Verdwenen In De Nacht

Hoofdstuk 10

P.O.V. Lilian

Er was iets mis in deze onderwereld. Iets heel erg mis! Mensen die er nog geeneens 2 jaar zaten verdwenen. Zelfs Jenna was plotseling weg. Soms vielen er stenen van de muur af, maar we konden niet ontsnappen. Het leek wel alsof deze onderwereld instortte. Letterlijk! Dit betekende niks goeds. We moesten er iets aan doen. Wat als Valerie verdween? De heks die probeerde om alles weer goed te laten komen. En wat als iedereen hier uit de onderwereld verdween? Waar kwamen we als we verdwenen?

Inmiddels kon Lynn ons niet meer uit de onderwerelden halen, want Lynn, Bo en nog wat andere werden op het laatste moment gepakt door Mia. Mia had echt een hekel aan vriendengroepen. Ik snapte Mia maar al te best en ik had heel veel medelijden met haar.. ondanks niemand snapte waarom ik medelijden met haar had. Mia is maar een alleenstaand meisje dat inhaar verleden is gepest en dat waarschijnlijk heel onderzeker geweest zou zijn. Ik vond dat Mia gewoon bij onze groep hoorde, ookal was ze een heks. Het maakte toch niet uit wie je was, hoe je was en wát je was? Ik keek naar het plekje waar Jenna altijd zat te piekeren. Arme Jenna, en nog vele anderen... waar zouden ze zijn? Er viel een brok steen naar beneden. Iedereen in de onderwereld rende naar de andere kant. Mensen die niet meer konden lopen, werden geholpen en zo leefden we als een familie. We zorgden voor elkaar en lieten elkaar niet vallen. In de onderwereld kon je makkelijk doodgaan. Veel sneller, vooral. Misschien was Jenna wel dood. Het zou kunnen toch? Wat als Sofie dood zou gaan.. of al dood was? Ik wilde er niet overnadenken. Het was té verschrikkelijk. Ik zag dat alle mensen in Stolz ongerust waren over het beest. De burgemeester had maatregelen genomen. Iedereen in het dorp kreeg alles wat diegene nodig had. Iedereen kreeg een voorraad eten, drinken, tandpasta, haarspullen, shampoo, alles kregen de Stolz bewoners. Wat ze ook nodig hadden. Ze kregen ook geld, zefls van Amerika en andere landen die hadden gehoord over de zogenaamde: 'Vloek van Stolz'. Op Instagram en facebook stonden dingen die Amerikanen hadden geschreven over hoe erg het eraan toe ging in The Netherlands. Hoe raar is het dat Valerie telefoontjes voor ons kan toveren?

Dat was echt zó gaaf!! We dachten dat we geen bereik en wifi zouden hebben in de onderwereld, maar echt! We hadden gewoon wifi! Dat was echt ongelooflijk. De meesten zouden dat onzin vinden, maar niet te geloven dat dit gewoon waar was! Bo lag slapend tegen me aan. Het was raar dat ik haar pijn voelde. Ik voelde de pijn die ze had. Ik voelde haar honger en dorst.. Dat had ik ook bij Paula, bij Noa, gewoon bij iedereen. Ik vroeg me af of de anderen dat ook hadden. Ik dacht het wel, want het zou vreemd zijn als alleen ik dat had. Bo lag heel rustig tegen mijn schouder aan te slapen, wat ik dus niet snapte. Ik probeerde, net als Bo, in slaap te vallen, maar sinds ik hier ben, heb ik nog geen oog dicht gedaan. Ik had gehoopt om net zoals Bo in slaap te vallen, om even niet meer aan pijn, die we allen op onze eigen manier voelen, te denken. De pijn die ik voel van Bo is vreselijk. Ik was er beter aan toe dan Bo. Bo kon heel slecht tegen niks eten, daarom sliep ze het liefst de hele dag door. Nogmaals, ik was er beter aan toe dan Bo. Arme Bo. Bo zou verhongeren als ze over een week nog niks gegeten zou hebben. Jammergenoeg konden Valerie en Lynn geen eten toveren voor ons. Dan zouden we het allemaal makkelijk redden. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op Bo's hoofd, die op mijn schouder lag. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Slapen deed ik toch niet, maar rusten deed ik elke minuut. Bo werd wakker en zuchtte ook diep. 'Hey Bo,' zei ik. 'Ik heb zoveel honger!' Fluisterde Bo. 'Ik weet het Bo, ik weet het,' ik sloeg mijn arm om haar schouder. 'Ik voelde het.' Fluisterde ik daarna. 'Het doet zoveel pijn!' Zei Bo. Ik kon er niet tegen dat Bo zoveel pijn had. Mijn stem kraakte heel erg waardoor ik slecht te verstaan was. 'Toen je sliep, voelde je toen die pijn?' Vroeg ik. 'Nee, ik denk omdat ik tegen jou aan lag. Toen ik daar nog niet lag, voelde ik die pijn wel. Maar toen ik tegen jou aan lag... Ik voelde me oké.' Antwoordde Bo. 'Misschien moet je dan weer gaan slapen,' zei ik. Bo knikte en sloot haar ogen, maar op dat moment vielen er brokken steen naar beneden. Ik sleurde Bo mee naar de andere kant. 'Gaat het?' Vroeg Noa. 'Ja, we zijn oké,' zei Bo. Ze was zo moe geworden. Ik wou dat ik mijn gevoel kon geven aan haar. Dat wat we voelden, omgeruild kon worden. Misschien kon Lynn daar voor zorgen, of Valerie..