İNKİSAR

2.Bölüm "Kurtarıcı."

Düzenli bir hayata başlayalı iki yıl olmuştu. Her gün işe gidiyor, öğle araları mozarellalı ve fesleğenli sandiviçini yiyor, iş çıkışı hep aynı pastaneye uğrayıp eve gittiğinde yemekten sonra kahve keyfi yapabilmek için o eşsiz tattaki tiramisuyu alıyordu. Aynı zamanda iş yerine varana kadar gördüğü tüm hayvanları bir önceki akşamdan kalan yiyeceklerle beslemeyi de ihmal etmiyordu. İtiraf etmesi gerekirse mutluydu. Sakinlik ona iyi geliyordu. Bu zamana kadar yaptığı tüm günahlardan arındığını hissediyordu ki tek günahı zenginden alıp kendisi ve kardeşleri gibi fakirlere dağıtmaktı.
İtalya'ya geldiklerinden bu yana 6 yıl geçmişti. Bu kadar az zamanda o kadar çok şey yaşamıştı ki düşündükçe tüyleri ürperiyordu. Eskileri hatırlamak ona hiç bir zaman iyi gelmemişti. Ama unutmaması gerektiğini biliyordu.
Bu yüzden eve gitmeden önce bindiği taksiciye kağıtta yazan adresi uzatıp,"İlk önce buraya gideceğiz."dedi. Bir hafta içinde mutlaka yapmayı unutmadığı bir şey daha vardı. Bundan tam iki yıl önce nasıl öldürüldüğüne şahit olduğu kadının mezarına giderek, kadının Hristiyan olduğunu önemsemeden, Allah'a dua etmeyi asla ama asla unutmazdı. Bazen mezarın yanında bazen de mezarlığa girmeden. Ama mutlaka dua ederdi.

Şoför kağıdı okuyup emin olmak için sordu. "Cimitero pacifico?"

Onaylamak için kafasını salladı.
"Evet orası."
Adam mahçupça kafasını iki yana sallayıp af diledi.
"Özür dilerim ama bu kabristanın nerede olduğunu tam olarak bilmiyorum."

Gülümsedi. Arkasını dönmüş kendisine bakan taksiciye ister istemez hak veriyordu. Mezarlığı bulana kadar canı çıkmıştı ve iki yıl geçmesine rağmen hala ezberleyememişti."Adresi bu yüzden verdim."dedi sakince. " Biraz karışık olduğu için benim de bazen aklımda kalmıyor. Kartla geziyorum ne yazıkki." gözleriyle kartı işaret edip tebessüm etti. "Yazıyor orada."

Adam kartı iyice okuyup kaşlarını çattı. "Tamam o zaman."

Uzun ve sakin yolculuğun ardından mezarlığa vardıklarında araba henüz durmamışken camını açıp etrafına bakındı. Bulundukları kabristanın etrafı siyah arabalarla çevrili olduğu için kaşlarını çattı ve istemsizce yutkundu.

Eli kapının kulundayken tereddüt etti.
Özel insanların gömüldüğü bu gizli yere sıradan biri niye gelirdi ki?
Kafasında hemen bir yalan kurgulayıp onun inmesini bekleyen adama döndü. "Borcum ne kadar?"

"50 €. Ama beklemeyecek miydim sizi?"

Çantasından cüzdanını çıkartırken kafasını iki yana salladı. "İşim uzayacağa benziyor."
Kağıt parayı uzatıp kibarca teşekkür ettikten sonra ilgi çekmemeye çalışarak arabadan indi.
Taksi yanından uzaklaşırken üstündeki deri ceketinin fermuarını boğazına kadar çekti ve derin derin nefesler aldı. Kadının mezarını araştırıp bulduğundan bu yana tam iki yüz beş gün geçmişti. Şehrin dışında, ormanın derinliklerine gizlenmiş bu mezarlık daha önce hiç ziyaret edilmemişti. Roberto'nun kaçamakları dışında tabi ve bu durum; Ada'yı sadece etkilememiş ciddi anlamda ürkütmüştü de.
Etrafı beyaz mermer duvarlarla çevrilmiş mezarlıkta, kadın dışında birkaç kişi daha yatıyordu, Leonardo'nun ailesi..
Bu da demek oluyordu ki şu an kabristandaki adamlar Ada için aç bir aslandan daha tehlikeliydi.
Meraklı bakışlarla mezarlığın girişini incelerken elleri terlemeye başlamıştı.
''Belki de kuruntu yapıyorum,''dedi Ada fısıldayarak.  "Kadın için gelmemişlerdir. Belki de Leonardo'dur gelen."

Titrek bir adım attığında kendisine kızıp durdu. "Ne yapıyorum ben!" Bir boğa gibi nefesini dışarı verdi. "Korkudan yürümeyi de unuttum!" eliyle tuttuğu çantasının sapını olabildiğince sıkıp sirkelenerek ilerledi.
Yakınlaşana kadar kimse ona bakmamıştı. Biraz olsun rahatlamışken hiç bir şey olmamışçasına girişten geçecekti ki iki tane izbandut gibi olan herif yüzünden duraksadı. Önünü kesip içeri girmesine izin vermemişlerdi.
"Pardon?"dedi anlamamış numarası yaparken. "Çekilir misiniz?"
Görünüşleri ve tavırlarıyla korku veren adamlar çekilmek bir kenara Ada'nın yüzüne bile bakmadılar.
İstemeye istemeye göz deviren Ada adamları kenara itmeye çalışınca omzunu başka bir koruma tuttu ve kendisine doğru çekti.