Thoughts

* 9 *

Απλά κάποιες φορές δεν νιώθεις αρκετός. Νιώθεις ότι δεν καταφέρνεις τίποτα και είσαι βάρος. Και πιστεύεις τόσο έντονα ότι ισχύει. Αλλά δεν το δείχνεις. Εσύ ξέρεις γιατί κοιμάσαι ξημερώματα και ποιες σκέψεις δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. Μόνο τα αστέρια ξέρουν τους πραγματικούς λόγους που δακρύζεις. Ίσως γιατί αυτά κοιτάς και σκέφτεσαι αυτόν που σου πήραν. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα σε καταλάβαιναν ό,τι κι αν γινόταν. Που ταιριάζετε. Που μαζί θα μπορούσατε τα πάντα. Που μοιάζεις τόσο γαμημένα πολύ. Αλλά τώρα πια δεν μπορείς να το αισθανθείς. Και δεν αντέχεις να σκέφτεσαι, δεν αντέχεις να βλέπεις παλιά βίντεο και φωτογραφίες. Γιατί αυτό το χαμόγελο τώρα πια έχει σβήσει, και μαζί του έσβησαν και τα υπόλοιπα γύρω του. Γιατί όταν φεύγει κάποιος, παίρνει κομμάτια ευτυχίας χωρίς να το επιλέγεις. Και είναι πράγματα που δεν θυμάσαι τώρα πια από εκείνη. Πράγματα που χάθηκαν με το πέρασμα των χρόνων στο μυαλό σου. Και ασυναίσθητα τα κάνεις. Όλοι όμως σε κοιτάνε περίεργα, και το μόνο που σου λένε είναι το πόσο μοιάζεις μαζί της και κάνεις πράγματα που έκανε χωρίς να το ξέρεις. Πονάει όμως να θες να τα κάνεις μαζί της και να μην μπορείς. Και νιώθεις άσχημα. Γιατί τους την θυμίζεις χωρίς να το θες. Όταν όλα είναι χαρούμενα, εσύ λες κάτι που θα έλεγε εκείνη, και όλοι την θυμούνται. Χωρίς να το θες τα καταστρέφεις όλα. Ξέρεις ότι αν ήταν εδώ όλα θα ήταν διαφορετικά. Γιατί εκείνη ήξερε, εκείνη έβαζε μια σειρά σε όλα. Εκείνη ήξερε πως πραγματικά αγαπάνε και το έδειχνε. Εκείνη είναι τόσο δυνατή που ακόμα και από εκεί σε κάνει να νιώθεις ότι είναι εδώ. Σε κάνει να νιώθεις ότι σε αγαπάει ακόμα. Κι ας μην καταφέρατε να δείξετε σε όλους πόσο πραγματικά μοιάζετε.