Unlasting Love

Chapter 1: She

Marie's POV
"Hey, Marie, what's happening to you? May bumabagabag ba sa 'yo?", tanong ni Niña.

She's my cousin. Actually, the second of the closest of my cousin.

"Niña, wala na kami", sabi ko nang umiiyak.

"Ayan kasi, sinabi ko naman kasi sa 'yo, tama na 'diba? Ilang beses na bang nangyari 'yan? Nahihirapan ka na eh", pangangaral niya.

Hindi ko alam...

Sa sitwasyon namin, parang ako pa yung mas bata.

Nagmahal lang naman ako ah?

'Mahal ko siya eh!'

Yan lagi ang sinasabi ko sa kanila sa tuwing ipinagpapatuloy ko pa.

Pero heto na...

Suko na 'ko.

Tama na nga siguro.

Dahil hindi ko na ito gusto.

Pinunasan ko ang mga luha sa mata ko...

"Tama nga, tama na", sinabi ko iyon sa kanya ng nakangiti.

"Waaaah! I'm proud of you insan! Akala ko, hindi ka na maggrow-up eh! Hahaha", pang-aasar pa niya.

"Siraulo. Hahaha", napatawa na lang din tuloy ako.

Siya nga pala.

Nagddrama agad ako, hindi pa ako nagpapakilala.

I'm Claire Marie Suarez. 16 years old. Maggrade 11 pa lang ako sa *tutut* university.

At ito ang buhay ko, puro mahal ang nasa isip. Mahina talaga ako pagdating sa ganito eh.

Pero napapalakas naman ako ng mga kaibigan ko. Hahaha.

Masasabi ko na ang pamilya at kaibigan ko ang kalakasan ko at syempre, Siya.

Lagi nila akong pinapangiti sa tuwing nalulungkot ako.

Lagi na lang nila akong napapatawa sa tuwing umiiyak ako.

That's why, I'm still blessed to have them.

Sawi man sa love. Lucky to have them naman.

Baweeeee! Baweee! Bawebawe! Hoohoo! Hahaha parang tanga author nito. Haha.

[AN: Sige, damay pa!]

"Marie?", may tumatawag mula sa labas.

Nandito kasi kami ngayon ni Niña sa kwarto ko. Siya minsan nakakasama ko kasi sa dramahan time.

Wala na kaming sikreto nito kasi kahit mismo kaartehan namin sa katawan, alam namin. Hahaha sabay kasi kaming maligo minsan.

Lololol;)

So ayun, binuksan ko yung pinto. At nakita ko si mommy!

Agad ko siyang niyakap.

Sa ibang bansa kasi siya nagttrabaho eh.

Grabe!! I missed her so damn much.

Actually. She's not my real mom.

My mom died the day that I was born.

Nagkaro'n siya ng heart attack nun eh.

Minsan, naiiyak ako.

Ano kayang pakiramdam ng may totoong ina, ano?

Hahaha. Whatever. Nevermind.

"Kamusta ka na mommy? I miss youuuuu!", tanong ko.

"Okay lang ako be. Ikaw ba? Namiss din kita"-mommy

"Ayos lang po ako mommy. Hehe"-ako

"Niña! Ikaw? Kamusta ka naman?", tanong niya rin kay Niña.

"Okay lang ako tita. Haha, pasalubong po?"-Niña

Muntanga talaga to si Niña. Wamhiyaaaaa! Hahaha.

"Oo na. Oo na. Mamaya, nandun sa baba"-mommy

"Haha. Sige po titaaa! Salamat! Ayt! Tita, ate, aalis na muna ako ha? Pagabi na palaaa! Haha", pagpapaalam ni Niña.

"Haha sige", pagsang-ayon ni mommy.

Pagkaalis ni Niña, biglang humarap sa'kin si mommy.

"Nagkaboyfriend ka na raw?", tanong niya in serious tone.

Naku patay. Ayoko ng ganitong usapan eh. Hindi ko alam ang sasabihin.

"Ahmmm. Mommy, opo. Sorry po", sabi ko ng nakayuko.

"Hays. Oh kamusta naman kayo ngayon?", tanong niya na nakataas ang kilay.

Dito ko ata nakuha ang pagiging mataray eh. Hahaha.

"Mommy..."

"Hmmmm?"

"Wala na kami", sabi ko at bigla na lang napaiyak.

Agad niya akong niyakap.

Niyakap ko rin siya pabalik.

"Okay lang yun be, marami pang iba diyan. Mahal ka namin"

Mas lalo akong napaiyak dahil sa sinabi niya.

Ang swerte ko.

Wala man akong tunay na ina, meron naman akong tita na kagaya niya....
Na kayang gampanan ang pagiging nanay na gusto kong maramdaman.

--------------
[AN: Oh alam niyo na? Ha!? Ha!? Wag kasi puro pag-ibig.
Hahaha. Lol. Inosente si author. Lamlablayp.

Penge boypren, please. Joke. Haha.

Vote, comment and share!:*

Lablab,
Chechey;)