TAŞIYICI

BÖLÜM 2: Tavan arası.

Günlerden Perşembe. Bu gün Gonah’ta Pazar günü. Tüm kasaba halkı, evlerinin önüne birer sergi açmış ve yetiştirdikleri meyve, sebze hatta bazıları ördükleri çeşitli hırdavat eşyalarını satıyorlar. Kimi Tüccarlar diğer kasabalardan at arabalarıyla gelir, bu güzel ve nezih kasabada hem 1 gün konaklar, hemde ticaret yaparlar.

Kılıç, bıcak ve çeşitli metal eşyaların en çok satıldığı yer olan “ GoldenFit“ dükkanı bu gün haddinden fazla kalabalık.

Viki her Perşembe olduğu gibi, yosun yeşili önlüğünü takmış, dükkandaki hararetli günü atlatmaya çalışıyor.

Birazda olsa rahatlamak için, tezgahın altındaki eski, satılmamış kılıçları fazlalık yapmaması için tavan arasına çıkartmaya karar verdi.

Eski, tahta merdivenlerden, pekte kullanılmayan tavan arasına çıkarken kucağını dolduran kılıçlardan biri yere düştü. Tam o sırada, yere düşen kılıcın sesi bir anda kesildi.

Arkadasından onu takip eden Merilina, kılıcı tutmuş ve Viki’nin o yosun yeşili gözlerine bakarak gülümsüyordu.

Viki’nin kalp atışları birden hızlandı.

Çünkü Merilina, Viki’nin konuşurken kekelediği, farklı duygular beslediği, o güzel kızdı.

Sırma gibi, sarı saçları vardı Merilina’nın. Deniz mavisi gözleri Viki’nin aklını, hep başından almaya yetmişti.

Viki bir an ne diyeceğini şaşırmıştı.
Her zaman ki gibi kekeleyerek:

“ Teteteşekkküürrr Eeeddeeriiimm… “

Viki böyle konuşunca, Merilina’nın yüz ifadesi değişti birden… Ve:

“ Neden benimle konuşurken kekeliyorsun Viki? Normalde böyle konuşmuyorsun? “

-  Diye sitem etti. –

Viki ne diyeceğini bilmiyordu. Belkide ilk defa bu kadar yakındı Merilina’ya. Her gün en fazla “ Günaydın Viki “ sözünü duymaya alışmıştı dudaklarından.

Gözlerini hiç bu kadar yakın hissetmemişti. Nefesini, kokusunu. Bir adım daha atsa, dudaklarına yapışacaktı belkide.

Ama o, bir basamak yukarı çıkmayı seçti.

- Derin bir nefes aldı ve -

“ Bilmiyorum Meeriiliinaa.”

- Merilina elini Viki’nin alnına getirerek. -

“ Kıpkırmızı oldun, neyin var senin? Ateşin mi var? “

Viki o an heyecandan bayılacak gibi olmuştu. Bıraksalar hiç durmadan bütün bir kasabayı tek nefeste koşacak o ‘ şehvet ‘i  yüreğinin derinliklerinde hissediyordu.

“ İyiyim…”

Diye mırıldandı. Gözlerine dikkatle baktığınızda, fevkalade olduğunu görebilirdiniz.

- Hemde fazlasıyla titrediğini -

Kaslı, çok güçlü bir delikanlıydı aslında. Keza bir demircinin yanında çalışmak öyle kolay bir şey değildi de zaten. Güçlü, kuvvetli olmanız gerekirdi; Koca koca metal yığınlarını eğip, bükmek için.

“ Hadi Viki, daha fazlasını düşürmeden şunları yerine koyalım. On tane kolum yok öyle değil mi? “

Viki’yi en çok cezbeden şey; Merilina’nın bu ukela tavırlarıydı. İçinden geldiği gibi, doğal oluşu ve konuşurkenki rahatlığı Viki’yi hayran bırakmaya yetiyordu.

Tavan arasına çıktılar birkaç basamak ilerleyip.

Yuvarlak bir camdan vuran ışık hüzmesi azda olsa yerde nasır tutmuş, eski tahtaları kaplamış o kirli tabakayı aydınlatmaya yetiyordu.

Çok fazla dağınıktı. Bütün köşeler örümcek ağlarıyla kaplanmış, yarısından azı kalmış bir mum duvarda asılıydı. Elindekileri yavaşça ayak uçlarının önüne doğru bıraktı Viki. Cebinden çıkarttığı iki değirmen taşını – O zamanlar kıvılcım çıkartmanın en kolay yolu – birbirine sürterek, balina yağına bulandırılmış ve halen ilk günkü tazeliğini barındıran fitile doğru tuttu.

Bir, iki, üçüncü sürtüşünde alev aldı fitil ve loş bir ortam oluşuverdi. Yarı aydınlık, yarı karanlıktı tavan arası.

Merilina tam o sırada eliyle kısa bir alkış tuttu.

“ Şık, şık, şık “

Yüzünde ufak bir tebessüm edasıyla Viki kafasını ona doğru çevirdi ve gözlerine baktı.

“ Her konuda pek bir marifetlisin Viki. “

“ Baban sayesinde! “

“ Ah evet, Babam! Bu arada bakıyorumda konuşman düzeldi. “

Viki ile Merilina hiç konuşmadan birkaç dakika birbirlerinin gözlerini seyrettiler.

Ve aşağıdan kalın bir ses duyuldu.

“ Vikiiiiii! Kaç saattir ne yapıyorsun yukarıda! “