, fırından yeni çıkmış çıtır ekmek gibi çıtır çıtır doğrayacak.

Anne ben nasıl dayanacağım bu acıya?