A LOVE SO BEAUTIFUL FUNNY FANFIC SCENES

XIAOXI AND JIANG CHEN (ISSUE FANFIC 3)

PURELY FANFIC

Jiang Chen: Nabasa ko, may issue ang kras mong si Hu Yi Tian. Ngayon, ayaw mo na ba sa kanya?

Xiao xi: Hindi ko masasabing ayoko na sa kanya dahil hindi ko naman siya kilala nang personal, nakasama, nakausap, naging kaibigan o kaya, hindi ko alam ang lahat ng pinagdaanan niya rito sa mundo, ang nararamdaman at iniisip niya. Ang totoong siya bago siya nakilala ng lahat.
Jiang Chen: Bakit sa tuwing may tanong ako sa'yo, ang lalim-lalim mo, kahit ngayon, may mga oras na parang estranghero ka sa akin.
Xiao xi: Tulad nun, may mga bagay kang hindi maiintindihan patungkol sa akin. Ganun din siguro sa ibang tao lalo na sa celebrities. They have their own things. Naaawa nga ako minsan e sa kanila dahil parang nakakadena ang leeg nila. Dapat ang mga pangit na bagay na nasa atin na ordinaryong tao, hindi natin makita sa kanila dahil for us they are role models, dapat perpekto like hello, nobody's perfect. Nakakapanakit tayo ng tao out of being honest, out of trying to survive this cruel world na may sariling perception patungkol sa atin kahit na wala naman sila sa kalingkingan nang pagkakakilala mo sa sarili mo.

Jiang Chen: Xiaoxi, first time mong pinadugo ang ilong ko. Akala ko, ako lang ang nag-iisip din ng mga ganiyang mga bagay. So, like mo pa rin siya?
Xiao xi: Nagustuhan nga kita kahit weird ka. Hindi kita ma-gets, siya pa kaya na pinakita lang ang totoong saloobin niya.
Jiang Chen: So, tanggap mo ako?
Xiao xi: Lahat ng mga bagay-bagay. May mga tao ngang nagmamahal ng kriminal, ganun din yun, hindi mo magegets lahat.
Jiang Chen: Bravo.
Xiao xi: Minsan nga, madali sa ibang taong sabihan ka na mamatay ka na. Madali sa kanilang wasakin, saktan, murahin ka kahit na kailanman hindi iyon nagawa ng pamilya mo sa'yo, still, pinipilit mo pa rin maging mabuti kahit na ikaw 'yung nadedehado. Ganun kahirap.
Jiang Chen: Tama nga naman. Kaya nga, makapal ang mundo, ngunit ang mga puno ay kalbo na.
Xiao xi: Lalim. Hahaha.
Jiang Chen: Hindi mo ito sinasabi dahil idol mo siya?
Xiao xi: Hindi. Iyon lang talaga ang pananaw ko.
Minsan, may pagkakaibigan na kailangang masira sa mga rasong kalangitan lang ang may alam.
Jiang Chen: Oy, Lu Yang, huwag kang magtago sa likod ng sofa. Pakiabot ng tissue.
Lu Yang: Pambihira, dumugo din ilong ko. Kailan ka pa naging ganiyan, Xiao xi?
Xiao xi: Buhat nang pinanganak ako?
Bo Song: Hindi. Buhat 'yan no'ng ni-reject niya ako. Narealize niya ang mga bagay-bagay.
Jiang Chen: Mali. Buhat 'yon nung makilala niya ang totoong ako.
Jing Xiao: Ay, ewan ang drama. Bagay talaga kayong dalawa e no. Mala-mars ang inabot ng pinag-usapan ninyo.
Xiao xi: O, ikaw naman ang tatanungin ko, total naman, kras mo rin si Shen Yue. Kung ikaw siya, anong mararamdaman mo?
Jiang Chen: Wala.
Xiao xi: Seriously?
Jiang Chen: Kung ako siya, ang memories at ang pagkakakilala ko kay Yi Tian ay hindi ko na babaguhin pa. He's just being honest well if the rumors are true. No complications. Siya ay siya, kahit ilang maskara pa ang kailangan niyang gamitin o ilantad. He's still a guy, a human.
Xiao xi: So, hindi ka masasaktan? I mean, nakatrabaho mo siya ganun.
Jiang Chen: Yeah. It's a wonderful memory. He gathered fans and I too. He gathered so much love as much as I do.
Xiao xi: So, you two are equal?
Jiang Chen: Yes. We're breathing same air, but different in existence. So, I could really understood.
Xiao xi: Then, you have a great heart.
Jiang Chen: Well, maybe. Shen Yue, as a human, is not perfect too as much as majority of the manipulative world.

Jing Xiao: Nosebleed hahaha
Lu Yang: Lulutang na ako nito hahaha
Bo Song: Tara, swimming hahaha