BİRLİKTE

#1

Derin bir nefes aldım ve gözlerimi kıstım. Dudağımı dişleyip kendi kendimi cesaretlendirdim.

Yapabilirsin! Tüm hafta boyunca çikolatalarla sadece bakıştın! Tabiki kilo vereceksin.

Yani....

Umarım...

Gözlerimi açtım ve baş düşmanımla kısa süre bakıştım.

"Seni yenicem! Hem sen kimsin ki? Cam yığını.. " Bir tartıyla neden bu kadar duygusal bir ilişki kurduğumdan emin değilim. İyi anlaşamıyoruz işte.

Saçma bakışmalarıma ve düşüncelerime bir son verip tartıya çıktım. Sonucu görmeden önce kendimi teselli ettim.

Bir kere fazla kilolu sayılmazdım. Hem boyumda uzun! Çikolata, tatlı, ekmek, glutenli ne varsa uzak durdum sonuçta. Ben kilo vermeyim de kim versin yani, kim?

Ürkekçe gözlerimi açtım ve gördüğüm rakamla gözlerimi ne kadar açabilirsem açtım.

Yok artık!!

Tam 785 gram kilo almışım.

Hay ben böyle işe...

Allah bu tartının belasını versin!

"Gerizekalı, Mal, aptal, öküz, bozuk, 4 köşeli jetonsuz şey! Satıcam ulan seni! Hatta dur sen! Kırıcam camını, canını okuyacağım senin!" Deyip üstünde zıplamaya başladım tüm ağırlığımı vererek.

Kırıldı mı?

Hayır.

Annem kilo takıntımı bildiğinden sağlam bir baskül almıştı. Kırılmayacak cinsten. Tabii bu daha da sinirlendiriyordu beni ama neyse. Konumuz bu değil.

Zıplamaya son verdim. Nefes nefese odamdan çıkıp annemin yanına gittim. Evlilik programlarını izliyordu kendisi. Kabukları soyulmuş elmayı yemeyi de ihmal etmiyordu tabii. Hızla yanına vardım.

"Anne..."

"Efendim kızım?" Dedi gözünü televizyondan ayırmadan.

"Kötü bir haberim var."

Elmayı ısırırken kaşlarını çattı. Ama halen televizyona bakması sinirimi daha da bozuyordu.

"Neymiş?"

"Yüzüme bakmazsan söylemem!"

" Dinliyorum." Bana bakmasıyla gülümsedim. Ama çabucak soldu gülümsemem.

"785 gram kilo almışım! Ben diyetisyene gideceğim." Annem bana bu muydu diyeceğin gerizekalı bakışını attı. Yani ben öyle anladım.

Elini nazikçe saçıma yerleştirdi ve yavaşça okşadı.

"Kızım sen iyi misin? Yavrum psikolojin mi bozuldu senin? 1.69 boyun var. 58 kilosun ve bunu kafaya takıyorsun! Bak şu hareketlerine bir son ver!"

"Ama anne, bizim sınıftakiler hem 1.70 hem de 50 kilolar! Dalga konusu olacağım böyle devam ederse..." Sabır dilercesine dudaklarını hareket ettirdi.

"Onlar anoreksiya olsun göstereceğim ben sana zayıflığı! Ben kilo vermeni istemiyorum efendim! Ben seni böyle çok güzel buluyorum." Söyledikleri içime su serpmişti gerçektende. Mağrur bakışlarımla diz çöktüm ve kısık çıkan sesimle konuştum.

"Senin kızın olduğum için böyle diyorsun..."

"Hiçte bile! Ne zayifsin ne kilolu. Tam olması gerektiği gibisin. Sizin sınıftakiler iskeletor zaten. Hiç sevmem! Kemikli kemikli.." bu söyledikleri beni istemsizce güldürdü. Ben gülünce o da güldü.