-zawgyi-
တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေနတ့ဲ ျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာစေလး… စိမ္းျမေနဆဲေပမယ့္ ေၾကြက်ေနျပီျဖစ္တ့ဲ သစ္ရြက္ငယ္…
ပခံုးတစ္ဖက္ခ်ိတ္လြယ္ထားသည့္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ အသာေလ်ွာခ်လိုက္ျပီး Sehun စားပြဲဆီ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္… ခပ္ဖြဖြလွမ္းေနမိတ့ဲ ေျခလွမ္းေတြ…
နံရံမွာကပ္ထားခ့ဲတ့ဲ အဝါေရာင္ sticker note ေလး…
အဖံုးညိဳညိဳထူထူနဲ႔ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကေတာ့ သူထားခ့ဲတုန္းကအတိုင္း ပိတ္လ်က္ျငိမ္သက္ေနဆဲ…
ပုိေသခ်ာခ်င္ခ့ဲတာပဲကုိ…
ဒါက ထိုသူ႔အတြက္ ေလးလံေစလို႔မ်ားလား…
သူ…
သစ္ရြက္ေလးကုိ လွမ္းေကာက္ျပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္… အညွာအရင္းေလးမွာ ဖ့ဲေျခြခံထားရတ့ဲ လက္ဆိပ္ရာက သိသိသာသာ လတ္ဆတ္စြာ…
ဖန္ပန္းအိုးရွည္ရွည္ေလးထဲ က်န္ရစ္တ့ဲ ႏွင္းဆီအနီတစ္ပြင့္ကေတာ့ အေရာင္အဆင္း ပုိနီညိဳ႕ေနျပီး ျမင္ရတာ ေငါင္စင္းစင္း…
လိုက္ကာစေတြ ျငိမ္သက္သြားျပီ…
…
…
…
" ေခါင္းကိုက္ေသးလား "
" omm နည္းနည္း………… တခါတေလမွ"
" အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ၾကည္ေအာင္ေနေစခ်င္တယ္ သားငယ္… ဘာမဟုတ္တာေတြ ေလ်ွာက္ေတြးမေနနဲ႔……"
" ………… "
" ျပီးေတာ့ ommaက…… "
" စားျပီးပါျပီ… ဒီေန႔ အျပန္နည္းနည္း ေနာက္က်ပါမယ္ "
ႏွဳတ္ဆိတ္ေနခ့ဲတ့ဲ appaဆီက မနက္စာဝိုင္းကုိ ေက်ာခိုင္းျပီး အေပၚထပ္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေျပးတက္လာလိုက္သည္…
အခန္းတံခါးကုိ လွည့္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ လွဳပ္ရွားမွဳေတြက အလုိလို ေႏွးက်ညင္သာသြားျပီးသား…
မရွိတ့ဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္သလိုမ်ိဳး…
မရွိတ့ဲ…
တကယ္မရွိတ့ဲ…
တကယ္မရွိဘူးလို႔ေျပာၾကတ့ဲ…
