My Korean Suitor

Chapter 7

Courtney's POV

I woke up feeling gloomy and sad. Alam kong made-depressed talaga ako pero hindi masyadong katulad nito. Masyadong kalungkutan naman itong nararamdaman ko. Tumayo ako mula sa kama at dumiretso sa banyo para maligo at simulan ang araw sa pagtatrabaho.

Pagkatapos kong maligo nagbihis na ako ng damit at sapatos ko. Pupuntahan ko pa yung venue nung photoshoot. Kinuha ko ang phone at ang wallet ko pati na ang susi ng hotel ko. Binuksan ko ang phone ko at nakitang meron akong mga messages at missed calls. I deleted everything tapos tinanggal ang sim card ko at pinutol. I guess I just have to buy a new one.

Lumabas na ako ng kwarto at naglakad papuntang elevator. Sumakay ako sa elevator at napabuntong hininga. Pagdating sa lobby naglakad ako papunta sa pinto at tumawag ng taxi. Sumakay ako dun at sinabi na ihatid ako sa isang maal. BIbili muna ako ng bagong sim card. Buti nalang dala ko yun phonebook ko kundi wala na akong number ng lahat. I'm not good in memorizing numbers. Pagdating ko sa mall, binayaran ko yung taxi driver tapos bumaba. Sinalubong ako ng malakas na hangin at syempre super lamig.

>___<

Tumakbo ako papasok sa mall at nakabangga ng isang lalaki. Matutumba na sana ako pero nasalo nya ako. Tumingala ako at biglang nainis. Tinanggal ko ang pagkakapit nya at naglakad palayo. Nakakainis!! Nakita kong kasunod ko parin sya. Patuloy lang ako sa paglakad at nagpunta sa isang store. Bumili ako ng sim card at inilagay yun sa phone ko. Tinawagan ko agad si Papa at syempre sinalubong ako ng sigaw nya.

"COURTNEEEEEEYYY!!!!" sigaw ni Papa

"Yes Papa?" sagot ko

"Bakit di mo sinasagot ang tawag ko? Sinong kasama mo? Ayos ka lang ba? Anong nangyari sayo?"  sunod sunod na tanong nya

"Sorry Papa pero sinira ko na yung dati kong sim card atsaka ayos lang ako. Wala akong kasam. May photoshoot lang ako ngayon at ayos lang ako. Don't worry about me. Bye " sabi ko bago pinatay yung tawag

Lumabas na ako ng store tapos dumiretso ako sa isang coffee shop. Mamaya pa naman yung photoshoot. Sinalubong ako nung waiter at hinatid ako sa isang table. Umupo sa tapat ko si KUYA Prince at tinitigan ako. Bahala sya jan. Di ko sya pinansin at umorder ng Capuccino at cheesecake. Kinuha ko ang phone ko at tinawagan yung maganda kong manager. 

"ANO SA TINGIN MO ANG GINAGAWA MONG BABAE KAAAAA?!!!" sigaw nya 

"OH! Don't worry I'm safe and still flawless. Papunta na nga ako sa venue eh. Dont' worry. Bye" natatawa kong sinabi bago pinatay ang tawag

"Courtney" tawag ng magaling kong Kuya

Di ko sya pinansin at nagpatuloy lang sa pagkain.

"Princess." tawag nya ulit

Di ko parin sya pinapansin

"Courtney naman alam kong ayaw mo na akong makita o pakinggan pero ngayong isang beses lang na to. Pakinggan mo ako." pagmamakawa nya

Tinitigan ko sya at ni isang emosyon hindi ko pinakita sa kanya. I keep on staring at him. He took it as a sign that I will listen.

"I love you Courtney. I love you so much. Please give me a chance. I want to show you how much I love you." malungkot nyang sinabi

"I told you Kuya Prince. I don't care anymore. I've always loved you. I've always show that to you. The last time you rejected me made me realize why do I have to force myself into someone who will never love me. I spent almost my lifetime loving you. I spent almost everyday thinking why? Why wouldn't he love me? Then at the hospital I realized its because I'm just his sister." I said smiling bitterly

"Please Courtney." hinawakan nya ang kamay ko pero tinanggal ko yun

Tumayo na ako at naglakad palayo. Naramdaman kong pinigilan nya ako kaya hinila ko ang kamay ko at hinarap sya. Ngumiti ako at sinabing...

"Goodbye Kuya. Maybe the next time I will see you. You already forgot about me." I slowly walk away from him crying

Masakit parin pala. Pinunasan ko ang mga luha ko at naglakad palabas ng mall. Maybe someday this so called first love will die.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"Kenjiiiii!!!!" sigaw ko

"Oh anong nangyari sayo?" nag-aalala nyang tanong

"I want to dieeee!!" sigaw ko

"WHAT?!!" sigaw nilang mag-asawa

Mag-asawa dahil married na sila. Kinasal ang dalawa ng palihim. Tapos ako nagluluksa. Nagluluksa sa pagkawala ng aking first love.

"I rejected him again! It hurts like hell!" I shouted

I keep on crying until I collapses.

I woke up at my dark room. I keep on staring at the ceiling. Naramdaman kong tumutulo ang luha ko. Nakarinig ako ng katok pero hindi ko yun pinansin at nagpatuloy lang sa pag-iyak.

Ang sakit ng nararamdaman ko ngayon.

Patuloy kong tinatanong kung bakit ko nireject ang paghingi nya ng chance pero ang palaging pumapasok sa isipan ko ay kung gaano ko kagusto na maiwasang masaktan ulit.

.

.

.

.

.

.

"Courtney." isang mahinahong boses ang tumawwag sakin

"Yeah." sagot ko

"Please kumain ka na. Ilang araw ka ng nagkukulong dito. Ni hindi mo kinakain ang mga dinadala ko." pagmamakawa nung boses

"Ayoko. Wala akong gana."

"Courtney naman!" sigaw nya

"Sabing ayoko eh!!" sigaw ko sabay tayo sa kama pero natumba lang ako ulit at nawalan ng malay

.

.

.

.

.

.

I woke up and saw that my room is pure white. I felt really sleepy and weak.

Nakita kong nakangiting hinihimas ng mabait kong manager ang buhok ko.

"Hi sister." bati nya

"Hi." tipid kong sagot

"Sister kailangan mo munang mag-stay dito. You collapsed and got really dehydrated. You even have a fever." paliwanag nya

"Its OK. My fault."

"Hey its not your fault. Its just that you've hurt yourself and the one you love too much that your body and mind can't take it." he smiled

"Kenji. Thanks. Please get me some food and I'll eat." I smiled but not the smile I always wear

"Welcome Con-Con." he said before going out

I wiped my tears and closed my eyes.

Sinaktan ko sya...

Nasaktan nya ko...

Nasaktan ko ang sarili ko...

I hate that I still love him.