~Ο χρόνος...
Ο χρόνος δεν γιατρεύει καμία πληγή.
Απλά σε μαθαίνει να ζεις μ' αυτές.
Κάνει τον πόνο μια αναπόφευκτη συνήθεια...~
-Νωαίνα
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Πλησίασα με αργά και σταθερά βήματα, κρατώντας στα χέρια μου τον λευκό κρίνο.
Ήταν το αγαπημένο της...
Κοίταξα τον μουντό ουρανό βρίσκοντας έναν συμπαραστάτη στην διάθεση μου. Τα γκρίζα σύννεφα που τον καλύπτουν είναι ακριβώς όπως αυτά που υπάρχουν μέσα μου από εκείνη τη μέρα.
Μια βαθιά ανάσα και τα μάτια κλείνουν για μια στιγμή. Ένα κρύο χάδι αέρα με βεβαιώνει για την πραγματικότητα.
Έστρεψα το βλέμμα μου στην χαμογελαστή φωτογραφία της, ήταν από εκείνες που η ματιά μαρτυρούσε την δίψα για το αύριο.
Θολή ειρωνεία...
Ένα πικρό σπασμοδικό γέλιο βγήκε από τα χείλη μου. Κούνησα το κεφάλι μου άτσαλα και παίρνοντας το βλέμμα μου από αυτήν, βάλθηκα να κλωτσάω ένα μικρό πετραδάκι που βρισκόταν σφηνομένο στο χώμα κάτω από τα πόδια μου.
Την ακούω... Η φωνή της φτάνει ξανά στα αυτιά μου κοβοντας το νευρικό γέλιο μου και κάνοντας το σώμα μου να παραλύσει.
Μνήμες από τα γεγονότα εκείνης της νύχτας άρχισαν να χτυπούν κάθε κύτταρο μου, να με στοιχειώνουν ξανά...
YOU ARE READING
Η Αυτόχειρας
Short Story«Το "γιατί" μιας πονεμένης καρδιάς δεν σταματά ποτέ να υπάρχει...» __________________ Ένα μοιραίο λάθος. Μια επιλογή που με πλήγωσε, που στιγμάτισε την ζωή μου... Χάραξε εικόνες που θα μείνουν βαθειά ριζωμένες μέσα μου. Αναμνήσεις...
