Η Αυτόχειρας

|3. Λάθος Επίλογος|

~Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί...~

-Γιώργος Σεφέρης

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
    

Σκούπησα με την ανάστροφη της παλάμης μου τα δάκρυα που είχαν τρέξει ασυναίσθητα στο πρόσωπο μου στο όνομα της φρικτής αυτής ανάμνησης και πήρα μερικές βαθιές ανάσες κλείνοντας στιγμιαία τα βλέφαρα μου.

Το "γιατί" μιας πονεμένης καρδιάς δεν σταματά ποτέ να υπάρχει...

Έκανε λάθος. Η αυτοκτονία δεν ήταν η καλύτερη λύση. Δεν ήταν καν λύση...

Μπορούσε να νικήσει την ασθένειά της - το ξέρω πως μπορούσε. Θα βγαίναμε μαζί από αυτό.

Κοίταξα ξανά την φωτογραφία της, αυτό το χαμόγελο, αυτήν την δίψα για ζωή, και ξόρκισα για μια ακόμη φορά την απαίσια μνήμη. Αυτήν που σε χαράζει, που σε πονά μια ζωή.

Έκανα ένα ακόμη βήμα πιο κοντά της και ακούμπησα απαλά το λευκό λουλούδι δίπλα από την φωτογραφία της. Την αποχαιρέτησα, με νέα δάκρυα πια, λέγοντάς της πως θα ξανά έρθω αύριο.

Πάντα ένιωθα ότι μ' ακούει, έστω και από 'κει ψηλά, και ότι μετάνιωσε γι'αυτό που έκανε.

Η αυτοκτονία είναι ο δρόμος που παίρνουν οι αδύναμοι όταν φοβούνται να πολεμήσουν.

Και κανείς δεν είναι αδύναμος αν δεν το επιτρέψει ο ίδιος στον εαυτό του να γίνει.