Unsaid Break UP
"Okay, class dismiss. Goodbye class!"
"Goodbye ma'am."
Pagkalabas ng teacher namin ay agad kong nilapitan si Janine, ang seatmate ko. Hindi ko pa nakikita si Jerron ngayong araw. Alam kong iniiwasan niya ako dahil sa pagnanakaw niya ng halik sa akin kahapon pero pilit ko namang kinakalimutan iyon, mas mahalaga pa rin talaga ang friendship namin kumpara sa nararamdaman niya para sa akin. He's still young and I know some of these days he would meet a girl better than me.
Sa ngayon, may dalawang lalaking gumugulo sa isip ko, si Tito Matt at Anton. My stepdad is not my option. Kung totoo mang nakuha niya ako noong gabing 'yon, I'll make sure that would be the last. Si Anton ang mahal ko. Siguro hindi ko dapat iniisip ang ganitong bagay dahil napakabata ko pa. Dapat sana, ang buong oras ko ay nakatuon sa pag-aaral. Pero masisisi ko ba ang sarili ko kung mahal na mahal ko si Anton?
"Nine, nakita mo ba si Anton?"
Hindi ko napigilang tanungin ang bestfriend ko. Buong maghapon kong hinahanap si Anton para pag-usapan ang nangyari kagabi pero hindi ko siya nakita. Ni hindi na nga ako nakapag-focus sa lesson. I keep thinking about the break up kuno. Hindi ko yata kaya kapag nangyari iyon. Nasanay na kasi akong araw-araw ko siyang kasama.
"Huh? You mean, hindi ka informed?" gulat na tanong sa akin ni Janine.
"Informed na?"
Curious ako masyado sa sinabi ni Janine kaya naman tinulungan ko na siyang magligpit ng libro.
"Ano ka ba, Jasmine? Umalis na ng Pilipinas si Anton! Kaloka ka naman. Hindi ba mag-boyfriend kayo? Dapat ikaw ang unang nakaalam ng plano niya!"
Pakiramdam ko parang may kumurot sa puso ko. It sounds like 'ouch, ang sakit no'n ha!' sanhi para matigilan ako.
"K—kailan pa?"
I was trying not to cry infront of my bestfriend but I can't help it. Habang sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko, mas malalim na kurot sa puso 'yong nararamdaman ko.
"Kanina lang. Akala ko naman informed ka kaya lukot na lukot 'yong mukha mo simula kaninang umaga. Gusto sana kitang i-approach pero ayokong dumagdag sa mga iniisip mo. Tsaka busy rin kasi ako sa student council. Sorry hindi ko nasabi kaagad, akala ko naman kasi talaga nagkausap kayo bago siya umalis, e."
Pakiramdam ko gumuho ang mundo ko sa sinabi ng kaibigan ko, sanhi para tumulo ang mga luha sa mata ko.
"Nine..." Hinawakan ko ang kamay ni Janine at nagmamakaawang nakiusap sa kanya. "Samahan mo naman ako sa airport. Dapat aayusin pa namin 'to, e. Hindi siya dapat umalis!"
"O—okay."
What I like about Janine is that she knew when I need her the most. Kung ibang kaibigan siguro, sasalungat siya sa akin lalo na at posibleng wala na si Anton sa airport. Siguro kung ibang kaibigan, sasabihan nila akong tanga o kaya pagsasabihan ako na matagal nang umalis si Anton para habulin. She didn't, instead, siya pa ang nagpara ng jeep para makarating kami sa airport ng bayan namin.
Luhaan akong nakarating sa airport, umaasang maaabutan ko roon si Anton. Pero kapag wala na talaga, wala na. Halos abutan ako ng alas diyes ng gabi sa kakahintay roon, pinagmamasdan ang bawat mukha ng taong dumaraan baka sakaling isa sa kanila ang hinahanap ko. Pero wala talaga.
Pinagtitinginan ako ng mga tao roon. Nakakahiya! Pero hindi ko na inisip iyon. Ang mahalaga sa akin ngayon, makita ko si Anton at magkabalikan kami. Siya ang pangarap kong lalaki. 16 years old pa lang ako, tinuruan niya na akong magmahal ng totoo.
