Öfkeyle elimi saçlarımın arasından geçirdim.
'' Annemle mi tanışacaksın?! Kafayı mı yedin sen be adam!'' diye haykırdım.
Altın gibi parıldayan gözleri kısılmıştı. Dudakları hafifçe kıvrılmış, ifadesiz bir şekilde bana bakıyordu.Yada ben duyguları anlayamayacak kadar özürlüydüm.
'' Moron gibi bakmayı kes!'' diye bağırdım. Tek kaşını alayla kaldırıp sırıttı.
'' Sende öküzün trene baktığı gibi bakmayı kes!'' dedi aynı şekilde. Yada böğürdü diyelim.
'' Camış gibi böğürmeyi kes, burası ahır değil! İnsanlar yaşıyor burada be!'' diye tısladım.
'' İnsan mı hani nerede?'' diye mırıldandı sıkıntıyla. Öfkeyle sıçradım. Dişlerimi kırarcasına sıkıp, gözlerimi yakan öfkeyle ona baktım.
'' Hemen özür dile benden!'' diye isyan ettim. İfadesizliğini sürdüyordu. Bu beni daha da öfkelendiriyordu!
'' Boğa gibi görünüyorsun. Bir de bana camış diyene bak. Bu arada kırmızı bir şey giymedim.'' diye mırıldanarak. Sırıttım. Laf sokma sırası bendeydi, kaleyi boş bırakmıştı.
'' Boğalar renk körüdür, mankafa.'' dedim yeri göğü inleten bir kahkahayla. Yüzünün aldığı ifadeyi görmeliydiniz, nerede alkışlarım?!
'' Tamam, tamam.'' dedim sırıtarak. '' Ama anneme senden bahsetmedim bile. Buda şu demek oluyor: annemle ta-nı-şa-maz-sın!'' Yüzündeki çocuksu ifade yerini eski, odunsu haline bırakırken omuzlarımı silktim.
'' Sonuçta bunların hepsi bir oyun. Sen söylemiştin?'' dedim sakince. Yinede, içimi kaplayan acıya bir anlam veremiyordum. Yanaklarında ki kaslar dalgalandı.
'' Söylemiştim. Haklısın.'' dedi. Ardından şeytani bir gülümsemeyle bana yaklaştı. Kolunu belime sarıp, bedenimi bedenine yaslarken, bedenimi merdivenlere doğru sürüklüyordu.
'' Yinede annen ile tanışacağım, tatlım.'' İçimdeki son umut kırıntısıyla, hafifçe güldüm. Kendimi niçin bu kadar kasıyordum ki?
'' Kaçıncı katta oturduğumu bilmiyorsun ki.'' dedim sakin olmaya çalışarak.
'' Aptal değilim, Aşkın. Bağlantılarım var elbette. 56 kilo olduğunu biliyorum mesela.'' Bağlanmaktan korkuyordum. Sonumun annem ve babamın ki gibi olmasını istemiyordum.
'' Pekala.'' dedim derin bir nefes alırken. Zile basıp, hafifçe geri çekildim.
Ellerime dolanan, sıcak ellerle, titrediğimi fark ettim.
'' Titriyorsun,'' dedi sıkıntıyla. '' benden mi korkuyorsun sen?'' Başımı iki yana salladım. Cevap vermek için ağzımı açmıştım ki, kapı açıldı.
Annemin koyu renkli gözleri birbirine kavuşmuş ellerimize takıldı. Yüzünün aydınlandığını görebiliyordum.
'' Kıyamet mi yaklaşıyor?'' diye sordu annem şaşkınlıkla. Kendimi gülümsemek için zorladım. Hadi ama kızım, fabrika ayarlarına dön!
Koray'ın bedeni kahkaha ile sarsılırken, annem kenara çekilerek bizi içeri buyur etti.
Salonda koltuklara yerleştiğimizde Koray sırıtıyordu.
'' Annenin kopyasısın.'' dedi muziplikle. Eritilmiş altın rengi gözlerinin içinde deniz yeşili, kare parçacıklar vardı.
Tanışma faslından sonra, '' Aşkın, her zaman asosyla bir çocuk oldu. 23 yaşında olmasına rağmen bu güne kadar ne bir sevgilisi, ne bir flörtü oldu. Boylu poslu bir delikanlı getireceğini hiç düşünmemiştim.'' dedi annem iç çekerek.
İnleyerek ellerimle yüzümü kapattım.'' Teşekkürler, anne.'' diye mırıldandım. Koray'ın kahkahası odayı dolduruyordu.
Annem yerinden kalkıp, konsolun çekmecesini açtı. Elindeki albümle Koray'ın yanına oturunca, korkuyla inledim.
Hayır, hayır.
'' Ne bir alışveriş merakı, ne de bir makyaj merakı oldu. Erkekleri kovalar, kızların saçlarını çekerdi. Bir kız çocuğundan çok, erkek çocuğu gibi davranırdı. '' dedi annem başını iki yana sallarken.
'' Tam da hayal ettiğim gibi desene.'' dedi Koray gülümseyerek. Şaşkınlıkla gözlerimi pörtlettim. İlk defa en ufak bir alay kırıntısı olmadan gülümsüyordu.
Kalbimin teklemesini, midemde ki kelebek dolu kavazonun kırılmasını engelleyemedim.
Bu gülümseme, her ikizimizin de hayatını değiştirecek, daha önce hiç tatmadığımız acıları tattıracak, yaşadığımız en güzel anılardan biri olarak kalacaktı.
