"ไม่โลกิ ไม่!!!"สุรเสียงดังกังวาลทั่วห้องนอนหรู ร่างสูงใหญ่ของกษัตริย์แห่งแอสการ์ดพลันผลุดลุกนั่งทั้งเหงื่อโทรมไปทั่วร่าง มือใหญ่ปัดลูบหน้าเรียกสติที่กระจัดกระจายให้กลับมา...
เขาฝันเห็นน้องชาย ฝันเห็นวันที่ครอบครัวคนสุดท้ายอย่างโลกิโดนฆ่าต่อหน้า ฝันร้ายในวันวานห้วงอวกาศไร้ซึ่งความช่วยเหลือ... วันที่เขาสูญเสียครอบครัวทั้งหมดที่เหลืออยู่...
ธอร์ โอดินซัน ลุกจากที่นอนมายังระเบียงห้อง ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าและท้องทะเบื้องหน้า แสงสุริยาที่เริ่มฉายบนนภาสีฟ้ากว้างไกล เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าได้เวลาตื่นมาทำงานแล้ว...
ข้ารักเจ้า น้องข้า...ได้โปรด หากมีปฏิหาร์ย แม้เพียงสักนิด.. โปรดกลับมาหาข้า น้องข้า...
ธอร์... ธอร์... เจ้าดูสิว่าใครมา... เสียงอ่อนหวานและอ่อนโยนดังลอยมาแผ่วข้างหู ะอร์หันไปตามเสียงพลันหยดน้ำใสแห่งความดีใจและเศร้าก็ถูกลั่นออกมาหยดลงมาตามโครงหน้าคม ท่านแม่...
เจ้าจะไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้ว บุตรข้า...
ข้า...ข้าไม่เข้าใจท่านแม่..
ยามเมื่อเจ้าตื่น เจ้าจักเข้าใจ...
ท่านแม่...ท่านแม่... "ท่านแม่!!!"เสียงตะโกนดังทั่วห้อง ธอร์ผุดลุกนั่ง หากครานี้เมื่อจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าคมเรียกสติพลันต้องพบกับความผิดแปลก...
"แอ้...งืม.."เด็กทารกน้อยผิวสะอาดดุจหิมะ เกศาสาสีเข้มราวกับขนกา...และดวงเนตรสีมรกตสวย...โลกิ!?
ยามสายของวันเข้าไปแล้ว หากแต่กษัติย์องค์ใหม่แห่งแอสการ์ดยังไม่โผล่หัวออกจากห้องบรรทม ขายาวของสาวเจ้าเผ่าวาคิวรี่เดินจ้ำไปตามทาง จุดหมายปลายทางไม่พ้นห้องนอนของกษัตริย์แห่งแอสการ์ดที่ปกติไม่เคยจะตื่นสาย...นับตั้งแต่มาปักหลักที่โลกน่ะนะ....
หากเมื่อเดินมาถึงจุดหมายก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อหูเจ้ากรรมดันได้ยินประโยคพูดคุยแผ่วๆมาจากในห้อง.... ธอร์พาสาวมานอนรึไง....มือเล็กแต่หากเทียบกับสาวรุ่นเดียวกันคงถือว่าใหญ่ตามแบบฉบับของสาวนักรบที่จับอาวุธมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ผลักบานประตูใหญ่หนักอึ้งเข้าไป....
