แสงสว่างจากแรงระเบิดของยานส่างวาบฉายไปทั่วความมืดมิด แรงเหวี่ยงมหาศาลเหวี่ยงซากศพของชาวแอสการ์เดี้ยนนับพันกระจัดกระจาย...รวมถึงกษัตริย์แห่งแอสการ์ดที่เป็นกษัตริย์ได้ไม่ถึงวันอย่าง ธอร์ โอดินซันเองก็เช่นกัน...
สวนพฤกษางามเขียวชะอุ่มชวนให้สงบใจ หมู่มวลผกาเบ่งบานส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ร่างเล็กๆของ โลกิ โอดินซันนั่งอยู่บนพื้นหญ้า ในมือถือหนังสือนิทานภาพก่อนนอนเล่มโต ดวงเนตรสีเขียวมรกตไล่ดูภาพเรื่องเล่าอย่างสนใจจนสีเขียวมรกตคู่งามพราวระยับ...
ธอร์มองภาพเบื้องหน้าอย่างสับสน เขาจำได้ว่าอนุสติสุดท้าย..อนุชาของเขาโดนเจ้ายักษ์ไททันนั่นบีบคอตายไปแล้ว แล้วอนุชาในวัยเยาว์เบื้องหน้าเขาเล่า...
"โลกิ!"เสียงใสแว่วมาตามสายลม ก่อนเจ้าของเสียงจะปรากฏกาย
ธอร์ โอดินซันในวัยเยาว์วิ่งมาจากทางระเบียงโถงหาอนุชาตัวน้อยที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวน รอยยิ้มสดใสกับดวงเนตรสีครามพราวระยับ...
อ่า ชักเข้าใจหน่อยๆว่าทำไมโลกิถึงชอบว่ารอยยิ้มของเขาว่าเป็นยิ้มโง่ๆ...
ธอร์มาชวนกึ่งบังคับให้โลกิออกไปเที่ยวเตร่ในป่าตามประสาลูกผู้ชายที่ชื่นชอบการออกแรง อนุชาตัวจ้อยหน้าบูดเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ยอมตามใจพระเชษฐาตามเคย สองร่างเล็กวิ่งห่างออกไปแล้ว
แต่ธอร์ยังคงอยู่ที่เดิม ดื่มดำกับบรรยากาศชวนสงบใจ... เขารู้ดี นี่เป็นความทรงจำในวัยเยาว์ของพวกเขา การที่เขามาอยู่ตรงนี้เขาเองก็คงตายแล้วจากการระเบิดของยาน... หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...
"เจ้าไปอยู่แห่งไหนกันโลกิ..."เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาราวกระซิบ
ร่างกายใหญ่โตอุดมด้วยมัดกล้ามทรุดนั่งลงบนผืนหญ้าอย่างอ่อนแรง น้ำใสไหลรินจากเนตรสีนภาเป็นสาย หยดลงบนผืนธรณีหยดแล้วหยดเล่า
