Ο ΣΚΛΗΡΟΣ

Kεφάλαιο 1

"Ελευθερία σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου δίχως να ζητάς άδεια από κανέναν"

Η μέρα επιτέλους έφτασε! Πακέταρα όλα μου τα πράγματα, τσέκαρα για τελευταία φορά τις βαλίτσες μου και έφυγα από το δωμάτιο μου. Το σπίτι ήταν τόσο ήσυχο που το μόνο πράγμα που μπορούσες να ακούσεις ήταν τα τακούνια μου να χτυπάνε στο έδαφος. Καθώς προχωρούσα ανάμεσα από τα δωμάτια, τα κοίταξα μια τελευταία φορά και χαμογέλασα -Δεν νομίζω να μου λείψει ποτέ ξανά αυτό το μέρος. Σταμάτησα έξω από το γραφείο του πατέρα μου και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν χτυπήσω την πόρτα.

Τοκ, Τοκ...

«Πέρασε» απάντησε ο πατέρας μου.

«Καλημέρα πατέρα» είπα καθώς έκανα ένα βήμα μέσα.

Δεν μπορούσα να διαβάσω τις εκφράσεις του, εάν ήταν λυπημένος ή απογοητευμένος. Δίστασα πριν να ξαναμιλήσω, «Είμαι έτοιμη να φύγω» δήλωσα. Ακολούθησε μια ακατάπαυστη σιγή, κι υπέθεσα πως αυτό ήταν το σινιάλο μου για να φύγω.

Όταν έστριψα το σώμα μου για να φύγω είπε «Εάν φύγεις τώρα, θα είσαι μόνη σου σε όλο αυτό». Και βέβαια, το ήξερα αυτό! Η συμφωνία ήταν πως εάν ποτέ αποφάσιζα να φύγω για να ακολουθήσω τα όνειρα μου, οι γονείς μου δεν θα μου ξαναμιλούσαν.

«Το ξέρω μπαμπά» Ο θυμός μου άρχισε να χτυπάει κόκκινο «Πάντα το ήξερα αυτό, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι πραγματικά θα διέγραφες την ίδια σου την κόρη, την μοναδική σου κόρη! Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό σε εμένα;!» Τα δάκρυα απειλούσαν να χυθούν στο πρόσωπο μου, φανερώνοντας έτσι τα συναισθήματα που με περιβάλλανε.

Για μια στιγμή πίστεψα ότι είδα συμπόνια στα μάτια του, αλλά άξαφνα εξαφανίστηκε. Αμέσως σηκώθηκε επάνω, χτυπώντας τις γροθιές του στο γραφείο, «Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό σε εσένα;! Σου έδωσα ότι ήθελες και αυτός είναι ο τρόπος που με ξεπληρώνεις;!»

Ένιωσα κάτι να σπάζει μέσα μου και ύψωσα την φωνή μου, «Ποτέ δεν ζήτησα τίποτα από αυτά! Δεν ζήτησα ποτέ όλα αυτά τα λεφτά ή το δικηγορικό σας γραφείο. ΕΣΕΙΣ το θέλατε αυτό για εμένα, όχι ΕΓΩ! Ποτέ δεν με ρωτήσατε τι πραγματικά ήθελα! Οπόταν, σταματήστε να λέτε πως αυτό το κάνατε για εμένα!» Ένιωσα τα μάτια μου να καίνε από τα δάκρυα.

«Αρκετά!», γρύλισε και με κοίταξε γεμάτος θυμό. Πήρα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω και είπα, «Αντίο πατέρα, δεν θα απολογηθώ για ότι έχω κάνει! Δεν έκανα κανένα λάθος! Ήξερες πως αυτό θα συνέβαινε μια μέρα!». Μόλις τελείωσα την πρόταση μου, έστριψα το κορμί μου για να φύγω. Έβαλα το χέρι μου στο χερούλι της πόρτας και περίμενα εκεί για ένα λεπτό ενώ στην συνέχεια είπα «Το ξέρω πως η μητέρα μου δεν θέλει να με δει αλλά στείλε της τα χαιρετίσματα μου. Ίσως μια μέρα να ξαναϊδωθούμε»

Δίχως να περιμένω την απάντηση του, έφυγα. Έβαλα τις αποσκευές μου μέσα στο ταξί που με περίμενε για ώρα έξω από το σπίτι μου και πήγα να ανοίξω την πόρτα. Έκανα μια παύση για μερικά δευτερόλεπτα και κοίταξα το παιδικό μου σπίτι γεμάτο αναμνήσεις.

-Ευχαριστώ για όλα. Ψιθύρισα στον εαυτό μου ενώ άφησα ένα τελευταίο πονεμένο χαμόγελο να κάνει την εμφάνιση του και έκλεισα πίσω μου την πόρτα.

«Που πάμε δεσποινίς;», με ρώτησε ο οδηγός του ταξί.

«Στο αεροδρόμιο παρακαλώ» - Αντίο...