Hopeloos

12 1 0
                                    

Met angst in het hart verlaat ik het gebouw en kruip in mijn auto. Zachtjes zet ik de radio die de stilte in mijn auto vult. Ik sluit mijn ogen en leun naar achter. Ik controleer mijn adem om rustig te worden. Dat lukt, voor eventjes toch, want opeens krijg ik dat zelfde gevoel weer. Alsof er iemand naar me kijkt. Ik kijk naar buiten door het raam en zie aan de andere kant van de staart, tegen de muur van een winkel geleund, iemand staan. Als onze blikken kruisen weet ik het. Die grijns op zijn gezicht verklapt alles. Ik spring uit mijn auto en ren het gebouw weer binnen.

"Ik zweer het, mevrouw, hij was daar. Hij heeft het gedaan", leg ik haar wanhopig uit. "Sorry, maar we hebben hier geen tijd voor spelletjes. Zodra we iets horen laten we het u weten. Het is beter dat u naar huis gaat en even rust neemt", zei ze op een beleefde maar strenge manier. "Nee, u begrijpt het niet. Hij is hier! Hij is hier!Hij heeft Daniël!" ik blijf schreeuwen tot er twee agenten op me afkomen en me vastpakken. Wild om me heen slaand gil ik en schreeuw ik. Dan begint de aarde plots te draaien met alle mensen om zich heen. Zwarte vlekken op de aarde en mijn beeld wordt waziger. Tot het lijkt alsof iemand het licht heeft uitgedaan. Het is donker.

Echt of niet?Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu