Verdwenen In De Nacht

Hoofdstuk 8

P.O.V. Mia

Flashback
'Stop!' Riep ik. 'Waarom, heksje?' Vroeg Marcel. 'Ik ben geen heks!' Schreeuwde ik. 'Laat me alsjeblieft gewoon gaan! Ik kan niks voor je doen, dus me gewoon uit de vriendengroep, ik hoor er toch niet bij.'
'Denk denk... nope!' Lachte Raphael. 'We hebben heel veel aan jou, hoor, Mia! Je bent een heks, dus je kan heksen, haha! Kan je iets voor ons doen? Iets toveren?' Vroeg Anna, waarvan ik dacht dat ze mijn vriendin was. 'Ja, dat zal geweldig zijn!' Riep Anna's zusje, Jenna, een 8-jarig meisje. 'Ik kan niks voor jullie doen. Ik ga naar huis!' Zei ik zacht. Marcel hield me tegen. 'Je bent de heks van de vriendenclub, Mia. Jij gaat helemaal nergens naartoe!' Grinnikte Marcel. Iedereen begon te lachen. Ik werd er bang van. 'Ik ben inderdaad een heks, maar ik ben een nieuwe heks, ik heb een grimoire nodig van een oudere heks,' vertelde ik. 'Ik ken nog geen spreuken. Ik kan alleen kaarsen aan laten gaan zonder aanstekers!' Marcel dacht na. 'Boeit niet. Dan stelen we wel een grimoire,' zei hij. Ik schrok. Stelen?!
(Einde flashback)

P.O.V. Sofie

Ik was hier helemaal alleen met Esmee. Maar waar was hier? We hadden echt geen idee waar we waren. Ik zag ineens een jongen uit een donkere gang lopen. 'Jullie zijn in de 2e onderwereld waar je alleen door een heks uit gehaald kan worden. En ik ben trouwens Marcel en die jongen.. is mijn beste vriend Raphael en zij, dat is een vriendin van mij, Anna.' Zei de jongen die dus Marcel heette. 'Ik ben Sofie en dat is Esmee, een vriendin van mij,' zei ik. 'Ook door Mia hier?' Vroeg Anna. Ik knikte. 'Wacht, kennen jullie Mia?' Vroeg ik snel. 'Ja, 2 jaar geleden zat Mia bij ons in onze vriendengroep en toen...' begon Raphael. Hij stopte met vertellen.
'Vertel verder! En toen wat?' Vroeg Esmee. 'En toen we er achter kwamen dat ze een heks was, vroegen we haar op een onaardige en dwingende manier iets te toveren,' vertelde Raphael. 'Ze werd er heel erg bang van en maakte daarom de onderwereld, met haar oma,' voegde Anna er aan toe.
'Dus de onderwerelden zijn gemaakt vanwege jullie?' Vroeg ik verbaasd. 'Kijk niet zo,' zei Anna boos. Esmee en ik keken elkaar aan. 'Let niet op haar, haar zusje Jenna zit in een vernietigingswereld, Jenna heeft nog 2 jaar en dan...' zei Marcel.
'Ze zit bij onze vriendin, Lilian. Maar vriendinnen van ons hebben de ingrediënten om die onderwereld te openen en bij jouw zusje in de onderwereld zit een heks die óns vervolgens hier uit kan halen,' zei ik. 'Dan morgen ze wel opschieten, want we hebben hier al 2 jaar gezegen zonder eten en drinken. We verhongeren. We hebben zóveel honger!' Zei Anna.
'Vertel eens waarom wilde jullie gebruik maken van Mia's krachten? Waarom moest dat zo onaardig en dwingend?' Vroeg Esmee. 'Ja. Vragen stellen bestaat ook nog, hoor!' Voegde ik eraan toe.
'Luister eens, bemoei je maar lekker met je eigen zaken en let vooral niet op ons,' zei Anna kattig. 'Niet zo onaardig, Anna. Hun vriendinnen gaan de vernietigingswereld met jouw zusje openen en die ene heks haalt ons hieruit, je kan beter blij zijn,' zei Raphael. 'Ja,' zei Marcel. 'Oké...' zuchtte Anna.
'Weet je, Sofie. We schreven vroeger altijd met z'n drietjes verhalen in onze groep over vampiers en weerwolven, maar ook over heksen en wij geloofden dat ze echt bestonden! Toen kwam Mia in onze groep, en ze was geheimzinnig. Soms hoorden wij haar rare woorden uitspreken, en toen kwam Anna erachter dat Mia een heks was. En in onze verhalen deden die altijd hele rare spreuken en dat wilden we meemaken in het echt. En daarom waren we gemeen tegen Mia,' vertelde Raphael.
'En daarom zette ze ons dus in deze onderwereld. En nu neemt ze wraak op alle vriendengroepen,' voegde Marcel eraan toe. 'Oké.. ik snap het wel van jullie, maar ook van Mia,' zei ik. 'WAT?! Ben je het eens met Mia dat ze ons hierin heeft gezet?! Mia, die jullie en bijna al jullie vriendinnen in onderwerelden heeft gezet?' Vroeg Anna. 'Ja. Ze voelde zich natuurlijk bedrogen en verdrietig omdat ze zich anders voelde,' antwoordde ik. Anna, Marcel en Raphael dachten alle drie na en zeiden niks meer.