25 Eylül, 16:45

Mektup 1

Yakup amca veya bey...

Ne dememi istersiniz?

Bir zamanlar baba diyordum. Aylar öncesine kadar kendi öz babamdan daha çok baba oldunuz. Ama bende sizin evladınızın katili oldum. Kötü bir son.

Bu mektubu yazdığım intihar notundan ayrı tutmak istedim. Size ayrıyetten veda etmek istedim.

Hakkım mı bilmiyorum.

Ama ben onu gerçekten çok sevdim.

Sizi de sevdim. Ailenizi.

Ona olan sevgimden ötürü müdür bilinmez ama ailenizi bırakıp hapishanede cürümenize izin veremezdim. Ben zaten oğulunuzu elinizden aldım, bir de evin reisini alırsam nasıl bir insan olurdum?

Henüz yedi yaşında olan Berfin'e nasıl hesap verebilirdim ki?

Gece gündüz ağlayan Ayten teyzenin yüzüne nasıl bakabilirim?

Yapamazdım.

Hayata sıkı tutunun. İntikamınız alındı. Siz bunu okurken büyük olasılıkla ben çoktan gömülmüş olacağım.

Olur da pişman olursanız, olmayın. Bunu hak ettiğimi biliyorum. Bu da benim cezam. Aslında benim cezam biraz fazla oldu ama inanın bana şikayetçi değilim. Çünkü sizin canınız benim yüzümden yandı, şimdide ben yanıyorum. Olsun. Canınız sağ olsun.

Sadece şunu demek istiyorum. Eğer bana yazan numara siz olmasaydınız şu an hala yaşıyor olurdum. Hala pişmanlığımın altında ezilirken mutluymuş rolüme devam ederdim ama siz olduğunu öğrendiğim an benim yelkenler suya indi.

Size saygım sonsuz.

Gözüm kapalı kabullendim. Çünkü yaşamama dair bir nedenim yoktu.

Pişmanlık çok ağır bir yük. Omuzlarınız adete çöküyor. Nefes alamıyorsuuz. Yediğiniz içtiğinizin tadları gelmiyor. Gülmeyi unutuyorsunuz.

Ben sadece sevmeyi unutmadım.

Kendimi bile unuttum.

Ve siz pişman olmayın olur mu?

Benim aksime sahip çıkmanız gereken bir aileniz var.

Kendize iyi bakın.

Hoşça kalın.

○○●○○

Her şeye rağmen yine sevdiği adamın ailesini düşündü...

Peki siz bu kitaptan böyle bir şey bekliyor muydunuz?

Ve siz, sessiz okuyucularım. Veda etmeden sizi de görebilir miyim?

Son iki mektup kaldı. Henüz veda etmiyorum...