Yung feeling na akala mo GUSTO ka ng lahat or tanggap ka as a friend and you're belong to them, yun pala'y parang kaplastikan lang.
Napahiya ka
Nasaktan
Na-disappoint
Na-offend
It's really a tragic thing na mawalan ka ng tiwala sa mga tao. Yung tipong hindi ka basta basta magiging friendly dahil sa kagagawan lang ng ibang taong akala nila hindi nakakasakit yung mga pinaggagagawa nila.
Nakakaistress pala. Nagbago ba sila o ako ang nagbago?
Hayyy, Ang hirap ng ganito, feeling ALONE kahit hindi naman. Wala na yata akong ibang kakampi kundi sarili ko nalang at syempre si God.
Hindi naman sa alone na alone. Meron pa naman din akong family and friends pero iba talaga pag kasama mo yung TRUE Friends mo na totoong nagmamahal at sumusuporta sayo.
Sa school napaka-CHEERFUL pero hindi maiiwasang tumahimik lang. I treat everyone fairly.
Naalala ko tuloy noong isang gabi.I found myself crying. Yesss. I am so fragile. Nakakahiya mang i-admit pero napaka WEAK ko inside. Pag may nangyari sa school na hindi maganda smile pa din pero pag uwi ng bahay magmumukmok sa kwarto. IIYAK. Ang hirap kase, mabigat sa pakiramdam. At pagpasok sa school Eyes are swelling and I cover it with my glasses. Wala naman sigurong makakapansin except sa mga kasama ko palagi. Yung friends na give and take pagdating sa lahat.
Hayyyyyyyy.. WHEN WILL I FIND YOU?
WHEN WILL I FIND MY BEST FRIEND?
