DÜNYADAKİ SON İNSANLAR

3. BÖLÜM

1 GÜN SONRA

+Hazırsınız değil mi? Gittiğimiz yerde bizi neyin beklediğine dair bir fikrimiz yok. Ona göre hazırlanın. Eline uzun, eski tip yayını aldı ve kirişini kontrol etti. Sağlam duruyordu. Yanına da üç düzine ok almıştı. Herşey tamam sayılırdı. Planı son bir kez gözden geçirmek için iki aileyi de etrafına topladı. Ani gelişen olaylar ve stres yüzünden bir şey atlamış olabilirlerdi. Atlamamış olsalar bile beş dakikadan zarar gelmezdi. Sonuçta henüz 23 saatleri vardı.
Isı haritasını açtı ve konuşmaya başladı.
Bildiğiniz üzere şu an Nasta'dayız. Zehirli gazın en az ve en uzak olduğu nokta ise Ferri. Oraya gidebilmemizin tek yolu uçak yolculuğu. Aslında gemi ile de gidebiliriz fakat normal doğrultuda ilerlersek %90 lık bir gazla karşılaşacağız. Etrafından dolanmamız halinde ise çok zaman kaybetmiş olacağız. Ayrıca tekrar Ferri ye doğru döndüğümüzde ne olacağını bilmiyoruz. Gaz tabakası henüz hareket etmiyor. Fakat etmeyeceği anlamına gelmez. Biz varana kadar yolumuza çıkabilir. Uçakla ise etrafından dolanmak çok daha kolay olacaktır. Biraz durakladı. Boğazını temizledi. Tam konuşmaya devam edecekti ki Olivia söze girdi:

-Uçağı kim kullanacak.

Herkes şimdi Adrian'a bakıyordu.
Bunu nasıl düşünemedi! Nasıl akıl edemedi! Adrian, böyle basit birşeyi unuttuğu için kendisine kızıyor, bütün suçu kendisinde buluyordu. Fakat tek suçlu o değildi. Nasıl olsa kimsenin aklına gelmemişti. Herkes şaşkın bakışlarla Adrian'a bakıyordu. Fakat Ellie'nin dudaklarından dökülen o sözler ortamdakileri daha da şoka uğratacaktı.

Adrian kullansın.

Şimdi herkes Ellie'ye bakıyordu. Ellie istifini bozmadan devam etti.
Sonuçta aramızda uçak kullanmayla ilgili en bilgili kişi sensin. Dedi. Daniel araya girdi.
Ayrıca sayısız kez uçuş simülasyonuna girdin ve başarılı oldun. En tecrübelimiz de sensin. Diğerlerinden de onay dolu mırıltılar yükseldi. Ellie sözlerine devam etti.
Bak Adrian. Aramızda bu işi yapabilecek tek kişi sensin. Sana güveniyoruz. Yoksa burada öleceğiz.

Adrian çok karmaşık duygular içerisindeydi. Ne yapacağını bilemiyordu. Eğer kabul ederse büyük bir risk almış olacaklardı. Kabul etmez ise öleceklerdi.

Yapalım şu işi.

2 SAAT SONRA

Havalimanına yaklaşmışlardı. Aslında 1 saatlik mesafedeydi ama yolda duran arabalar sebebiyle yolculukları daha da uzamıştı. Adrian heyecan ve tedirginlik yüzünden yerinde duramıyordu. Adeta kalp atışlarını duyuyordu. Çok korkuyordu. Yaptığı en ufak bir hata da bile sevdiklerinin canını almaktan korkuyordu. Henüz 2 gün önce arkadaşları ile karne sevinci paylaşan çocuk, şimdi uçak kullanacaktı. Yolculuk 4 saat sürecekti. Uçak seçimi hariç herşey tamamdı. Uçak seçimi havalimanında ki uçakların konumuna ve yakıt-bakım durumuna bağlıydı. Eğet herşey yolunda giderse 4 saatlik bir yolculuk olacaktı.

Yaklaşık 15 tane uçağı kontrol etmişlerdi(zaten 18 tane vardı). Adrian'ın aklına yatan tek uçak Hawker 850XP idi. Uçağın yakıtı tamdı. Bakımı yakın bir zaman önce yapılmıştı(kokpitte bir kağıt bulunur ve son bakım tarihleri üretim yılı v.b. şeyler yazar). Ayrıca bu bir jetti. Yani dışarıdan yardım olmadan(pusback, taxi, gate v.b.) da yolcularını alıp kalkış yapabilirdi. Kararını verdi. O jetle uçacaklardı.

Derin derin nefes alıp veriyor, sakinleşmeye çalışıyordu. Az sonra yapacağı şeye hâlâ inanamıyordu. Belki de yapamayacaktı ama şu an buna inanmak istemiyordu. Aslında tedirginliği yerini heyecana bırakıyordu. Avuç içleri terlemişti. Kendini topladıktan sonra anons yapmaya başladı. Daha önce (simülasyonlarda) kullanmadığı, tecrübe edinmediği bir uçaktı fakat başka şansları yoktu. Diğer uçakların hepsinin dışardan yardıma ihtiyacı vardı.
Sayın yolcularımız. Gerek olmamasına rağmen resmi konuşmak istemişti. Aslında bu onun için iyiydi. Kendini kaptırırsa korku ve heyecanını biraz da olsa yenmiş olacaktı. Uçuşumuz için pist başına doğru harekete geçiyoruz. Lütfen yerlerinize geçin ve kemerlerinizi bağlayın. Anonsu bitirince motorlara biraz gaz verdi ve Daniel'e döndü. "Sence başarabilecek miyiz baba?" Babası Daniel'i yanına yardımcı pilot olarak almıştı. Kendisi kadar olmasa da oğlu sayesinde biraz bilgi sahibiydi. "Tabii ki de oğlum" dedi ve yüzüne ufak bir tebessüm ekledi.