Anadolu Efes

7. Bölüm - Okyanus ∞

Bedenimin isteğini yerine getirdiğim de ne yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sadece acı vardı. Başımda, ayağımda;  yakıcı bir acı. Başımı çevirmeye çalıştığım anda ağzımdan fısıltı şeklinde birkaç sözcük çıktı. Bütün çabalarıma rağmen gözlerimi açamıyordum. Acıdan ve yorgunluk hissi, göz kapaklarımın açılmasını istemiyordu. Sahi,  neredeydim?

Boğazımı temizledikten sonra başımı oynatmayı kestim ve acıyla yüzleşmeye çalıştım. Ağzımdan çıkan fısıltılar, daha güçlü bir hal almaya başlamıştı.

‘’Nerdeyim ben?’’ dedim fısıltıdan daha yüksek bir sesle.

Her yerim sızlıyordu. Göz kapaklarım, başım, ayağım, avuçlarımın içi… Göz kapaklarım hala açılmamak için direniyorlardı.

Sonunda göz kapaklarımla olan savaşımı yendiğimde, ellerimle gözlerimi ovaladıktan sonra buğulu görüntünün gitmesini bekledim.

‘’Kimse yok mu?’’ dedim daha sesli bir şekilde.

Odanın kapısı hızlı bir şekilde açıldığında gözlerimi kapıdan giren Kerem’e diktim. Yalnız değildim.

‘’Zeynep, güzelim.’’ Dedi yanıma gelirken.

Yüz hatları gergindi, kaşları kalkık, dudak kıvrımı keskindi.

‘’Neredeyim ben?’’ dediğimde yanıma gelmiş, yatağımın kenarına oturmuştu.

‘’Hastanedeyiz.’’ Dedi fısıltılı bir şekilde.

Stresli ve sinirli olduğu zamanlarda yaptığı gibi dudaklarını kemirmeye başlamıştı.

‘’Neden buradayım?’’

‘’Been.. Bilmiyorum. Benim ismimi haykırdıktan sonra merdivenlerden yuvarlandın ve bayıldın..’’ yutkunduktan sonra gözlerini kırptı ve devam etti; ‘’Senin güvendiğini ben sağlamalıydım. Tek başına gitmeni engellemeliydim. Çok özür dilerim Zeynep. O odadan da çıkacağım. Bütün eşyaları benzin döküp boğaz köprüsünde yakacağım. Tamam mı? Yeter ki sen iyi ol.’’ Cümlesini bitirdiğinde ellerimi avucunun içine alıp, yanağına götürdü.

Odanın kapısı tekrar açıldığında ellerimi aniden Kerem’in yanağından çektim. Kapının dibinde beliren kişi babamdı.

Babam sesli bir şekilde boğazını temizledikten sonra Kerem yanımdan kalktı ve başımın ucunda dikilmeye başladı.

‘’Hoş geldiniz Cihan Amca.’’ Sesi sıkıntı ve ızdırap doluydu.

‘’Kızımı bir gece evden evleneceğiz diye çıkartıyorsun ve ben soluğu hastanede alıyorum.’’ Dedi babam sinirli bir şekilde.

‘’Baba, Kerem’in bir suçu yok. Merdivenlerden aşağıya beni itmedi herhalde, ben kendi sakarlığımın kurbanı oldum. Sakarlıkta ve salaklıkta bir numarayım. Biliyorsun.’’

‘’Eş seçiminden dolayı salaklığını daha iyi bir şekilde anlıyorum artık.’’

‘’Baba.. Lütfen. Hiçbir şey bildiğin gibi değil.’’ Dedim ellerimi saçlarımın arasından geçirirken.

Eğer Kerem’in ailesi bana Kerem’in yanında salak muamelesi yapsaydı, kesinlikle ağzıma geleni söyler ve orayı terk ederdim. Kızgınlıktan okyanusta tsunami yaratır, Kerem’lerin evine kadar suyun taşmasını filan sağlardım. Ancak Kerem bütün beyefendiliğiyle hala yanımda kalıyordu ve üstelik tepki bile göstermiyordu. Kaşını bile oynatmamıştı.

‘’Kerem beni aldatmadı.’’ Dedim bir anda.

Cümlemi bitirdikten sonra babamın yüzü değişik bir hal aldı. Ağzını açtı, gözlerini bir aşağı bir yukarı oynatmaya başladı. Biraz daha böyle hareketler yapmaya devam ederse muhtemelen gözünü kaybedecekti.